Blas de Otero

Blas de Otero
Biografía
Nacemento	15 de marzo de 1916 ; Bilbao, España
Morte	29 de xuño de 1979 (63 anos); Madrid, España
Causa da morte	Morte natural (Edema pulmonar )
Lugar de sepultura	Cemiterio Civil de Madrid
Datos persoais
País de nacionalidade	Imperio Español
Actividade
Campo de traballo	Poesía
Ocupación	poeta , escritor
Xénero artístico	Poesía
Lingua	Lingua castelá
Familia
Cónxuxe	Tachia Quintanar ; Sabina de la Cruz
	Premios Premio Fastenrath; Premio Boscán ;

Blas de Otero Muñoz, nado en Bilbao o 15 de marzo de 1916 e finado en Majadahonda, Madrid o 29 de xuño de 1979, foi un poeta en lingua castelá. Dúas son as súas obras principais, cada unha representativa dos seus dous ciclos poéticos principais: o desarraigado existencialismo de Ángel fieramente humano (1950) e a crítica social de Pido la paz y la palabra (1955).

Biografía[editar | editar a fonte]

Realizou os seus primeiros estudos nunha institución relixiosa da súa cidade natal para logo comezar Dereito en Madrid e rematala en Valladolid. Trala guerra civil exerceu brevemente de avogado nunha industria biscaíña e no 1952 tivo unha experiencia laboral nunha mina de ferro xunto cos pintores Agustín Ibarrola e Ismael Fidalgo.

Dende o punto de vista ideolóxico pasou dun cristianismo dramático a un marxismo militante.

Traxectoria poética[editar | editar a fonte]

Distínguense dúas etapas principais e unha xa terminal na evolución poética de Blas de Otero:

Etapa existencialista[editar | editar a fonte]

Crea nesta época unha poesía desarraigada, expresión do "eu" coas súas angurias existenciais. É, sobre todo, unha poesía metafísica, orientada a preguntarse polo sentido do home e do mundo. Escribe, así, poemas relixiosos dirixidos a un Deus arelado pero incomprensible, e tamén poemas amorosos, impregnados da mesma sede do Absoluto.

Predominan nesta etapa as formas clásicas, principalmente o soneto. A linguaxe é violenta, dramática e cunha forte densidade estilística.

Etapa de poesía social[editar | editar a fonte]

O poeta abandona o seu "eu" e pásase ao "nós". Os versos expresan agora arelas de paz, liberdade e xustiza social. Dirixe a súa poesía á "inmensa maioría" (en contraste con Juan Ramón Jiménez, que adicaba a súa obra á "minoría, sempre"). Deste xeito, procura unha linguaxe máis sinxela, máis accesible. Concibe a poesía como loita e construción; efectivamente, xunto a esa actitude crítica (ata onde a censura lle deixou) aparece a chamada á esperanza, o desexo de transformar o mundo a través da poesía.

Emprega neste período o verso libre e as formas dos cantares populares.

Derradeira etapa[editar | editar a fonte]

Inicia esta etapa en 1965. Sen rexeitar a loita política, Otero desbota a poesía como medio para cambiar o mundo. Sabe que esa "inmensa maioría" non le os seus versos, polo que decide ser revolucionario na súa obra doutro xeito: na linguaxe poética e o enriquecemento formal das súas creacións, a través de imaxes insólitas, ritmos novos e mesmo toques surrealistas. Na temática, sen renunciar de todo aos problemas sociais e políticos, volve a cobrar presenza o íntimo.

Prefire no seu derradeiro ciclo poético as formas métricas moi libres, de considerable amplitude.

Significación[editar | editar a fonte]

Blas de Otero resume á perfección a evolución da poesía en lingua castelá a partir de 1939, da anguria vital á poesía social para rematar coa procura de novas formas. A súa obra conseguiu unir conciencia ética e rigor estético, converténdoo en figura clave da literatura do seu tempo.