Deserto da Patagonia

Deserto visto polo satélite da NASA.

Parque nacional Bosques Petrificados de Jaramillo.

O deserto da Patagonia, tamén coñecido como estepa da Patagonia, é o maior deserto da Arxentina e o oitavo maior deserto do mundo por área, ocupando unha área de aproximadamente 673 000 km². Atópase principalmente na Arxentina, con pequenas partes en Chile e está limitado polos Andes, polo oeste, e polo océano Atlántico polo leste, na rexión da Patagonia, no sur da Arxentina. Ó norte do deserto atópase a rexión de Cuyo e as Pampas. A parte central da estepa está dominada por gamallos e plantas herbáceas que son maiores cara ó oeste, onde hai máis precipitacións e gramíneas. Topograficamente, o deserto componse de chairas e macizos atravesados por vales de ríos e canóns. As partes máis occidentais teñen lagos de orixe glaciar e montañas con bosques de clima frío.

Estivo habitado por cazadores recolectores dende tempos prehispánicos, e dende o século XIX tivo migracións de mapuches, chilenos, arxentinos, galeses e outros pobos europeos que o transformaron nunha zona fronteiriza conflitiva nunha parte integral da Arxentina, con gandería de vacas, ovellas e cabalos.

Acadou grande importancia económica no século XIX, cando se descubriron abondosas reservas minerais. A súa maior riqueza é o petróleo, mentres que o seu subsolo é rico en ferro. De poboación reducida, ten como actividades aínda a agricultura de cereais e a gandería tradicionais. De grande extensión, limita polo océano Atlántico e pola Cordilleira dos Andes, cun clima variado de semiárido a polar.