El rey pasmado

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

El rey pasmado
Ficha técnica
DirectorImano Uribe
GuiónJoan Potau
Gonzalo Torrente Malvido
Baseado enCrónica del rey pasmado de Gonzalo Torrente Ballester
IntérpretesGabino Diego
Anne Roussel
Juan Diego
Javier Gurruchaga
Fernando Fernán Gómez
María Barranco
MúsicaJosé Nieto
FotografíaHans Burmann
Estrea1991
Duración110 minutos
OrixeEspaña España
XéneroDrama
Na rede
IMDB: tt0102788 Filmaffinity: 132850 Allocine: 7404 Rottentomatoes: m/el-rey-pasmado-the-dumbfounded-king Allmovie: v211251 TCM: 518295 Editar o valor em Wikidata

El rey pasmado é unha película cómica e histórica española de 1991 dirixida por Imanol Uribe, baseada na novela de Gonzalo Torrente Ballester Crónica del rey pasmado.

Trama[editar | editar a fonte]

A trama está ambientada na corte española de comezos do século XVII. O rei Filipe IV (Gabino Diego), nunha escapada co conde da Peña Andrada, queda abraiado ao contemplar o corpo espido (cunhas calzas vermellas) de Marfisa (Laura del Sol), unha prostituta da Vila, nunha postura similar á do cadro Venus do espello. O rei entón desexa contemplar o corpo espido da súa muller, a raíña Isabel de Borbón (Anne Roussel).

Isto fai que o Grande inquisidor se vexa obrigado a convocar unha xunta de teólogos para debater o asunto. As dúas caras do debate están representadas pola figura do frade Villaescusa (Juan Diego), que asegura que a pretensión do rei é grave pecado que pode traer p castigo a todo o país, e o padre Almeida, un misioneiro xesuíta que replica que a mala sorte dos gobernados depende da capacidade dos seus gobernantes máis ca da súa moralidade, e que o desexo do rei é un asunto privado. Aínda que a raíña está disposta a compracer os desexos do rei, Villaescusa e os seus subalternos fan o posible para frustrar as súas pretensións. Finalmente, grazas á axuda do xesuíta e o conde da Peña Andrada, o rei consegue reunirse coa raíña no Convento de San Plácido e logra o seu obxectivo.

Paralelamente, o Conde-Duque de Olivares (Javier Gurruchaga) teme estar sendo castigado por Deus xa que non logra ter descendencia coa súa muller, polo que pide consello a Villaescusa, quen o informa de que a culpa da esterilidade a ten o pracer que el e mais a súa esposa obteñen á hora de realizar o acto sexual. A solución, de "inspiración divina" proposta por Villaescusa consiste en que o conde e a súa muller copulen no coro da igrexa de San Plácido (moi preto de onde se encontran os reis) diante das monxas do coro. Á saída deste encontro sexual o Conde-Duque de Olivares recibe senllos correos onde o informan da chegada da Frota de Indias a Cádiz con todo o cargamento e a vitoria das tropas españolas na Guerra dos Oitenta Anos. Villaescusa quere facer ver que o feliz desenlace se debe aos sacrificios polos que pasaron, pero o Conde-Duque replícalle que pola data das cartas se ve que a frota chegara a Cádiz dous días atrás, xusto cando o rei fora coa prostituta. O Conde-Duque envía a Villaescusa a Roma cunha carta lacrada onde se pide que non o deixen marchar até que mude a súa actitude.

Actores[editar | editar a fonte]

Características[editar | editar a fonte]

A película ten unha ambientación ben documentada. Foi rodada no Palacio do Marqués de Santa Cruz en Viso del Marqués (Cidade Real) e no Mosteiro de Uclés (Cuenca). Do vestiario encargouse Javier Artiñano, e a banda sonora compúxoa José Nieto.

Premios[editar | editar a fonte]

VI edición dos Premios Goya

Categoría Persoa Resultado
Mellor película Nomeada
Mellor dirección Imanol Uribe Nomeado
Mellor actor protagonista Gabino Diego Nomeado
Mellor actriz secundaria María Barranco Nomeada
Mellor actor secundario Juan Diego Gañador
Javier Gurruchaga Nomeado
Mellor guión adaptado Joan Potau
Gonzalo Torrente Malvido
Ganadores
Mellor música orixinal José Nieto Gañador
Mellor fotografía Hans Burmann Nomeado
Mellor dirección artística Félix Murcia Gañador
Mellor dirección de produción Andrés Santana Gañador
Mellor deseño de vestiario Javier Artiñano Gañador
Mellor maquillaxe e peiteado Romana González
Josefa Morales
Gañadoras
Mellor son Gilles Ortion
Ricard Casals
Gañadores

Outros

  • Festival de Cine de Peñíscola - Mellor Guión (Joan Potau e Gonzalo Torrente Malvido)
  • Premio ACE (Nova York) - Mellor Director (Imanol Uribe), Mellor Actor secundaria (Juan Diego)

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]