Blanca Portillo

Blanca Portillo
	;
Biografía
Nacemento	15 de xuño de 1963 (60 anos); Madrid, España
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Real Escuela Superior de Arte Dramático
Actividade
Ocupación	actriz de teatro , actriz de cinema
Período de actividade	1984 -
Lingua	Lingua castelá
	Premios (2022) Premio Goya á mellor interpretación feminina protagonista, premiado polo traballo Maixabel; (2022) Forqué Award for the best female performance (en) , premiado polo traballo Maixabel; (2021) Medal of the Circle of Cinematographic Writers for the best actress (en) , premiado polo traballo Maixabel; (2015) Premio Fuente de Castalia (en) ; (2012) Premio Nacional de Teatro ;

Blanca Portillo Martínez de Velasco, nada en Madrid o 15 de xuño de 1963 é unha actriz, produtora e directora española.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Naceu en Madrid, cidade na que empezo a apuntarse a pequenas producións de teatro afeccionado. Para realizar o seu desexo de converterse en actriz, matriculouse na RESAD, onde se graduou en Arte Dramática. Co título na man consegue papeis en funcións como Bodas de sangre (1984), El mal de la juventud (1985), Lope de Aguirre, traidor (1988), Marat-Sade (1992) ou Las troyanas (1993). Destacou o seu dobre papel de Cuento de invierno (1992), na que encarnou unha raíña que morría de pena tras verse acusada inxustamente de adulterio e a filla desta, que vivira durante anos créndose unha campesiña e que lograba restablecer a harmonía na terra.

En 1994 protagonizou con Joaquín Kremel a obra de David Mamet, Oleanna, na que interpretaba unha estudante que reclamaba unha maior nota ao seu profesor. Debutou no cinema en Entre rojas, ao que se sumou El color de las nubes, no que encarnou unha nai divorciada que desatendía o seu fillo e que lle valeu a candidatura ao Goya á mellor actriz revelación.

En 1997 iniciou a súa carreira como directora teatral Hay amores que hablan. Pouco despois foi fichada para a serie de televisión 7 vidas, onde interpretou a Carlota. En 2004 decidiu abandonar a serie para emprender un proxecto teatral na Arxentina titulado La hija del aire, baseada nun texto de Calderón de la Barca. Ao regresar a España levou a escena a obra en Madrid e pouco despois interpretou un home no filme Alatriste, baseada na novela de Arturo Pérez-Reverte.

A finais de 2010 asumiu o cargo de directora do Festival de Mérida.

En 2012 rodou entre Galicia e Cataluña Concepción Arenal, a visitadora de cárceres, dirixida por Laura Mañá, na que interpretou a protagonista, pola que foi candidata ao premio Mestre Mateo.

Filmografía[editar | editar a fonte]

Ano	Filme	Director
2011	La chispa de la vida	Álex de la Iglesia
2009	Los abrazos rotos	Pedro Almodóvar
2007	Siete mesas de billar francés	Gracia Querejeta
2006	Alatriste	Agustín Díaz Yanes
2006	Volver	Pedro Almodóvar
2006	Goya's Ghosts	Miloš Forman
2005	Elsa y Fred	Marcos Carnevale
2001	Sólo mía	Javier Balaguer
1997	El color de las nubes	Mario Camus
1996	El perro del hortelano	Pilar Miró