Dinah Washington
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (en) Ruth Lee Jones 29 de agosto de 1924 Tuscaloosa, Estados Unidos de América (pt)  |
| Morte | 14 de decembro de 1963 (39 anos) Detroit, Estados Unidos de América |
| Causa da morte | Sobredose |
| Lugar de sepultura | Burr Oak Cemetery (en) 41°39′46″N 87°43′48″O / 41.662911, -87.729911 |
| Datos persoais | |
| Outros nomes | Dinah Washington |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Grupo étnico | Afroamericano |
| Educación | Wendell Phillips Academy High School (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | cantante , músico de jazz , compositora de cancións |
| Período de actividade | 1941 - 1963 |
| Partido político | Partido Demócrata |
| Xénero artístico | Música pop e Blues |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Instrumento | Piano e voz |
| Selo discográfico | Keynote Records (en) Roulette Records, Inc. Verve Records Mercury Records Apollo Records Philips |
Premios
| |
            | |
Ruth Le Jones, nada en Tuscaloosa (Alabama) o 29 de agosto de 1924 e finada en Detroit (Míchigan) o 14 de decembro de 1963, foi unha cantante estadounidense de rhythm and blues, jazz, blues, coñecida como Dinah Washington, considerada "a máis popular muller negra da música da década dos cincuenta".[1] Principalmente cantante de jazz, actuou e gravou unha ampla variedade de estilos, incluíndo blues, R&B e música pop,[1] e deuse a ela mesma o título de "Raíña do Blues".[2] Tamén foi coñecida Queen D ou Miss D.
Influíu en varias cantantes salientables da súa xeración, como Nancy Wilson, Esther Phillips e Diane Schuur. Dinah Washington expresou nas súas letras e concertos as aspiracións e decepcións da comunidade negra, sempre cun certo humor sardónico.
A orixe do seu nome é discutida; algunhas fontes indican que foi obra do director do Garrick Stage Bar, un dos clubs onde empezou a cantar; outras din que foi Lionel Hampton quen o escolleu.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Nada nunha familia con certos intereses musicais, a súa nai tocaba o piano na St. Luke’s Baptist Church. Con tres ou catro anos trasladouse a Chicago e, posteriormente, formouse no ambiente musical do gospel, tocando o piano e dirixindo o coro da igrexa. Con 15 anos, gañou un concurso para afeccionados no Regal Theatre. Son os espirituais os seus primeiros intereses musicais, asociándose a un pioneiro do gospel como Sallie Martin en 1940 para acompañalo ao longo dunha xira.[3] Despois, comezou a actuar en nightclubs como pianista e cantante, comezando no Garrick Bar en 1942. Alí escoitouna o representante de novos talentos Joe Glaser e recomendouna a Lionel Hampton, quen a convidou a unirse á súa banda.
Estivo nela entre 1943 e 1946 e fixo o seu debut en disco para Keynote a finais de 1943 nunha sesión de blues con "Evil Gal Blues", escrita por Leonard Feather, acompañada por Hampton e músicos da súa banda, como Joe Morris (trompeta) e Milt Buckner (piano).[1][4][5] Esta gravación e a seguinte, "Salty Papa Blues", entraron nas listas de Billboard en 1944.[6] En decembro de 1945 fixo unha serie de doce gravacións para Apollo Records.[7]
Logo asinou con Mercury, co que gravou a súa primeira sesión en xaneiro de 1946. Con esta compañía converteuse nunha das estrelas do rhythm and blues entre 1948 e 1955. Cantou blues, estándares, pop etc. Gravou tamén moitas sesións de jazz con big bands e pequenos combos, sendo as máis memorables con Clifford Brown, Cannonball Adderley, Clark Terry, Ben Webster, Wynton Kelly e Joe Zawinul.
En 1959, conseguiu un grande éxito no mercado pop con "What a Diff'rence a Day Made". O resto da súa carreira concentrouse nas baladas, apoiadas por unha xuvenil orquestación e gravadas para Mercury e Roulette, ao estilo de Ray Charles.
Na mañá do 14 de decembro de 1963, o sétimo home de Washington, o xogador de fútbol Dick "Night Train" Lane, foi durmir con ela e espertou máis tarde atopándoa derrubada e sen resposta. O doutor Doctor B. C. Ross chegou só para declarar o seu falecemento.[8] A autopsia amosou unha combinación mortal de secobarbital e amobarbital, que contribuíron á súa morte aos 39 anos. Está enterrada no Burr Oak Cemetery de Alsip, Illinois.
Estilo e voz[editar | editar a fonte]
A súa voz era potente e estridente, cun ton algo metálico e cun insistente vibrato; de absoluta claridade na dicción, a súa entonación era a propia dunha cantante de blues. Foi a primeira estilista do mundo que se incorporou ao canto gospel (como vocalista e pianista cos Sallie Martin Singers), o que lle permitiu encher toda a súa carreira con estas raíces musicais. O seu constante fluctuar estilístico foi un dos aspectos que máis se lle censurou, ao reprochárselle o malgasto do seu talento vocal en produtos comerciais e de baixa calidade que, no entanto, lle proporcionaron un enorme éxito popular.
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
En 1986 foi incluída no Alabama Jazz Hall of Fame,[9] e en 1993 no Rock and Roll Hall of Fame.
Discografía[editar | editar a fonte]
Álbums en estudio[editar | editar a fonte]
- 1950: Dinah Washington (MG-25260)
- 1950: Dynamic Dinah!- The Great Voice of Dinah Washington
- 1952: Blazing Ballads
- 1954: After Hours with Miss "D"
- 1954: Dinah Jams
- 1955: For Those in Love
- 1956: Dinah!
- 1956: In the Land of Hi-Fi
- 1956: The Swingin' Miss "D"
- 1957: Dinah Washington Sings Fats Waller
- 1958: Dinah Sings Bessie Smith
- 1958: Newport '58
- 1959: The Queen
- 1959: What a Diff'rence a Day Makes!
- 1959: Unforgettable
- 1960: The Two of Us (con Brook Benton)
- 1960: I Concentrate on You
- 1960: For Lonely Lovers
- 1961: September in the Rain
- 1962: Dinah '62
- 1962: In Love
- 1962: Drinking Again
- 1962: Tears and Laughter
- 1962: I Wanna Be Loved
- 1963: Back to the Blues
- 1963: Dinah '63
- 1963: This Is My Story
- 1964: In Tribute
- 1964: Dinah Washington (SR-25269)
- 1967: Dinah Discovered
Sinxelos[editar | editar a fonte]
| Ano | Canción | Posición | ||
|---|---|---|---|---|
| US | US R&B | UK | ||
| 1944 | "Salty Papa Blues" | 8 | ||
| "Evil Gal Blues" | 9 | |||
| 1948 | "Ain't Misbehavin'" | 6 | ||
| "West Side Baby" | 7 | |||
| "Walkin' and Talkin' (And Crying My Blues Away)" | 13 | |||
| "I Want to Cry" | 11 | |||
| "Resolution Blues" | 15 | |||
| "Am I Asking Too Much" | 1 | |||
| "It's Too Soon To Know" | 2 | |||
| 1949 | "You Satisfy" | 8 | ||
| "Baby Get Lost" | 1 | |||
| "Good Daddy Blues" | 9 | |||
| "Long John Blues" | 3 | |||
| 1950 | "I Only Know" | 3 | ||
| "It Isn't Fair" | 5 | |||
| "I Wanna Be Loved" | 22 | 5 | ||
| "I'll Never Be Free" | 3 | |||
| "Time Out For Tears" | 6 | |||
| 1951 | "Harbor Lixeiros" | 10 | ||
| "My Heart Críes for You" | 7 | |||
| "I Won't Cry Anymore" | 6 | |||
| "Cold, Cold Heart" | 3 | |||
| 1952 | "Wheel of Fortune" | 3 | ||
| "Tell Me Why" | 7 | |||
| "Trouble in Mind" | 4 | |||
| "New Blowtop Blues" | 5 | |||
| 1953 | "TV Is the Thing (This Year)" | 3 | ||
| "Fat Daddy" | 10 | |||
| 1954 | "I Don't Hurt Anymore" | 3 | ||
| "Dream" | 9 | |||
| "Teach Me Tonight" | 23 | 4 | ||
| 1955 | "I Concentrate on You" | 11 | ||
| "I Diddle" | 14 | |||
| "If It's the Last Thing I Do" | 13 | |||
| "That's All I Want from You" | 8 | |||
| "You Might Have Told Me" | 14 | |||
| 1956 | "I'm Lost Without You Tonight" | 13 | ||
| "Soft Winds" | 13 | |||
| 1958 | "Make Ma Present of You" | 27 | ||
| 1959 | "What a Difference a Day Made"[10] | 8 | 4 | |
| "Unforgettable" | 17 | 15 | ||
| 1960 | "Baby (You've Got What It Takes)" (con Brook Benton) | 5 | 1 | |
| "A Rockin' Good Way (To Mess Around and Fall in Love)" (con Brook Benton) | 7 | 1 | ||
| "This Bitter Earth" | 24 | 1 | ||
| "Love Walked In" | 30 | 16 | ||
| "It Could Happen to You" | 53 | |||
| 1961 | "September in The Rain" | 23* | 5 | 35 |
| 1962 | "Tears and Laughter" | 71* | ||
| "Cold, Cold Heart" (nova versión do éxito de 1951) | 96 | |||
| "Dream" (nova versión do éxito de 1954) | 92 | |||
| "I Want to Be Loved" (nova versión do éxito de 1950) | 76 | |||
| "Where Are You" | 36* | |||
| "You're a Sweetheart" | 98 | |||
| "You're Nobody 'Til Somebody Loves You" | 87 | |||
| 1963 | "Soulville" | 92 | ||
| 1992 | "Mad About the Boy" | 41 | ||
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 "Dinah Washington | Music Biography, Credits and". AllMusic. Consultado o 27 de xuño de 2014.
- ↑ Notable Black American Women – Google Books. Books.google.co.uk. Consultado o 27 de xuño de 2014.
- ↑ Joravsky, Ben. "Dinah Was...and Wasn't". Chicago Reader. Consultado o 20 de decembro de 2016.
- ↑ "Keynote Records Catalog: 78rpm 500/600, 1300, 100 series". Jazzdisco.org. Consultado o 27 de xuño de 2014.
- ↑ "Dinah Washington Biography | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum". Rockhall.com. Arquivado dende o orixinal o 07 de abril de 2014. Consultado o 27 de xuño de 2014.
- ↑ Whitburn, Joel (2004). Top R&B/Hip-Hop Singles: 1942–2004. Record Research. p. 469.
- ↑ Rotante, Anthony (febreiro de 1955). "Blues and Rhythm". Record Research (Nova York): 3.
- ↑ Nadine Cohodas, Queen: The Life and Music of Dinah Washington, Random House, 2004. ISBN 978-0375421488
- ↑ Bogdanov et al. All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues, páx. 373. Backbeat Books. ISBN 0-87930-736-6
- ↑ Versión en inglés de "Cando vuelva a tu lado" de María Grever.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Queen: The Life and Music of Dinah Washington, Nadine Cohodas, 2004, Pantheon
- Queen of the Blues: A Biography of Dinah Washington, Jim Haskins, 1987, William Morrow & Co. ISBN 0-688-04846-3
- Top Pop Records 1955–1972, Joel Whitburn, 1973, Record Research.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
| Control de autoridades |
|
|---|
