A-League

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
A-League
A-League logo
Fundación2004
RexiónAustralia Australia
Nova Zelandia
ConfederaciónAFC (Asia)
Equipos11
CopaFFA Cup
InternacionalAFC Champions League
Actual campiónSydney FC
TelevisiónFox Sports Australia, Fox Soccer Channel e Sky Sports (Reino Unido e Nova Zelandia)
Sitio webA-League.com.au
A-League 2021-22

A A-League (coñecida como Isuzu UTE A-League por motivos de patrocinio) é a máxima categoría de fútbol en Australia, equivalente á primeira división doutros países. Foi fundada no 2004 estabelecendo a súa tempada inicial en 2005-2006, e adoita celebrarse nos meses de primavera e verán.

A liga está composta por once equipos das cidades e rexións. Nove representan as localidades de maior importancia en Australia, ademais hai un equipo que representa a Nova Zelandia.[1] Xógase unha tempada regular, e ao termo da mesma, os seis primeiros loitan polo campionato. Por iso hai campión da temporada regular (premier) e campión absoluto.[2]

Inicialmente na OFC, desde o ano 2007 está adscrita á Confederación Asiática de Fútbol e os campións xogan as competicións internacionais da zona de Asia.

Sistema da competición[editar | editar a fonte]

Kevin Muscat, xunto ao título que acredita ao campión da A-League (2006).

A tempada celébrase desde outubro a abril, coincidindo coa primavera e verán austral. Deste xeito evítanse os meses máis fríos, así como unha boa parte do calendario da Liga de fútbol australiana. Cada edición consta dunha tempada regular e unha eliminación directa do título. Compiten once clubs: dez australianos e un de Nova Zelandia.

Australia ten tres lugares para a Liga de Campións da AFC. O gañador da tempada regular e o campión da Liga A clasificaranse para a fase de grupos, mentres que o finalista da tempada regular (ou o que non, o terceiro) comeza na terceira rolda de clasificación. As prazas están restrinxidas a equipos australianos.

A 'A-League' é a única liga profesional de fútbol de Australia, polo que non hai promoción ou descenso. Abaixo están os sistemas de ligas estatais de Nova Gales do Sur, Victoria, Queensland, Australia Meridional, Australia Occidental e Territorio da capital australiana.

Tempada regular[editar | editar a fonte]

Na fase regular, os once equipos enfróntanse durante 27 días, tres viaxes de ida e volta. Concédense tres puntos para a vitoria, un para o empate e ningún para a derrota.

A clasificación estabelécese de acordo cos puntos obtidos por cada participante ao final da fase regular, cando xa se xogaron todos os partidos. O primeiro clasificado leva o título da fase regular e xunto ao segundo vai á eliminación directa directamente das semifinais. Se ao final do campionato hai un empate por puntos, os mecanismos para o desempate son os seguintes:

  1. O que ten unha maior diferenza de goles no transcurso da competición.
  2. Quen marcou máis goles, tendo en conta todos os obtidos e recibidos durante a competición.
  3. O club que máis puntos acumula nos partidos entre os competidores.
  4. O club con maior diferenza de goles nos partidos entre xogadores.
  5. O club que marcou máis goles nos partidos entre xogadores.
  6. Menor número de tarxetas vermellas.
  7. Menor índice de tarxetas amarelas.

Cualificación para o título[editar | editar a fonte]

Os seis mellores equipos da tempada regular clasifícanse como playoff para o título, nun partido único e con factor de campo para o mellor posicionado. En caso de empate, é resolto con prórroga e penaltis.

A gran final case sempre se disputa no estadio do equipo que obtivo a mellor posición na liga regular, pero o FFA resérvase o dereito de escoller un campo neutral por razóns loxísticas.

Aínda que o sistema de eliminación directa non é o máis común nunha liga de fútbol, ​​é unha tradición deportiva australiana e un dos poucos elementos restantes da Liga Nacional de Fútbol. Hai precedentes na Major League Soccer (nos Estados Unidos e o Canadá) e as primeiras edicións do J1 League (no Xapón).

Clubs[editar | editar a fonte]

A liga está composta por 11 equipos que compiten nunha única división. Nove son de Australia, mentres que un está situado en Nova Zelandia. Os clubs funcionan como franquías controladas polos seus propietarios, tal e como sucede noutras competicións nacionais como a Australian Football League (fútbol australiano).

Historicamente, a A-League mantivo un sistema de participación pechada sen ascenso e descenso. A Federación de Fútbol de Australia é o organizador, que pode incorporar novas franquías ou expulsar da competición a aquelas que non cumpran unha serie de requisitos. Aínda que nun principio intentouse manter un equilibrio territorial para a incorporación de equipos, a A-League permitiu segundos clubs en Sydney e Melbourne, as cidades máis poboadas do país.

Historia[editar | editar a fonte]

Antecedentes da liga profesional[editar | editar a fonte]

Australia non contou cun campionato nacional de fútbol ata 1977,[6] cando a Federación do país (entón chamada Soccer Australia) impulsou a creación da National Soccer League (NSL). Antes da súa existencia, os clubs de fútbol xogaban en torneos estatais. A liga nacional tivo un desenvolvemento moi complicado polo estado deste deporte no país, minoritario ante outros como o fútbol australiano ou o rugby, e implementou distintos sistemas para atraer ao público. Aínda que nas primeiras tempadas organizouse unha división única, en 1984 pasouse a un modelo de dúas conferencias, para recuperar o primeiro sistema tres anos despois. Do mesmo xeito, en 1989 empezouse a xogar nos meses do verán austral, para non coincidir coas principais competicións profesionais.

A pesar de todos os esforzos, moitos participantes da National Soccer League non tiveron continuidade e regresaron ás ligas estatais, ou ata desapareceron. A maioría dos clubs australianos estaban establecidos nas cidades máis poboadas, e gardaban estreitos vínculos con comunidades inmigrantes como a italiana ou a grega, o que complicaba a identificación do afeccionado medio con calquera outra entidade. Doutra banda, a maioría de futbolistas australianos prometedores abandonaban o país sen desenvolver a súa carreira en clubs nacionais, polo que o nivel da NSL decreceu. Deste xeito, a asistencia aos estadios e as audiencias por televisión da NSL nunca foron demasiado altas.

Creación da A-League[editar | editar a fonte]

Cando o máximo organismo do fútbol nacional reconverteuse na Federación de Fútbol de Australia en 2003, comezouse a traballar nunha nova liga profesional que substituíse á National Soccer League. Os seus obxectivos serían aumentar o número de afeccionados, aumentar a competitividade da selección australiana e converter ao fútbol nun dos principais deportes do país. A liga chamouse A-League, e presentouse en sociedade en 2004.

A nova liga australiana adoptou un sistema de franquías, onde a Federación Australiana era a encargada de aceptar participantes ou excluílos se incumprían unhas condicións. Os novos clubs non terían ningunha vinculación coas comunidades inmigrantes, e procuraríase evitar a concentración de varias entidades nunha mesma zona de influencia. Nas súas primeiras tempadas, procurouse que só houbese un club por cidade. Ademais, estableceuse un límite salarial, de xogadores e de estranxeiros para evitar problemas económicos.

Na súa primeira tempada, a A-League contou con sete clubs australianos e un neozelandés, grazas a un acordo coa Asociación de Fútbol de Nova Zelandia. Só catro equipos da National Soccer League puideron inscribirse: Adelaide United, New Zealand Knights, Newcastle Jets e Perth Glory. Creáronse catro novas franquías: tres nas principais cidades do país Melbourne Victory (Melbourne), Sydney FC (Sydney) e Queensland Roar (Brisbane) e outra nunha zona de influencia, Central Coast Mariners (Costa Central de Nova Gales do Sur).

Para atraer ao público e achegar tanto a estrelas estranxeiras como a internacionais australianos, permitiuse que os equipos puidesen fichar a un xogador sen límite salarial. Deste xeito, chegaron veteranos como Archie Thompson, Dwight Yorke ou Ned Zelic, que ata entón desenvolveran a súa carreira no fútbol europeo. Ademais, desenvolveuse unha campaña publicitaria orzada en tres millóns de dólares australianos.

Desenvolvemento do torneo[editar | editar a fonte]

A A-League comezou na tempada 2005/06, coincidindo co verán austral. Meses antes disputouse un torneo preliminar, onde resultou vencedor Central Coast Mariners. Desde o seu ano inaugural, a liga contou cun sistema de tempada regular e unha fase final polo torneo, cunha gran final en campo neutral. O primeiro campión da A-League foi o Sydney FC. Aínda que nun principio estivo adscrita á Confederación de Fútbol de Oceanía, Australia ingresou na Confederación Asiática de Fútbol en 2006. O número de participantes mantívose ata a campaña 2007/08, cando New Zealand Knights retirouse da competición e foi substituído por Wellington Phoenix, unha franquía situada en Wellington que mantiña o mercado neozelandés.

A boa asistencia aos estadios e o seu éxito nos medios propiciaron unha ampliación para 2009/10, con dúas franquías para o norte de Queensland e a Costa de Ouro e norte de Queensland. Porén, os dous clubs non duraron máis de tres tempadas e terminaron desaparecendo por problemas económicos.[7] Por esta razón, a Federación cambiou a súa estratexia e permitiu segundos clubs nas cidades máis poboadas do país, como Melbourne (Melbourne Heart) e Sydney (Western Sydney Wanderers).

Na temporada 2017/18, a A-League converteuse na primeira liga doméstica que introduciu o árbitro asistente de vídeo (VAR).[8]

Historial[editar | editar a fonte]

Os xogadores do Newcastle Jets celebran a liga obtida na tempada 2007/08.
Temporada Campión Resultado Subcampión Liga regular Notas
A-League
2005-06 Sydney FC 1 - 0 Central Coast Mariners Adelaide United Tempada inaugural con 8 equipos
2006-07 Melbourne Victory 6 - 0 Adelaide United Melbourne Victory
2007-08 Newcastle United Jets 1 - 0 Central Coast Mariners Central Coast Mariners
2008-09 Melbourne Victory 1 - 0 Adelaide United Melbourne Victory
2009-10 Sydney FC 1 - 1 (4-2 pen.) Melbourne Victory Sydney FC Ampliación a 10 equipos
2010-11 Brisbane Roar 2 - 2 (4-2 pen.) Central Coast Mariners Brisbane Roar Ampliación a 11 equipos
2011-12 Brisbane Roar 2 - 1 Perth Glory Central Coast Mariners Redución a 10 equipos
2012-13 Central Coast Mariners 2 - 0 Western Sydney Wanderers Western Sydney Wanderers
2013-14 Brisbane Roar 2 - 1 Western Sydney Wanderers Brisbane Roar
2014-15 Melbourne Victory 3 - 0 Sydney FC Melbourne Victory
2015-16 Adelaide United 3 - 1 Western Sydney Wanderers Adelaide United
2016-17 Sydney FC 1 - 1 (4-2 pen.) Melbourne Victory Sydney FC
2017-18 Melbourne Victory 1 - 0 Newcastle United Jets Sydney FC
2018-19 Sydney FC 0 - 0 (4-1 pen.) Perth Glory Perth Glory

Palmarés[editar | editar a fonte]

Campionato nacional[editar | editar a fonte]

Club Títulos Anos campión Subcampionatos Anos subcampión
Melbourne Victory
4
2007, 2009, 2015, 2018
2
2010, 2017
Sydney FC
4
2006, 2010, 2017, 2019
1
2015
Brisbane Roar
3
2011, 2012, 2014
-
-
Central Coast Mariners
1
2013
3
2006, 2008, 2011
Adelaide United
1
2016
2
2007, 2009
Newcastle Jets
1
2008
1
2018
Western Sydney Wanderers
-
-
3
2013, 2014, 2016
Perth Glory
-
-
2
2012, 2019

Temporada regular[editar | editar a fonte]

Club Títulos Anos dos campionatos
Melbourne Victory
3
2006-07, 2008-09, 2014-15
Sydney FC
3
2009-10, 2016-17, 2017-18
Central Coast Mariners
2
2007-08, 2011-12
Brisbane Roar
2
2010-11, 2013-14
Adelaide United
2
2005-06, 2015-16
Western Sydney Wanderers
1
2012-13
Perth Glory
1
2018-19

Estatísticas de xogadores[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "FFA Statement Regarding New Zealand Knights". 14-12-2006. Arquivado dende o orixinal o 06-03-2011. Consultado o 16-12-2006. 
  2. "Australia's finest designers in trophy challenge". Football Federation Australia. 19-12-2005. Arquivado dende o orixinal o 25-08-2006. Consultado o 29-11-2006. 
  3. "Sacked Matildas coach Stajcic takes on Mariners A-League job". ABC News (en inglés). 12 de marzo de 2019. Consultado o 12 de marzo de 2019. 
  4. "Club legend Steve Corica named as Graham Arnold's Sydney FC replacement". Daily Telegraph (en inglés). 16 de maio de 2018. Consultado o 16 de maio de 2018. 
  5. "A-League approves Western Melbourne, Macarthur South-West Sydney expansion bids". ABC News. 21 de decembro xe 2018. 
  6. Hay, Roy; Murray, Bill, eds. (2006). The World Game Downunder. Melbourne: Australian Society for Sports History. p. 120. ISBN 0975761668. 
  7. The Roar, ed. (15 de febreiro de 2012). "What’s to be done with Gold Coast United?" (en inglés). Consultado o 2 de maio de 2012. 
  8. "Hyundai A-League first to use Video Assistant Referees". Hyundai A-League (en inglés). Consultado o 18 de novembro de 2017. 
  9. "Statistics » Player (Goals) » Overall". Ultimate A-League.