Pitaia
Pitaia[1] é o froito en baga da planta do mesmo nome, dos xéneros Hylocereus e Selenicereus, da familia dos cactos (Cactaceae), proveniente das Américas, de forma ovoide e que, segundo as especies, pode ter a pela de cor rosa, vermella ou amarela, con brácteas verdes que tornan amarelas cando madurece, e a polpa branca ou rosada con sementes negras, moi zumarenta e de sabor doce. Hoxe cultívanse en diferentes zonas tropicais e subtropicais do mundo, incluíndo xa as Illas Canarias e o sur da Península Ibérica.
Descrición[editar | editar a fonte]
A pitaia é unha planta cactácea, e como tal, é moi resistente ás secas. A planta é un cacto suculento, rústico, de talos longos triangulares, cuxos tentáculos procuran as rochas incesantemente polas que senten unha especial predilección, haxa solo achegado ou non; adoita se enredar nas árbores próximas alimentándose da humidade das súas cascas e rube polas súas pólas até oito ou dez metros do chan sen penetrar un só centímetro en terra. A flor da pitaia, que é tubular, hermafrodita como a maioría das cactáceas, é tan fermosa como breve, pois os seus finos e longos pétalos brancos ou rosados ábrense dende o cáliz, cunha textura e fragrancia especial de efectos sedantes, pero sorprendentemente efémera, pois parece cegador pola mañá e a medida que empeza a sentir a calor do sol se deshidrata de súpeto. Ábrese unha soa vez nas horas nocturnas e o seu recendo penetrante atrae a numerosos insectos. Autofecúndase mais tamén pode cruzarse, sendo os morcegos os mellores polinizadores no seu medio natural. A formación do froito desde a polinización até a colla dura de catro a oito meses dependendo das temperaturas existentes.
O froito é de forma ovoide con 10 cm de longo por 6 cm de largo e adoita presentar desde o seu nacemento unha cor averdada que se torna amarela ou ruiba segundo o cultivar, a medida que se desenvolve, ofrecendo unha pela escamosa, especial característica que dá o nome "pitaia" que en haitiano quere dicir froita escamosa. Dita casca presenta grupos de espiños duros e agudos que se desprenden con facilidade, debendo ser quitadas coidadosamente antes de cultivar o froito e evitar con iso as súas picadas. É unha froita deliciosa que contén unha polpa lene, doce e mol en cultivares de cor amarela e carmesí nas variedades de tona vermella, que adoitan conter menos azucre.[2]
Especies[editar | editar a fonte]
Distínguense dúas especies principais: A H. triangularis (pitaia amarela) e a H. ocamposis (pitaia vermella). A que proporciona froitos vermellos é moito máis atractiva pero ten o inconveniente de que é moito máis feble e delicada, soportando mal o transporte e posterior mercadeo. A de cor amarela é menos perecedoira e ofrece mellores posibilidades comerciais debido ás súas calidades resistentes e, especialmente, ao seu sabor, moi superior ás variedades vermellas.[2] Hai outras especies, como as seguintes especies:
- Hylocereus costaricensis, de polpa vermella e pela rosa
- Hylocereus monacanthus, de polpa vermella e pela rosa
- Hylocereus undatus, pitaia vermella ou "raíña da noite",de polpa branca e pela rosa
Propiedades[editar | editar a fonte]
A tona da pitaia é dun verde purpúreo ou de cor amarela. A polpa é abrancazada e contén miúdas sementes negras recendentes. Este seu aroma pérdese cando se quentan. As pitaias vermellas teñen xeralmente a polpa de cor branca, mais tamén existen variedades de polpa vermella, máis difíciles de cultivar e por iso menos frecuentes, aínda que o seu sabor é máis intenso ca os da de polpa branca. Son froitas sensíbeis á presión e por iso difíciles de transportar. En Europa é posíbel atopar a froita de Centroamérica nos supermercados entre xullo e decembro, e do Vietnam entre xaneiro e xuño. As froitas provenientes de Tailandia chegan por avión durante todo o ano. A pitaia axuda á creación de glóbulos vermellos. O 90% da froita está composto de auga e é rica en ferro, calcio e fósforo; tamén contén vitaminas B, C e E. O seu valor enerxético é de 210 kJ/100 g.
Produción[editar | editar a fonte]
Os principais produtores do mundo de pitaia son Nicaragua (máximo produtor en Centroamérica de Hylocereus sp.), Colombia (máximo produtor de Selenecereus megalanthus), Ecuador (produtor de ambos os Hylocereus sp. e Selenecereus megalanthus), Vietnam (máximo produtor de Hylocereus undatus no sueste de Asia), Tailandia, Malaisia e Israel.[3]
Galería de imaxes[editar | editar a fonte]
-
A pitaia (Hylocereus) dá en cactos coma este. -
-
Pitaia con polpa exposta para apreciar a textura lene mais firme.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Nome e definición en galego en Buscatermos da USC- https://aplicacions.usc.es/buscatermos/publica/buscas/busca.htm#158476
- ↑ 2,0 2,1 Descubre los Frutales Tropicales. Diaz Robledo. J. (2004) : Norma Editorial. Las Rozas (Madrid)
- ↑ "Pitahaya or dragon fruit production in California: a research update" (PDF). University of California – Agriculture and Natural Resources Division (UCANR. 2013. Consultado o 22 de xullo de 2017.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
Wikimedia Commons alberga unha categoría multimedia sobre Pitaia.- Pitaia en consumer.es
- Pitaia - Hylocereus undatus (Haw.) Britt. & Rose - Cactaceae (en alemán)
- Páxina sobre Hylocereus undatus vía Internet Archive (en inglés)
- Thanh long, a froita do dragón
- Extensa información sobre a Pitaia (en castelán)
