Radiolarios
| Radiolarios Rango fósil: Cámbrico-Recente | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Radiolaria illustration from the Challenger Expedition 1873-76. | |||||||||
| Clasificación científica | |||||||||
| |||||||||
| Clases | |||||||||
Os radiolarios ou Radiolaria son un grupo de protozoos ameboides de entre 0,1 e 0,2 mm de diámetro que se caracterizan por producir un complicado esqueleto mineral, que tipicamente consta dunha cápsula central perforada que divide a célula en porción interna (endoplasma) e porción externa (ectoplasma) e uns pseudópodos especiais como variñas chamados axopodios. Forman parte do zooplancto dos océanos, e os seus restos esqueléticos cobren enormes extensións dos fondos oceánicos.
Debido á rápida evolución das súas especies, son importantes fósiles de diagnóstico, que se encontran nos estratos desde o Cámbrico ata os nosos días. Algúns radiolarios fósiles importantes son Actinomma, Heliosphaera e Hexadoridium.
Descrición
[editar | editar a fonte]
Os radiolarios teñen moitos pseudópodos con forma acicular chamados axopodios, dispostos radialmente e sostidos por grupos de microtúbulos, que favorecen a flotación da célula. O núcleo da célula e a maior parte dos orgánulos están na porción interna do citoplasma ou endoplasma (dentro da cápsula esquelética central), e a porción externa ou ectoplasma está chea de vacúolos escumosos e gotas de lípidos, que tamén lle dan capacidade de flotación. Os vacúolos rompen cando o mar está axitado e o radiolario cae a zonas máis profundas, onde volve a formar os vacúolos e ascende outra vez. O alimento capturado polos pseudópodos pasa ao interior do ectoplasma para ser dixerido. A miúdo conteñen tamén algas simbióticas, especialmente zooxantelas, as cales lles proporcionan a maior parte da enerxía que necesitan. O endoplasma contén o núcleo (un ou varios), os orgánulos e gránulos de pigmentos e lípidos.
Parte desta organización obsérvase tamén nos heliozoos, pero estes non teñen a cápsula esquelética central e só producen escamas ou espiñas simples.
Algúns radiolarios coñécense pola semellanza que teñen con poliedros regulares, como as especies con forma icosaédrica como Circogonia icosahedra representada na figura.
Taxonomía
[editar | editar a fonte]Os radiolarios pertencen ao supergrupo Rhizaria xunto cos Cercozoa e Foraminifera[1]. Tradicionalmente os radiolarios foron divididos en catro grupos: Acantharia, Nassellaria, Spumellaria e Phaeodaria. Porén, hoxe os Phaeodaria considérase que son cercozoos [2][3]. Nassellaria e Spumellaria producen esqueletos silíceos e agrúpanse hoxe xuntos no grupo Polycystina. A pesar dalgunhas opinións iniciais en contra deste agrupamento, este está apoiado en evidencias de filoxenias moleculares. Os Acantharia producen esqueletos de sulfato de estroncio e están moi relacionados co peculiar xénero Sticholonche (Taxopodida), que carece de esqueleto interno e foi durante moito tempo considerado un heliozoo. Os Radiolaria poden, por tanto, ser divididos en dúas grandes liñaxes: Polycystina (Spumellaria + Nassellaria) e Spasmaria (Acantharia + Taxopodida)[4][5]. Outras clasificacións distinguen as clases Polycystinea, Acantharea e Sticholonchea.
Hai varios grupos de orde superior que foron detectados en análises de datos ambientais. Especialmente, grupos relacionados con Acantharia [6] e Spumellaria[7]. Destes grupos só se coñecen datos moleculares e son polo momento completamente descoñecidos en canto á súa morfoloxía e fisioloxía. A diversidade dos radiolarios é probable que sexa moito maior do que se coñece actualmente.
A relación entre os Foraminifera e os Radiolaria tamén está sendo moi debatida. As árbores moleculares apoian a proximidade entre os dous grupos, formando un grupo maior chamado Retaria [8]. Pero non se sabe seguro se son liñaxes irmás ou se os foraminíferos deberían ser incluídos dentro dos radiolarios.
Rexistro fósil
[editar | editar a fonte]Os radiolarios máis antigos coñecidos datan do principio do período Cámbrico, e aparecen nos mesmos estratos ca a primeira fauna con pequenas cunchas, e poderían mesmo ser máis antigos, do final do Precámbrico. Estes primeiros radiolarios teñen significativas diferenzas cos posteriores, cunha diferente estrutura reticular de silicio e poucas ou ningunhas espiñas na testa ou esqueletos.[9] O 90% das especies de radiolarios están extinguidas. Os esqueletos ou testas, dos antigos radiolarios utilízanse para a datación xeocronolóxica, moi útil para a prospección de petróleo e na determinación da paleoclimatoloxía.[10]
Os radiolarios de Haeckel
[editar | editar a fonte]O biólogo alemán Ernst Haeckel realizou debuxos moi detallados de radiolarios, o que axudou a popularizalos nos salóns de afeccionados á microscopía da época vitoriana, xunto cos foraminíferos e diatomeas.
Ilustracións do libro de Haeckel Kunstformen der Natur (1904)
[editar | editar a fonte]-
1. Phaeodaria -
11. Discoidea -
21. Acanthometra -
22. Spyroidea -
31. Cyrtoidea -
41. Acanthophracta -
51. Polycyttaria -
61. Phaeodaria -
71. Stephoidea -
91. Spumellaria
Notas e referencias
[editar | editar a fonte]- ↑ Pawlowski J, Burki, F (2011) Untangling the phylogeny of amoeboid protists. Journal of Eukaryotic Microbiology 56:16–25.
- ↑ Yuasa T, Takahashi O, Honda D, Mayama S (2005) Phylogenetic analyses of the polycystine Radiolaria based on the 18s rDNA sequences of the Spumellarida and the Nassellarida. European Journal of Protistology 41:287–298.
- ↑ Nikolaev SI, Berney C, Fahrni J, Bolivar I, Polet S, Mylnikov AP, Aleshin VV, Petrov NB, Pawlowski J (2004) The twilight of Heliozoa and rise of Rhizaria, an emerging supergroup of amoeboid eukaryotes. Proceedings of the National Academy of Sciences 101:8066–8071.
- ↑ Krabberød AK, Bråte J, Dolven JK, Ose RF, Klaveness D, Kristensen T, Bjørklund KR, Shalchian-Tabrizi K (2011) Radiolaria divided into Polycystina and Spasmaria in combined 18S and 28S rDNA phylogeny. PLoS One 6(8):e23526.
- ↑ Cavalier-Smith T (1993) Kingdom protozoa and its 18 phyla. Microbiology and Molecular Biology Reviews 57:953–994.
- ↑ Decelle J, Suzuki N, Mahé F, de Vargas C, Not F (2011) Molecular Phylogeny and Morphological Evolution of the Acantharia (Radiolaria).
- ↑ Not F, Gausling R, Azam F, Heidelberg JF, Worden AZ (2007) Vertical distribution of picoeukaryotic diversity in the Sargasso Sea. Environmental Microbiology 9:1233–1252.
- ↑ Cavalier-Smith T (1999) Principles of protein and lipid targeting in secondary symbiogenesis: euglenoid, dinoflagellate, and sporozoan plastid origins and the eukaryote family tree. The Journal of Eukaryotic Microbiology 46:347–366.
- ↑ Braun, Chen, Waloszek & Maas (2007), "First Early Cambrian Radiolaria", in Vickers-Rich, Patricia; Komarower, Patricia, The Rise and Fall of the Ediacaran Biota, Special publications, 286, Londres: Geological Society, pp. 143–149, DOI:10.1144/SP286.10, ISBN 978-1-86239-233-5, OCLC 191881597 156823511 191881597 [1] (libro)
- ↑ Radiolarians
- Zettler, Linda A.; Sogin, ML; Caron, DA (1997). "Phylogenetic relationships between the Acantharea and the Polycystinea: A molecular perspective on Haeckel's Radiolaria". Proceedings of the National Academy of Sciences 94 (21): 11411–11416. PMC 23483. PMID 9326623. doi:10.1073/pnas.94.21.11411.
- P. Lopez-Garcia; et al. (2002). "Toward the Monophyly of Haeckel's Radiolaria: 18S rRNA Environmental Data Support the Sisterhood of Polycystinea and Acantharea". Molecular Biology and Evolution 19 (1): 118–121. PMID 11752197.
- Sina M. Adl; et al. (2005). "The New Higher Level Classification of Eukaryotes with Emphasis on the Taxonomy of Protists". Journal of Eukaryotic Microbiology 52 (5): 399–451. PMID 16248873. doi:10.1111/j.1550-7408.2005.00053.x.
- Haeckel, Ernst (2005). Prestel Verlag, ed. Art Forms from the Ocean: The Radiolarian Atlas of 1862. Múnic; Londres. ISBN 3-7913-3327-5.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Radiolarios |
