Estela de Carlotto

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaEstela de Carlotto

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(es) Enriqueta Estela Barnes de Carlotto Editar o valor em Wikidata
22 de outubro de 1930 Editar o valor em Wikidata (93 anos)
Buenos Aires, Arxentina Editar o valor em Wikidata
Profesora
Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
ResidenciaBuenos Aires Editar o valor em Wikidata
País de nacionalidadeArxentina Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónmestra , Activista polos dereitos humanos , política Editar o valor em Wikidata
Membro de
Participou en
25 de maio de 2023International endorsement letter. Barcelona leads the way (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Familia
FillosRemo Carlotto (en) Traducir, Laura Carlotto (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
ParentesIgnacio Montoya Carlotto (en) Traducir (neto) Editar o valor em Wikidata
Premios
Carlotto, outras avoas e netos recuperados reunidos en 2011 coa presidenta Cristina Fernández na casa de Miguel Ángel Estrella en París
Estela de Carlotto e o seu neto durante unha entrevista co presidente ecuatoriano Rafael Correa. Palacio de Carondelet, outubro de 2014.

Enriqueta Estela Barnes de Carlotto, nada en Buenos Aires o 22 de outubro de 1930, é unha activista arxentina polos dereitos humanos e presidenta da asociación Avoas de Praza de Maio.

Unha das súas fillas, Laura Estela Carlotto, foi secuestrada e desaparecida en Bos Aires, embarazada, a finais de 1977. A partir de historias puido reconstruír que a súa filla chegou a parir e que o seu neto foi apropiado e cambiaron a súa identidade. Buscouno durante case 36 anos.[1] O 5 de agosto de 2014, despois dun control voluntario de ADN por parte do interesado, identificouse o seu neto e converteuse no número 114 na listaxe de netos recuperados.[2][3][4]

Carlotto recibiu diversos premios polo seu traballo coas Avoas de Praza de Maio, incluído o Premio de Dereitos Humanos da Organización das Nacións Unidas e o premio Félix Houphouët-Boigny, outorgado pola UNESCO.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Enriqueta Estela Barnes naceu en Buenos Aires en 1930, no seo dunha familia de orixe inglesa. Casou con Guido Carlotto, un pequeno industrial, co que tivo catro fillos.[5] Foi mestra de escola primaria e ama de casa sen ningunha actividade pública.[6]

Nos anos setenta, cando a ditadura cívico-militar chamada Proceso de Reorganización Nacional (1976-1983) gobernou o país, tres dos seus fillos participaron na política: Laura Estela, estudante de historia na Universidade Nacional de La Plata, estaba activa no peronismo, Claudia pertencía á mocidade da Universidade Peronista e Guido Miguel era membro do centro estudantil do seu instituto.[7] O 5 de agosto de 1977, as forzas armadas secuestraron e torturaron o seu marido, que foi liberado despois de pagar 40 millóns de pesos.[8]

A finais de novembro de 1977, Laura, embarazada de tres meses, foi secuestrada e levada ao centro de detención clandestino La Cacha, en La Plata[9] ata finais de agosto de 1978. Pouco antes do parto, foi levada a un lugar indeterminado sobre o que existen controversias, en que deu a luz o 26 de xuño de 1978. Algúns testemuños recollidos anteriormente revelaron que este lugar podería ser o Hospital Militar de Buenos Aires,[10][11] mais a partir da restitución da verdadeira identidade do seu fillo, hai fortes sospeitas de que o bebé puido nacer nas inmediacións de La Cacha ou nun hospital da provincia de Buenos Aires.[12]

Carlotto fixo xestións para a liberación da súa filla e ata se reuniu co xeneral Reynaldo Bignone, quen lle dixo que Laura non ía permanecer con vida.[13] En abril de 1978, unha compañeira de cativerio da súa filla, que fora liberada, informouna de que Laura aínda estaba viva e embarazada.[8] Carlotto e a súa familia sempre chamaron ao bebé Guido, porque ese era o nome que a nai lle quería poñer.[14]

En abril de 1978, Carlotto comezou a participar nas actividades das Avoas de Praza de Maio.[8] O 25 de agosto dese mesmo ano foi convocada polos militares e entregáronlle o cadáver da súa filla, a quen enterraron en La Plata dous días despois. Foi un dos poucos casos en que o corpo dunha persoa desaparecida foi devolto aos seus familiares. Carlotto xubilouse o 30 de agosto.[15]

Carlotto comezou entón a buscar o seu neto e a esixir a súa aparición e a dos outros nenos secuestrados ou desaparecidos polas forzas militares. Con esa preocupación, uniuse á asociación de Avoas de Praza de Maio, organización da que é presidenta desde 1989.[16]

Os seus fillos tamén están ligados á defensa dos dereitos humanos: Guido "Kibo" Carlotto é secretario de Dereitos Humanos da provincia de Bos Aires, Remo Carlotto é deputado nacional e Claudia Carlotto é a xefa da Comisión Nacional polo Dereito á Identidade (Conadi).[5]

En 2011 estreouse Verdades verdaderas, un filme sobre a súa vida, dirixido por Nicolás Gil Lavedra.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Estela de Carlotto recuperó a su nieto Guido tras 35 años de búsqueda". La Nación (en castelán). 5 de agosto de 2014. Arquivado dende o orixinal o 30 de marzo de 2018. Consultado o 25 de abril de 2021. 
  2. ↑ "Ignacio Hurban, el nieto recuperado número 114, el nieto de Estela de Carlotto" (en castelán). MinutoUno.com. 6 de agosto de 2014. 
  3. ↑ "Estela: "Él me buscó y yo no quería morirme sin abrazarlo"" (en castelán). Infojus Noticias. Ministerio de Xustiza e Dereitos Humanos. 5 de agosto de 2014. 
  4. ↑ "Estela de Carlotto encontró a su nieto, Guido, tras 36 años de búsqueda" (en castelán). La Nación. 5 de agosto de 2014. Arquivado dende o orixinal o 02 de agosto de 2018. Consultado o 25 de abril de 2021. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Ginzberg, Victoria (21 de outubro de 2020). "Estela Carlotto cumple 90 años: "Yo salí a la calle y si me tenían que secuestrar no me importaba" | El 43 aniversario de Abuelas de Plaza de Mayo y el Día Nacional por el Derecho a la Identidad". PAGINA12 (en castelán). Consultado o 21 de outubro de 2020. 
  6. ↑ Shapira, Valeria (26 de novembro de 2006). "A solas con Carlotto". LNR (suplemento dominical de La Nación). Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 25 de abril de 2021. 
  7. ↑ Mariani, Ana María (26 de xaneiro de 2003). "La identidad es un derecho" (en castelán). La Voz del Interior. Arquivado dende o orixinal o 08 de agosto de 2014. Consultado o 25 de abril de 2021. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 "Entrevista a Estela Carlotto" (en castelán). Ayes Libros. Arquivado dende o orixinal o 02 de febreiro de 2008. Consultado o 10 de xaneiro de 2008. 
  9. ↑ "La Cacha" (en castelán). www.desaparecidos.org. Consultado o 28 de outubro de 2014. 
  10. ↑ Ginzberg, Victoria (21 de setembro de 2000). "Embarazadas-desaparecidas en Regimiento de Palermo" (en castelán). Página/12. 
  11. ↑ Gilbert; Vitagliano, p. 226
  12. ↑ "Se afianza la hipótesis de que el bebé de Laura Carlotto nació en La Cacha". Infojus Noticias. 14 de agosto de 2014. Arquivado dende o orixinal o 22 de novembro de 2015. 
  13. ↑ Lebon; Maier, p. 135
  14. ↑ ""Mi nieto se va a poner Ignacio Guido", contó Estela de Carlotto". La Gaceta de Tucumán. 15 de agosto de 2014. Consultado o 27 de setembro de 2014. 
  15. ↑ Castori, Gabriela (1999). "Entrevista a Estela Carlotto". El Mensajero (en castelán) (3). Arquivado dende o orixinal o 07 de outubro de 2007. Consultado o 10 de xaneiro de 2008. 
  16. ↑ Firpo, Hernán (11 de outubro de 1998). "Abuelas de acero 21 años después" (en castelán). La Nación. Arquivado dende o orixinal o 08 de marzo de 2019. Consultado o 25 de abril de 2021. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Castori, Gabriela (1999). "Entrevista a Estela Carlotto". El Mensajero (3). Arquivado dende o orixinal o 07 de outubro de 2007. Consultado o 10 de enxaneiro ero de 2008. 
  • Gilbert, Abel; Vitagliano, Miguel: El terror y la gloria: la vida, el fútbol y la política en la Argentina del mundial '78. Grupo Editorial Norma, 1998. ISBN 9789580445753
  • Lebon, Nathalie; Maier, Elizabeth: De lo privado a lo público: 30 años de lucha ciudadana de las mujeres en América Latina. Siglo XXI, 2006. ISBN 9789682326172

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Estela_de_Carlotto&oldid=6559614»