Catarina de Valois-Courtenay
  | |
| Nome orixinal | (fr) Catherine de Valois-Courtenay |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | xaneiro de 1302 ↔ abril de 1303 Siena |
| Morte | outubro de 1346 (36/46 anos) Nápoles |
| Lugar de sepultura | Igreja de São Domingos Maior (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | política |
| Lingua | Lingua francesa |
| Outro | |
| Título | Príncipe de Acaia |
| Familia | Casa de Courtenay (pt) |
| Cónxuxe | Filipe I de Tarento (1313 (Gregoriano)–) |
| Fillos | Louis, Prince of Taranto (en) , Filipe II de Tarento, Roberto de Tarento, Margaret of Taranto (en) |
| Pais | Carlos de Valois e Catarina de Courtenay |
| Irmáns | Joan of Valois, Countess of Beaumont (en) , Branca de Valois (pt) , Joana de Valois, Condessa de Hainaut (pt) , Margarida de Valois (pt) , Isabel de Valois, Duquesa de Bourbon (pt) , María de Valois, Isabelle of Valois, Duchess of Brittany (en) , Filipe VI de Francia, Carlos II o Magnánimo e Louis of Valois (en) |
 | |
 | |
Catalina de Valois, nada en Siena en 1303 e finada en Nápoles en 1346, foi emperatriz titular de Constantinopla desde 1308 até a súa morte, princesa rexente de Acaia desde 1332 a 1341, e gobernadora de Cefalonia de 1341 até o seu último día de vida.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Naceu como a segunda filla e primeira muller do matrimonio formado por Carlos de Francia, conde de Valois e a súa segunda esposa, a Titular do Imperio Latino de Constantinopla, Catarina de Courtenay. Entre os seus numerosos medios-irmáns figuran o rei de Francia, Filipe VI, o conde Carlos II de Alençon, Isabel, duquesa de Borbón e Branca, quen foi esposa do emperador Carlos IV.
A pesar do título que posuía tras a morte da súa nai, a cidade fora conquistada en 1261 polo Imperio de Nicea. Desde o deceso da súa nai, o seu pai, Carlos de Valois, encargouse de reclamar os títulos da súa filla.
En 1313 contraeu matrimonio con Filipe I de Tarento, Rei de Albania e príncipe de Tarento, o cal é asociado aos dereitos ao trono imperial, e retén o título até a súa morte acaecida en 1332. Morto este, o maior dos fillos do matrimonio, Roberto de Tarento, herdou Tarento sumado ao ano seguinte a Acaia. A idade de Roberto (tiña 13 anos) elevou á súa nai a rexencia, polo que 'Catarina de Valois seria rexente destas terras o resto dos seus días.
En 1339, ela e o seu fillo chegaron a Acaia, tomando inmediatamente parte esencial no goberno desta zona en constante conflito. Catalina deu refuxio a Nicéforo II Orsini, rexente do Epiro e concedeulle todo o apoio que puido na súa guerra contra Andrónico II Paleólogo, inimigo da dinastía Courtenay, a quen desposuíu de Constantinopla. En 1341 o seu fillo foi declarado maior de idade, polo que se afastou da rexencia, malia manter o título até a súa morte. No seu retiro o seu fillo nomeouna gobernadora de Cefalonia, cargo que había exercer os cinco anos que lle restaban de vida.
Catarina de Valois e o seu esposo tiveron cinco fillos:
- Roberto de Tarento (1319–1364), Príncipe de Tarento e Acaia, e Emperador Titular de Constantinopla (como Roberto II).
- Lois de Tarento (1320–1362), Príncipe de Tarento e Rei de Nápoles pola súa esposa Xoana I
- Margarita (1325–1380), casada co Rei de Escocia Eduardo Balliol e máis tarde con Francisco de Baux, Duque de Andria. Dela descende a Casa de Baux que reclama o trono imperial, extintos os Anjou-Tarento.
- María (1327).
- Filipe II de Tarento (1329–1374), rei de Albania, príncipe de Tarento e Acaia, e emperador titular de Constantinopla.
