Camilo Bargiela
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 25 de decembro de 1864 Tui, España |
| Morte | 2 de xullo de 1910 (45 anos) Casablanca, Marrocos |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Santiago de Compostela |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor , tradutor , diplomático |
| Lingua | Lingua castelá e lingua francesa |
Camilo Bargiela Pando, nado en Tui o 25 de decembro de 1864 e finado en Casablanca (Marrocos) o 2 de xullo de 1910[1], foi un xornalista, escritor e diplomático galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Estudou Dereito na Universidade de Santiago de Compostela. Comezou colaborando nas publicacións de Tui La Novedad (1890), Tuy Humorístico (1898) e La Opinión, no que empezou a publicar por entregas a novela Los pavos reales, que escribiu en Casablanca e que non chegou a rematar. Fixo a carreira diplomática, e foi cónsul de España en Manila, Hong Kong e Casablanca.
Pertenceu á xeración do 98 e frecuentou os principais faladoiros literarios de Madrid. Xunto con Pío Baroja, Ricardo Baroja, Ignacio Alberti, José Fluixá, Jesús Fluixá, Antonio Gil e José Martínez Ruíz, asinou o manifesto da homenaxe a Mariano José de Larra o 13 de febreiro de 1901. Colaborou na revista Café con Gotas na que apareceron os seus artigos "¡Oh el amor!", "¿Tengo razón?" e "Improvisación". Publicou traballos sobre Henrik Ibsen, Hauptman, Gabriele D'Annunzio e Suderman, traducións de Lev Tolstoi, Maurice Maeterlinck, Maxim Gorki e Henryk Sienkiewicz e varios artigos filosóficos e poéticos en xornais e revistas de Madrid como Revista Nueva, La Vida Literaria e Arte Joven. Tamén escribiu para o xornal barcelonés Las Noticias.
Bargiela e Enrique Labarta Pose foron os modelos que Alejandro Pérez Lugín empregou para crear o personaxe de Casimiro Barcala na novela La Casa de la Troya (1915).[2][3]
Obras[editar | editar a fonte]
- Luciérnagas (Madrid, 1900), libro dividido en dúas partes, a primeira contén relatos de temática e estilo modernista e a segunda inclúe un ensaio sobre a literatura do seu tempo e a herdanza da xeración precedente, titulado "Modernistas y anticuados".
- La boquilla de Ambar, conto dramático nun acto.
- El juglar, comedia de Teodoro de Baurille, que traduciu e adaptou ao teatro español, coa colaboración de Ramón de Godoy.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ La Correspondencia de España, 3-7-1910, p. 6.
- ↑ "A novela" Museo Casa da Troya. Concello, USC, Deputación, Xunta etc.
- ↑ Membiela Salgado, Lucindo-Javier; Membiela Pollán, Matías (30 de setembro de 2013). "Camilo Bargiela". La casa de la Troya (en castelán). Camiño do Faro.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- "Bargiela, Camilo". Dicionario biográfico de Galicia 1. Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 94.
- "Bargiela, Camilo". Gran Enciclopedia Galega (DVD). El Progreso. 2005. ISBN 84-87804-88-8.
- Barreiro, Javier (2010). Diccionario biográfico español (en castelán) VII. Madrid: Real Academia de la Historia. pp. 40–41.
- Couceiro Freijomil, Antonio (1951-53). Diccionario Bio-bibliográfico de Escritores (en castelán) I. Bibliófilos Gallegos. p. 125.
- Landín Tobío, P. (1925). La paternidad de La Casa de la Troya ante los tribunales de justicia. Madrid: Editorial Reus.
