Enrique San Francisco
Enrique San Francisco | |
---|---|
![]() | |
Nome completo | Rogelio Enrique San Francisco Cobo |
Alcume/outros | Enrique San Francisco |
Nacemento | 10 de marzo de 1955 |
Lugar | Madrid |
Falecemento | 1 de marzo de 2021 |
Lugar | Madrid |
Causa | pneumonía |
Soterrado | Colmenar Viejo |
Nacionalidade | España |
Pai | Vicente Haro |
Profesión | spanish legionary, actor e humorista |
Na rede | |
![]() ![]() ![]() ![]() | |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Rogelio Enrique "Quique" San Francisco Cobo, nado en Madrid o 10 de marzo de 1955 e finado na mesma cidade o 1 de marzo de 2021,[1] foi un actor español.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Enriqueta Cobo e do actor Vicente Haro, a súa infancia transcorreu en Barcelona, onde vivía coa súa nai e debutou no cine con tan só seis anos tras facer publicidade. No teatro debutou dous anos despois en El sueño de una noche de verano.[2]
Instalado en Madrid desde 1975 tralo seu paso pola Lexión española, onde serviu como francotirador, dedicouse desde entón profesionalmente á interpretación, estando a súa carreira moi determinada polos seus peculiares trazos físicos.[3]
Especialmente activa foi a súa carreira cinematográfica durante os anos oitenta e primeira metade dos noventa, que lle permitiu coincidir con algúns dos máis reputados directores españois da época. Con todo, os últimos anos estivo máis centrado na televisión, destacando o seu papel de Tinín na serie de TVE Cuéntame cómo pasó.
En teatro, protagonizou a obra Misterioso asesinato en Manhattan, en 2007 e El enfermo imaginario en 2009.
Longametraxes (selección)[editar | editar a fonte]
- El aprendiz de clown (Manuel Esteba Gallego, 1967)
- Un Invierno en Mallorca (Jaime Camino, 1969)
- Estoy hecho un chaval (Pedro Lazaga,1975)
- ¡Viva Azaña! (José María Gutiérrez, 1978)
- Navajeros (Eloy de la Iglesia, 1980)
- Maravillas (Manuel Gutiérrez Aragón, 1981)
- La mujer del ministro (Eloy de la Iglesia, 1981)
- Colegas (Eloy de la Iglesia, 1982)
- El pico (Eloy de la Iglesia, 1983)
- Amanece que no es poco (José Luis Cuerda, 1989)
- El baile del pato (Manuel Iborra, 1989)
- El rey pasmado (Imanol Uribe, 1991)
- Orquesta club Virginia (Manuel Iborra, 1992)
- Acción mutante (Álex de la Iglesia, 1993)
- Tirano Banderas (José Luis García Sánchez, 1995)
- Así en el cielo como en la tierra (José Luis Cuerda, 1995)
- La ley de la frontera (Adolfo Aristarain, 1995)
- Belmonte (1995)
- Hotel y domicilio (1995)
- La leyenda de Baltasar el Castrado (1996)
- Pepe Guindo (Manuel Iborra, 1999)
- París Tombuctú (Luis García Berlanga, 1999)
- Más pena que gloria (Víctor García León, 2000)
- El chocolate del loro (2001)
- Sinfín (2005)
- Hot Milk (Ricardo Bofill Maggiora, 2005)
- La dama boba (Manuel Iborra, 2005)
- A crise carnívora (Pedro Rivero, 2008)
Televisión[editar | editar a fonte]
- Cuentos y Leyendas (1978)
- La bola de cristal (1987)
- Los ladrones van a la oficina (1993-1995)
- Compuesta y sin novio (1994)
- Colegio Mayor (1994)
- Ni contigo ni sin ti (1998)
- Condenadas a entenderse (1998)
- Ellas son así (1999)
- El club de la comedia (2001-2004)
- La noche con Fuentes y cía (2001-2004)
- Un, dos, tres... a leer esta vez (2004)
- Cuéntame cómo pasó (2001-2008)
Premios[editar | editar a fonte]
Ano | Categoría | Película | Resultado |
---|---|---|---|
1992 | Mellor interpretación masculina secundaria | Orquesta Club Virginia | Candidato |
1989 | Mellor interpretación masculina secundaria | El baile del pato | Candidato |
- Premios de la Unión de Actores
Ano | Categoría | Film | Resultado |
---|---|---|---|
1992 | Mellor desenvolvemento da escola de cine | Orquesta Club Virginia | Candidato |
- Outros premios
- 2009: Honor Award da revista Bulls e Teatro.
- 1968: Premio do Festival de Cine de Gijón por El aprendiz de clown.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Quique San Francisco fallece a los 65 años". HOLA (en castelán). 2021-03-01. Consultado o 2021-03-01.
- ↑ "El sueño de una noche de verano en el Español". Diario ABC (en castelán). 17 de xaneiro de 1964. Consultado o 22 de novembro de 2011.
- ↑ "CINeol entrevista a Enrique San Francisco". Consultado o 22 de xaneiro de 2004.