Os acarnienses

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Os acarnienses
AutorAristófanes
XéneroOld Comedy
Data de estrea425 a. C.
editar datos en Wikidata ]

Os acarnienses[1][2][3] (en grego, Αχαρνείς, Akharneĩs) é unha comedia grega antiga de Aristófanes, representada no arcontado de Eutino, presentada por Calístrato no ano 425 a. C. nas Leneas de Atenas. Conseguiu o primeiro premio; o segundo Cratino con Os azoutados pola treboada (traballo perdido), e o terceiro Eupolis con Os primeiros de mes.

Idea cómica[editar | editar a fonte]

Aristófanes escenifica a un cidadán valente, Diceópolis[4] que, ante este fracaso constante, decide pechar unha tregua privada. Informados da súa traizón, os campesiños de Acarnas asaltan a residencia do heroe, que celebra as Dionisias rurais. Acarnas é un demo da Ática, ocupado ao comezo da guerra polas tropas espartanas dirixidas polo rei Arquídamo.

Acarnas é unha terra rica, pero Aristófanes caricaturiza aos seus habitantes facéndoos carboeiros. Isto permítelle parodiar unha escena de Telefo de Eurípides. Nesta traxedia, Telefo, o mítico rei de Misia e loitador do bando troiano na guerra de Troia, é ferido pola lanza de Aquiles, que pode curar as feridas que causa. Entra así, disfrazado de mendigo, no campo grego. Desenmascarado, sálvase tomando como refén ao mozo Orestes. En Os acarnienses, é un saco de carbón que Diceópolis toma como refén.

Diceópolis tamén se opón aos sicofantas (informadores profesionais), que pretenden que as denuncias son exclusivas deles. Tamén rompe o embargo decretado por Atenas á cidade de Megara ao comezo da guerra.

Resumo[editar | editar a fonte]

  • Prólogo: a Asemblea de Atenas delibera. Os demagogos obsequian ao pobo con falsos embaixadores estranxeiros que veñen de Persia e da corte do rei odrisio Sitalces, tentándoos con axuda. Dicéopolis non se deixa enganar, pero non pode facerse escoitar. Conclúe unha tregua privada cos espartanos.
  • Parodos: mentres celebran as Dionisias rurais, Diceópolis é asaltada polos acarnianos. Escápase tomando como refén un saco de carbón. Despois defende a súa causa ante os acarnianos, lánzase a unha disputa oratoria contra o xeneral Lámaco e convence á multitude.
  • Parabasis: Aristófanes lembra aos espectadores que as súas obras, ao desmontar os argumentos dos demagogos e "ensinar o que é xusto", son beneficiosas para o pobo. O coro, pola súa banda, reclama máis atención aos maiores da cidade.
  • Episodios: Dicéopolis abre un mercado privado, aberto a toda a mercadoría. Un megariano tenta vender as súas fillas pequenas, finxindo que son porcos, mentres que un beocio propón anguías do lago Copais. O coro aclama a Dicéopolis. Lámaco reaparece ferido na guerra.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Paideia" (PDF). www.edu.xunta.gal; Espazo Abalar. Consultado o 12 de xullo de 2022. 
  2. "Literatura bíblica, grega e romana" (PDF). www.edu.xunta.gal; Espazo Abalar. Consultado o 12 de xullo de 2022. 
  3. "crp25" (PDF). www.cirp.es. Consultado o 12 de xullo de 2022. 
  4. Antropónimo usado como adxectivo por Píndaro (Píticas, VIII, 2) que pode significar «o da cidade xusta»

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]