Annabel Lee

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Sartain's Union Magazine of Literature and Art, xaneiro, 1850, Filadélfia

"Annabel Lee" é o último poema completo composto polo autor estadounidense Edgar Allan Poe.[1]

Como moitos dos poemas de Poe, explora o tema da morte dunha muller fermosa.[2] O narrador, que se apaixonou con Annabel Lee cando eles eran mozos, ten un amor por ela tan forte que mesmo os anxos estaban envexosos. El mantén o seu amor por ela mesmo tras a súa morte. Ten habido un debate sobre quen, se houbo alguén, foi a inspiración para "Annabel Lee". Aínda que moitas mulleres foron suxeridas, a esposa de Poe, Virginia Eliza Clemm Poe é unha das máis posibles. Escrito en 1849, non foi publicado até pouco despois da morte de Poe ese mesmo ano.

Sinopse[editar | editar a fonte]

O narrador do poema describe o seu amor por Annabel Lee, que comezou hai moitos anos atrás nun "reino xunto ao mar". Aínda que eles fosen novos, o seu amor un polo outro tiña tanta intensidade que os anxos se tornaron envexosos. É por esa razón que o narrador cre que o serafín causou a súa morte. Mesmo entón, o seu amor é tan forte que se estende alén da sepultura e o narrador cre que súas dúas almas aínda están entrelazadas. Cada noite, el soña con Annabel Lee e ve o brillo dos seus ollos nas estrelas. Cada noite el déitase ao lado dela no seu sartego xunto ao mar.

Análise[editar | editar a fonte]

Como moitos outros poemas de Poe, incluíndo The Raven, Ulalume e Cho One in Paradise, Annabel Lee segue o tema favorito de Poe: a morte dunha linda muller,[2] que Poe chamou "o tema máis poético no mundo".[3] Como as mulleres en moitas outras obras de Poe, ela é golpeada pola doenza e casa moi moza.[4] O poema foca nun amor ideal que é excepcionalmente forte. De feito, as accións do narrador mostran que el non só ama Annabel Lee, é máis, el adóraa, algo que el pode só facer tras a súa morte.[5] O narrador admite que el e Annabel Lee eran nenos cando se namoraron, mais a súa explicación que os anxos a asasinaron é en si mesmo infantil, suxerindo que el non madurou moito desde entón.[6] A repetición desta afirmación suxire que el está tentando racionalizar os seus propios sentimentos excesivos de perda.

Ao contrario de The Raven, na cal o narrador cre que el "nunca máis" irá se reunir co seu amor, Annabel Lee di que os dous irán estar xuntos novamente, pois nin mesmo os demos "poderán separar nunca" as súas almas.

Estrutura poética[editar | editar a fonte]

"Annabel Lee" consiste en seis estrofas, tres con seis liñas, unha con sete, e dúas con oito, coa rima padrón lixeiramente distinta en cada un. Aínda que non sexa tecnicamente unha balada, Poe referiuse a el como unha.[7] Como unha balada, o poema usa repetición de palabras e frases a propósito para crear un efecto lúgubre. O nome Annabel Lee enfatiza a letra "L", un frecuente dispositivo en personaxes femininas de Poe como Eulalie, Lenore e Ulalume.[8]

Hai un debate na última liña do poema. A Edgar Allan Poe Society de Baltimore, Maryland identificou 11 versións de Annabel Lee, que foron publicadas entre 1849 e 1850.[9] Non obstante, a maior variación está na liña final:

Manuscrito orixinal: In her tomb by the side of the sea
Versión alternativa: In her tomb by the sounding sea

Inspiración[editar | editar a fonte]

A esposa de Poe, Virginia e moitas veces asumida para ser a inspiración para "Annabel Lee".

Non está claro para quen se refire a personaxe epónima Annabel Lee.[10] Os biógrafos e críticos moitas veces suxiren o uso frecuente de Poe da "morte dunha linda muller" tema recorrente da repetida perda de mulleres ao longo da súa propia vida, incluíndo súa nai Eliza Poe e súa nai adoptiva Frances Allan. Os biógrafos moitas veces interpretan que "Annabel Lee" foi escrito para a esposa de Poe, Virginia, que morrera dous anos antes, como foi suxerido pola poetisa Frances Sargent Osgood, aínda que Osgood é ela mesma unha demandante para a inspiración do poema.[11] Un forte argumento pode ser feito para a esposa de Poe, Virginia: Foi ela a única que el amaba como unha filla, a única que fora a súa noiva, e a única que morrera.[12] As lecturas autobiográficas do poema tamén foron usadas para apoiar a teoría de que Virginia e Poe nunca consumaron o seu casamento, como "Annabel Lee" era unha "doncela". Críticos, incluíndo T.O. Mabbott, crían que Annabel Lee foi só o produto da imaxinación sombría de Poe e que Annabel Lee non era unha persoa real, en particular. Un amor de infancia de Poe nomeada Sarah Elmira Royster cría que o poema foi escrito con ela en mente e que Poe mesmo dixo iso.[13] Sarah Helen Whitman e Sarah Anna Lewis tamén alegaron inspirar o poema.[14]

A lenda local en Charleston, Carolina do Sur, conta a historia dun mariñeiro que coñeceu unha muller chamada Annabel Lee. O seu pai desaprobou o emparellamento e os dous encontráronse particularmente nun cemiterio antes do tempo do mariñeiro estacionado en Charleston acabar. Mentres fóra, el escoitou da morte de Annabel de febre amarela, mais o seu pai podería non permitirlle a el estar no funeral. Porque el non sabía a exacta localización do enterro, el en vez diso mantén a vixilia no cemiterio onde eles moitas veces secretamente se encontraran. Non hai evidencia de que Edgar Allan Poe oíse falar desta lenda, mais os do lugar insisten que foi a súa inspiración, especialmente considerando que Poe estivo brevemente estacionado en Charleston, cando estaba no exército en 1827.[15]

Historia da publicación e recepción[editar | editar a fonte]

Copia xusta de 1849 por Edgar Allan Poe, Columbia University Rare Book and Manuscript Library.

Annabel Lee foi probabelmente composto en maio de 1849. Poe tomou medidas para asegurar que o poema podería ser visto na impresión. Deulle unha copia a Rufus Wilmot Griswold, o seu executor literario e rival persoal, deulle outra copia a John Thompson para repagar un débito de $5, e vendeu unha copia para Sartain's Union Magazine para publicación. Aínda que Sartain's fose a primeira impresión autorizada en xaneiro de 1850, Griswold foi o primeiro en publicar o 9 de outubro de 1849, dous días tras a morte de Poe, como parte de seu obituario de Poe no New York Daily Tribune. Thompson publicáraa no Southern Literary Messenger en novembro de 1849.

"Annabel Lee" foi unha inspiración para Vladimir Nabokov, especialmente para a súa novela Lolita (1955), na cal o narrador, como un neno, se apaixona coa terminalmente doente Annabel Leigh "nun principado á beira-mar". Orixinalmente, Nabokov titulou a novela The Kingdom by the Sea. Nabokov podería máis tarde usar isto como o título da "novela doppelganger" de Lolita en Somos Todos Arlequins.[12]

Fernando Pessoa realizou unha versión en portugués do poema recreando o orixinal.[16]

O xardín das pedras flotantes (2008), Manuel Lourenzo González: A protagonista chámase Anabel e o autor confesou na presentación do libro que o nome é unha homenaxe ao poema de E. A. Poe que é un dos seus preferidos.[17]

Adaptacións[editar | editar a fonte]

  • Unha versión adaptada do poema aparece no álbum de 2011 de Sarah Jarosz, Follow Me Down.
  • Stevie Nicks gravou unha versión deste poema no seu álbum de 2011, In Your Dreams.
  • Joan Baez gravou unha versión deste poema no seu álbum de 1967, Joan, con música por Don Dilworth.
  • A banda Alesana baseou o seu álbum The Emptiness no poema en 2010.
  • O poema aparece no álbum de Marissa Nadler, Ballads of Living and Dying.
  • Unha adaptación aparece na canción "Three" pola banda La Dispute no seu primeiro EP falado, Here, Hear e na canción "Fall Down, Never Get Back Up Again" non seu álbum Somewhere at the Bottom of the River Between Vega and Altair.
  • O poema foi ambientado para a música polo compositor inglés Joseph Charles Holbrooke (5 de xullo de 1878 – 5 de agosto de 1958) como unha Balada para voz e orquestra Op. 41b (1905).
  • Unha versión adaptada do poema polo grupo español Radio Futura no seu álbum La canción de Juan Perro, 1987 (música por Luis Auserón, letra adaptada por Santiago Auserón). Tamén o adaptou Enrique Bunbury.
  • O poema foi traducido en hebreo por Ze'ev Jabotinsky e executado por varios artistas israelís, entre eles Yossi Banai, Yoni Bloch e Shlomo Artzi (que executou a canción ambos os dous en hebreo e no orixinal).
  • O poema foi tamén a base para Lady Midnight por Cassandra Clare como o primeiro libro na serie Dark Artifices. Cada título de capítulo é tomado directamente do poema.
  • A serie web "Kissing in the Rain" presenta unha acurtada versión do poema con Sean Persaud como Edgar Allan Poe e Mary Kate Wiles como Annabel Lee.
  • O poema serviu de inspiración para a novela Routashi Anaberu rī souke dachitu mimakaritu, do escritor xaponés Kenzaburō Ōe, gañador do Nobel de Literatura.

Versión libre do poema en galego:[editar | editar a fonte]

Hai xa moitos e moitos anos,
vivía nun reino a carón do mar
unha meniña que, como ben sabedes,
se chamaba Annabel Lee.
Ela vivía sen outro pensamento
que quererme e ser querida por min.

Eu era un neno e ela era unha nena
neste reino ao pé do mar.
Mais queriámonos cun amor verdadeiro e total,
eu e a miña Annabel Lee.
Un amor tan poderoso que os serafíns do ceo
nolo envexaban a ela e mais a min.

E esa foi a razón pola que, hai xa ben tempo,
nese reino a carón do mar,
un aire descendeu dunha nube e conxelou
a miña preciosa Annabel Lee.

De xeito que os seus pais viñeron e levárona
para afastala moi lonxe de min,
para pechala nun sartego,
neste reino a carón do mar.

Os anxiños que no ceo non tiñan tal felicidade
envexábannos a nosa ledicia a ela e mais a min.
Velaquí porque (como saben todos
neste reino xunto ao mar)
o vento saíu de noite dunha nube
conxelando e matando a miña Annabel Lee.

Mais o noso amor era máis forte que o amor
daqueles que teñen máis anos ca nós,
de moitos que son máis sabios ca nós,
e nin os anxos do ceo alá enriba
nin os demos dos abismos do mar
poderán afastar nunca a miña alma da alma
da fermosa Annabel Lee.

Xamais reloce a Lúa sen traerme lembranzas
da fermosa Annabel Lee.
E cando as estrelas acordan, vexo brillar os ollos
da bela Annabel Lee.
E así paso longas noites deitado á beira
da miña querida —o meu anxo, a miña vida e a miña compañeira—
que está no seu sepulcro, ao pé do mar,
deitada na beiramar queixosa.[18]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Edgar Allan Poe Society of Baltimore - Bookshelf - Death of Edgar A. Poe (R. W. Griswold, 1849)". www.eapoe.org (en inglés). Consultado o 2020-03-27. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Meyers, Jeffrey (1992). Edgar Allan Poe: His Life and Legacy (en inglés). New York: Cooper Square Press. p. 243. ISBN 0-8154-1038-7. 
  3. ↑ "Edgar Allan Poe" (en portugués). 2020-02-17. 
  4. ↑ Weekes, Karen (2002). "Poe's feminine ideal", collected in The Cambridge Companion to Edgar Allan Poe (en inglés). Kevin J. Hayes. Cambridge University Press. p. 152. ISBN 0-521-79727-6. 
  5. ↑ Hoffman, Daniel (1972). Poe Poe Poe Poe Poe Poe Poe (en inglés). Baton Rouge: Louisiana State University Press. p. 68. ISBN 0-8071-2321-8. 
  6. ↑ "Edgar Allan Poe Society of Baltimore - Poe Studies - Poe Studies - Marginalia". www.eapoe.org (en inglés). Consultado o 2020-03-27. 
  7. ↑ Quinn, Arthur Hobson (1998). Edgar Allan Poe: A Critical Biography (en inglés). The Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-5730-9. 
  8. ↑ Kopley, Richard and Kevin J. Hayes (2002). "Two verse masterworks: 'The Raven' and 'Ulalume'", as collected in The Cambridge Companion to Edgar Allan Poe, (en inglés). "Two verse masterworks: 'The Raven' and 'Ulalume'", as collected in The Cambridge Companion to Edgar Allan Poe,. ISBN 0-521-79727-6. 
  9. ↑ "Edgar Allan Poe Society of Baltimore - Works - Poems - Annabel Lee". www.eapoe.org (en inglés). Consultado o 2020-03-27. 
  10. ↑ Silverman, Kenneth (1991). Edgar A. Poe: Mournful and Never-ending Remembrance (en inglés). New York: Harper Perennial. p. 401. ISBN 0-06-092331-8. 
  11. ↑ Silverman, Kenneth (1991). Edgar A. Poe: Mournful and Never-ending Remembrance (en inglés). New York: Harper Perennial. p. 401. ISBN 0-06-092331-8. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Meyers, Jeffrey (1992). Edgar Allan Poe: His Life and Legacy (en inglés). Nova York: Cooper Square Press. p. 244. ISBN 0-8154-1038-7. 
  13. ↑ "Annabel". www.pambytes.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 21 de febreiro de 2009. Consultado o 2020-03-27. 
  14. ↑ Sova, Dawn B. (2001). Edgar Allan Poe: A to Z (en inglés). Checkmark Books. p. 12. ISBN 0-8160-4161-X. 
  15. ↑ "Hauntings: The Ghost by the Sea". www.ghostsource.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 10 de maio de 2012. Consultado o 2020-03-27. 
  16. ↑ "Fernando Pessoa". www.insite.com.br. Arquivado dende o orixinal o 22 de xaneiro de 2019. Consultado o 2020-03-27. 
  17. ↑ "Annabel Lee, E.A. Poe. Galego". www.edu.xunta.es. Consultado o 2020-03-27. 
  18. ↑ "Annabel Lee, E.A. Poe. Galego". www.ogalego.eu. Consultado o 2020-03-27. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Hoffman, Daniel (1998). Poe. Baton Rouge: Louisiana State University Press. ISBN 0-8071-2321-8.
  • Meyers, Jeffrey (1992). Edgar Allan Poe: His Life and Legacy (Edición rústica). Nova York: Cooper Square Press. ISBN 0-8154-1038-7.
  • Quinn, Arthur Hobson (1998). Edgar Allan Poe: A Critical Biography (Edición rústica). Baltimore: Johns Hopkins University Press. ISBN 0-8018-5730-9.
  • Revilla, Federico (tradutor) (1978). Edgar Allan Poe, poesía completa (quinta edición). Barcelona: Ediciones 29. ISBN 84-7175-071-6.
  • Silverman, Kenneth (1991). Edgar A. Poe: Mournful and Never-ending Remembrance (Edición rústica. Nova York: Harper Perennial. pp. 171. ISBN 0-06-092331-8.
  • Sova, Dawn B. (2001). Edgar Allan Poe: A to Z. Nova York: Checkmark Books. ISBN 0-8160-4161-X.
  • Weekes, Karen (2002). Kevin J. Hayes, ed. Poes feminine ideal en The Cambridge Companion to Edgar Allan Poe. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-79727-6.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Annabel_Lee&oldid=6639092»