Plinio o Novo

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Plinio o Mozo»)
Plinio o Novo
Nacementoc. 61 e 62
Lugar de nacementoComo
Falecementoc. 113
Lugar de falecementoReino de Bitinia
NacionalidadeRoma Antiga
Ocupaciónescritor, político, poeta, avogado, historiador, militar, oficial, xurista e funcionario
Paivalor descoñecido e Plinio o Vello
NaiPlinia Marcella
Cónxuxestepdaughter of Veccius Proculus, daughter of Pompeia Celerina e Calpurnia
Coñecido porEpistulae by Pliny the Younger
Na rede
Galiciana: 29807 Musicbrainz: cfa1f1bb-5bb6-4eb6-8fac-a79f692e2b33 Discogs: 5366305 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Gaius Plinius Caecilius Secundus, coñecido por Plinio o novo, nado contra o ano 63 e finado no 113, foi orador, xurista, escritor e administrador imperial da Antiga Roma.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Comezou a escribir ós 14 anos unha traxedia en grego, pero Plinio destacou en poesía, a maior parte dos seus escritos perdéronse, a pesar do coidado que tiña por eles. Tamén coñecido polos seus dotes de orador, considerándose seguidor de Cicerón, a súa prosa era menos directa e rechamante que a deste último. Participou en moitos xuízos, pero o único discurso que se conserva del é o seu Panegiricus Trajani, descrición aduladora e enfática da figura de Traxano, que é un instrumento valioso para estudar diversas accións que fixo este emperador no campo administrativo como nos impostos, xustiza, disciplina castrense e comercio. Plinio definíao como un tratado sobre o gobernante perfecto.

As súas cartas son un testemuño único da administración ordinaria do século I. O seu estilo é moi diferente dos usados nos panexíricos, afirmando algúns críticos que Plinio é o inventor dun novo xénero literario: a carta escrita para ser publicada.

Nas súas primeiras cartas de mocidade describe a erupción do monte Vesuvio e a morte do seu tío e mentor, Plinio o vello. No seu honor este tipo de erupcións coñécense como plínicas. Estas cartas estaban dirixidas ao seu amigo Publio Cornelio Tácito, que foi un dos grandes historiadores romanos, para darlle unha visión próxima e certeira da morte do seu tío. Outras cartas famosas foron as dirixidas a Septicio Claro, que son case poemas, as que se refiren á erupción do Vesuvio e as referentes ás vilas e á morte de Marcial.