Pentti Linkola

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Pentti Linkola
Nome completoKaarlo Pentti Linkola
Nacemento7 de decembro de 1932
Lugar de nacementoHelsinqui
Falecemento5 de abril de 2020
Lugar de falecementoSääksmäki
NacionalidadeFinlandia
Alma máterHelsingin Suomalainen Yhteiskoulu
Ocupaciónfilósofo, escritor, ecoloxista, ornitólogo, ecoloxista, pescador, Disidencia e ensaísta
PaiKaarlo Linkola
IrmánsMartti Linkola
PremiosEino Leino Prize
Na rede
http://www.penttilinkola.com/
IMDB: nm3414769 Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Kaarlo Pentti Linkola, nado en Helsinqui o 7 de decembro de 1932 e finado en Valkeakoski o 5 de abril de 2020, foi un ecoloxista profundo radical[1] ornitólogo,[2] polemista, naturalista, escritor e pescador finlandés. Escribiu profusamente sobre as súas ideas e en Finlandia é considerado un pensador destacado e moi controvertido.[3][4] Foi pescador anual dende 1959 ata 1995; pescou nos lagos Keitele e Päijänne e no golfo de Finlandia e desde 1978 comezou a pescar no lago Vanajavesi.[5]

Linkola culpou á raza humana da degradación continua do medio ambiente e promoveu un rápido descenso da poboación para combater os problemas comunmente atribuídos á superpoboación humana.[3]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Linkola criouse en Helsinqui, pasando os veráns no campo na granxa do seu avó materno Hugo Suolahti. O seu pai, Kaarlo Linkola, era botánico e fitoxeógrafo, e tamén decano da Universidade de Helsinqui; o seu avó paterno era chanceler da mesma universidade. Pentti Linkola decidiu non continuar cos seus estudos de zooloxía e botánica despois do primeiro ano.

Linkola é considerado un dos ornitólogos máis famosos de Finlandia, pero renunciou á súa carreira investigadora para levar unha vida modesta como pescador. [2]

Ideais[editar | editar a fonte]

Linkola cría que a democracia era un erro e que só o cambio radical pode deter o colapso ecolóxico.[2] Argumentou que todas as poboacións humanas do mundo, desenvolvidas ou non, non merecen sobrevivir a costa da biosfera no seu conxunto. En maio de 1994 Linkola foi entrevistado por The Wall Street Journal Europe,[6] onde dixo estar a favor dunha diminución radical da poboación mundial e, referíndose a unha futura guerra mundial, afirmou: "Se puidese premer calquera botón, sacrificaríame sen dubidalo se soubese que millóns de persoas morrerían".[7]

Os escritos de Linkola describen con detalle emocional a degradación ambiental da que foi testemuña no seu país de orixe ao longo do tempo. Dedicou a súa obra Toisinajattelijan päiväkirjasta de 1979 (Dos diarios dun disidente) a Andreas Baader e Ulrike Meinhof, afirmando que "son os sinalistas, non Xesús de Nazaret ou Albert Schweitzer".[2]

Paul G. Harris, profesor de estudos globais e ambientais na Universidade de Educación de Hong Kong, sostén que, aínda que a maioría dos ecoloxistas finlandeses se distanciaron de Linkola, os interesados no medio ambiente leron os seus escritos con avidez. Harris afirma que Linkola representa "unha versión finesa e demasiado macabra de "unha verdade inconveniente".[2]

En 1995 Linkola fundou a Fundación Finlandesa do Patrimonio Natural (Luonnonperintösäätiö ),[8] que se centra na preservación dos poucos bosques primarios que aínda existen no sur de Finlandia e outras formas de preservación do medio ambiente. Os bosques son doados á fundación.

Morte[editar | editar a fonte]

Morreu o 5 de abril de 2020, aos 87 anos, en Valkeakoski.[9]

Obras[editar | editar a fonte]

  • Linkola, Pentti & Olavi Hilden: Suuri Lintukirja. Otava 1955, revisado en 1962.
  • Linkola, Pentti: Isänmaan ja ihmisen puolesta: Mutta ei ketään vastaan. Cuarta edición. Helsinqui: Suomen sadankomitealiitto, 1981 (orixinalmente publicado en 1960).
  • Linkola, Pentti: Pohjolan linnut värikuvin: Elinympäristö. Levinneisyys. Muutto. Otava 1963–67.
  • Linkola, Pentti: Unelmat paremmasta maailmasta. Cuarta edición. Porvoo: WSOY, 1990.
  • Linkola, Pentti: Toisinajattelijan päiväkirjasta. Porvoo: WSOY, 1979. (En 1983 Linkola gañou o Premio Eino Leino por este libro.)[10]
  • Linkola, Pentti & Osmo Soininvaara: Kirjeitä Linkolan ohjelmasta. Porvoo: WSOY, 1986.
  • Linkola, Pentti: Johdatus 1990-luvun ajatteluun. Porvoo: WSOY, 1989.
  • Vilkka, Leena (ed.): Ekologiseen elämäntapaan: artigo principal. Helsinqui: Yliopistopaino, 1996.
  • Linkola, Pentti: Voisiko elämä voittaa. Helsinqui: Tammi, 2004.
  • Linkola, Pentti: Can Life Prevail?: A Revolutionary Approach to the Environmental Crisis. Reino Unido: Arktos Media, segunda edición revisada de 2011. ISBN 1907166637 (tradución ó inglés de Voisiko elämä voittaa).

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Mika LaVaque-Manty, "Arguments and fists: political agency and justification in liberal theory", Routledge, 2002, p. 159
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Harris, Paul G. (2009). Environmental Change and Foreign Policy: Theory and Practice. p. 125. ISBN 9781134014811. 
  3. 3,0 3,1 George C. Schoolfield, "A history of Finland's literature", U of Nebraska Press, 1998, p. 271
  4. Henry Minde, Svein Jentoft, Harald Gaski, "Indigenous peoples: self-determination, knowledge, indigeneity", Eburon Uitgeverij B.V., 2008, p. 100
  5. Turtiainen, Pekka: Kalastaja. Sääksmäki: Voipaalan taidekeskus, 2015.
  6. Neuhaus, Richard John (1997). The best of The Public square: selections from Richard John Neuhaus' celebrated column in First things. p. 61. ISBN 0-9659507-0-0. 
  7. Milbank, Dana (24 de maio de 1994). "A Strange Finnish Thinker Posits War, Famine as Ultimate 'Goods'". The Wall Street Journal Asia. 
  8. Linkola, P., Can Life Prevail?: A Radical Approach to the Environmental Crisis (Budapest: Arktos, 2011).
  9. Loula, Pihla (5 de abril de 2020). "Luonnonsuojelija Pentti Linkola on kuollut". Helsingin Sanomat (en finés). Consultado o 5 de abril de 2020. 
  10. "Eino Leinon palkinto" (en finlandês). Arquivado dende o orixinal o 23 de outubro de 2014. Consultado o 30 de xaneiro de 2015. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Kämäräinen, Kauko: Linkola, oikeinajattelija. Tampere: Määrämitta, 1992.
  • Alén, Eero: Linkolan soutajan päiväkirja. Turku: Sammakko, 2006.
  • Turtiainen, Pekka: Kalastaja. Sääksmäki: Voipaalan taidekeskus, 2015.