Manuel de Eguilior y Llaguno
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 3 de abril de 1842 Limpias, España |
| Morte | 31 de marzo de 1931 (88 anos) Madrid, España |
| Ministro | |
 Deputado no Congreso dos Deputados | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade Complutense de Madrid |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | político |
| Partido político | Partido Liberal Fusionista |
| Lingua | Lingua castelá |
 | |
Manuel de Eguilior y Llaguno, nado en Limpias, Cantabria, o 3 de abril de 1842 e finado en Madrid, o 31 de marzo de 1931, foi un avogado e político español. Entre outros cargos, foi ministro de Facenda durante a rexencia de María Cristina de Habsburgo-Lorena, e ministro de Instrución Pública e Belas Artes e, de novo, de Facenda, outra vez, no reinado de Afonso XIII.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
De familia acomodada, estudou dereito na Universidade de Madrid, onde exerceu como avogado e casou con Carmen Avial Llorens.[1] Tras entrar no Partido Liberal, comezou a súa carreira política como deputado por Laredo, Santander, en 1881, renovando a acta de deputado pola provincia nas sucesivas lexislaturas habidas até 1898.[2]
Foi Ministro de Facenda entre o 21 de xaneiro e o 5 de xullo de 1890, e repetiu cargo neste ministerior durante o reinado de Afonso XIII no goberno presidido por Sagasta entre o 15 de novembro e 6 de decembro de 1902. Posteriormente ocupou a carteira de ministro de Instrución Pública e Belas Artes, entre o 31 de outubro e o1 de decembro de 1905[3] nun goberno presidida por Eugenio Montero Ríos.
Tamén foi gobernador do Banco de España entre outubro de 1897 e marzo de 1899, e posteriormente, entre xaneiro e xullo de 1916.
No Real Decreto do 10 de outubro de 1905 (despachado o 20 de decembro) recibiu o título de conde de Albox[4] pola súa participación, en calidade de comisario real, en tarefas de reconstrución da rexión de Almería despois do diluvio que sufriu en 1891.[5]
O 15 de abril de 1898 foi nomeado senador vitalicio (actas de sesións do Senado do 22 de abril), pola raíña rexente.[6]
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
- Gran Cruz da Orde de Isabel II
- Gran Cruz da Orde de Carlos III[4]
| Predecesor: Venancio González y Fernández |
Ministerio de Facenda  1890 - 1890 |
Sucesor: Fernando Cos-Gayón y Pons |
| Predecesor: Tirso Rodrigáñez y Sagasta |
Ministerio de Facenda 1902 - 1902 |
Sucesor: Raimundo Fernández Villaverde |
| Predecesor: Andrés Mellado Fernández |
Ministro de Instrución Pública e Belas Artes 1905 - 1905 |
Sucesor: Vicente Santamaría de Paredes |
| Predecesor: José García Barzanallana |
Gobernador do Banco de España 1897 - 1899 |
Sucesor: Luis María de la Torre de la Hoz |
| Predecesor: Lorenzo Domínguez Pascual |
Gobernador do Banco de España 1916 - 1916 |
Sucesor: Amós Salvador Rodrigáñez |
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Sazatornil (2008), p. 610
- ↑ "Eguilior y Llaguno, Manuel de". congreso.es. Consultado o 11-06-2018.
- ↑ "Mininstros y miembros de organismos de gobierno. Regencias, Juntas de Gobierno, etc. (1808-2000)". Centro de Ciencias Humanas y Sociales del CSIC. Arquivado dende o orixinal o 07-04-2020. Consultado o 11-06-2018.
- ↑ 4,0 4,1 de Atienza (1982), p. 8
- ↑ "El legado del conde". eldiariomontanes.es. 27-02-2004. Arquivado dende o orixinal o 02-05-2018. Consultado o 11-06-2018.
- ↑ "Diario de sesiones". senado.es. p. 26. Consultado o 11-06-2018.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- de Atienza y Navajas (barón de Cobos de Belchite), Julio; Barredo de Valenzuela, Adolfo (1982). Títulos nobiliarios de Almería. Madrid: Hidalguía. ISBN 84-00-05074-6.
- Sazatornil Ruiz, Luis (2008). "El rostro del poder: retratos de indianos, burgueses y linajes montañeses (1844-1919)". En Cabañas Bravo, Miguel; López-Yarto, Amelia; Rincón García, Wifredo. Arte, poder y sociedad en la España de los siglos XV a XX. Biblioteca de Historia de Arte nº 11. Madrid: CSIC. pp. 601–614. ISBN 978-8400086374.
