L7
| L7 | |
|---|---|
 | |
| Orixe | Os Ánxeles,  Estados Unidos |
| Período | 1985 - 2001 2014 - presente |
| Xénero(s) | grunge, punk rock |
| Selo(s) discográfico(s) | Slash Records, Epitaph |
| Membros | Donita Sparks Suzi Gardner Janis Tanaka Demetra Plakas Jennifer Finch Gail Greenwood Roy Koutsky |
| Artistas relacionados | Donita Sparks and the Stellar Moments, The Shocker, OtherStarPeople, Belly, Nirvana, Joan Jett |
| Na rede | |
| l7theband.com | |
               | |
L7 é unha banda californiana de grunge e punk rock formada no ano 1985 e activa ata o ano 2001. O grupo foi reformado en 2014.[1] A súa formación actual, e tamén a máis estable, consiste en Suzi Gardner (voces, guitarra), Donita Sparks (voces, guitarra), Dee Plakas (batería, voces) e Jennifer Finch (baixo, voces). L7 leva publicados sete álbums de estudio e xirou extensamente polos Estados Unidos, Europa, o Xapón, Australia e América do Sur. A súa canción "Pretend We're Dead" foi top 10 na lista Billboard Modern Rock en 1992.[2]
Recoñecida por ser á vez subersiva e estar cargada de humor,[3][4] L7 é famosa polos seus animados concertos con actuacións físicas e feroces.[5][6] Debido ao seu son e a súa imaxe, L7 adoita a asociarse co movemento grunge de finais dos 80 e principios dos 90.[7] Como unha banda composta só por mulleres, L7 formou parte do Rock for Choice en 1991 e estivo, por momentos, tamén unida ao movemento riot grrrl, aínda que precederon e son casos á parte tanto no grunge como no riot grrrl.[8] O nome da banda deriva dun termo de argot para cadrado, e foi elixido a propósito como un símbolo neutral de xénero.[9] Un documental sobre a banda, L7: Pretend We're Dead, foi estreado no ano 2016.[10][11]
Historia[editar | editar a fonte]
A idea de formar a banda xurdiu en 1985 cando Suzi Gardner coñeceu a Donita Sparks nos Ánxeles. En 1986, despois de moitos ensaios, a idea da banda fíxose máis seria cando Jennifer Finch (que vivía en San Francisco) se converteu na baixista da recentemente formada L7. A partir de aí a banda pasou a facer varios concertos en clubs da cidade, con Suzi e Donita nas voces e guitarras, Jennifer no baixo e o batería Roy Koutsky completando a formación.
Non pasou moito tempo ata conseguir un contrato, que acabou sendo asinado con Epitaph para o lanzamento do seu primeiro disco. O álbum, titulado L7, foi lanzado en 1988 coa produción de Brett Gurewitz, e a banda embarcouse na súa primeira xira nacional, sendo a abreconcertos de Bad Religion.
Despois dun tempo cambiando de baterías, en 1988 Demetra "Dee" Plakas xuntouse á banda. Xa en 1989 L7 asinou coa Sub Pop e fixo a súa segunda xira nacional, desta vez ao lado da banda Catt Butt. O primeiro lanzamento con Sub Pop tivo lugar en 1990, o disco Smell the Magic. Despois da súa primeira xira en Europa (abrindo concertos para Nirvana), e de varios concertos nos Estados Unidos, L7 comezou a chamar a atención das grandes discográficas. En 1991 a banda asinou con Slash Records e no ano seguinte foi lanzado Bricks are Heavy. Co novo disco, L7 mostrou que non perdera a súa agresividade e a súa pegada despois de asinar cunha discográfica grande, consolidando o seu estilo e contando cunha produción máis traballada. Brick are Heavy foi producido por Butch Vig.
A repercusión do novo álbum foi extraordinaria, vendendo centenas de millares de copias en todo o mundo, levado principalmente polo éxito de "Pretend We're Dead", a canción máis tranquila e pop do disco, ata hoxe a canción máis coñecida de L7.
O resto de 1992 e 1993 estivo ocupadísimo na carreira da banda, con dúas extensas xiras nos Estados Unidos, outras dúas en Europa (unha delas abrindo para Faith no More), concertos no Xapón e Australia, actuacións en programas como o de David Letterman nos Estados Unidos, e concertos en grandes festivais, como o de Reading en Inglaterra e o Hollywood Rock no Rio en São Paulo.
O cuarto álbum da banda, Hungry for Stink, foi editado en xullo de 1994 durante a súa xira no Lollapalooza, onde compartiron escenario con bandas como The Smashing Pumpkins e The Breeders entre outros.
Finch deixou o grupo durante a gravación do seu seguinte traballo, polo que Sparks e Greta Brinkman tocaron o baixo no quinto álbum de L7, The Beauty Process: Triple Platinum. Despois da gravación Gail Greenwood, (anteriormente na banda Belly) converteríase na baixista do grupo.
O derradeiro álbum da banda, Slap-Happy, foi publicado en 1999. Greenwood posteriormente deixou o grupo e foi substituída por Janis Tanaka, que tocara en Stone Fox. Tanaka porteriormente sería a baixista da cantante Pink, mentres que Greenwood tocaría con Bif Naked.
Porén, en 2001, a banda deixou de xirar, anunciando a través da súa páxina web que estaba en hiato indefinido. Na actualidade L7 está totalmente inactiva. Sparks ten unha carreira en solitario, xunto con Plakas e outras dúas guitarristas na banda Donita Sparks and The Stellar Moments. Finch está traballando nun grupo de punk rock chamado The Shocker.
Discografía[editar | editar a fonte]
| Álbum | Ano | Selo |
|---|---|---|
| L7 | 1987 | Epitaph Records |
| Smell The Magic | 1991 | Sub Pop |
| Bricks Are Heavy | 1992 | Slash/Warner |
| Hungry for Stink | 1994 | Slash/Warner |
| The Beauty Process: Triple Platinum | 1997 | Slash/Warner |
| Slap-Happy | 1999 | Wax Tadpole |
- ↑ Strong, Martin C. (2000). The Great Rock Discography (5ª ed.). Edimburgo: Mojo Books. p. 589. ISBN 1-84195-017-3
- ↑ "The Story of Feminist Punk in 33 Songs". Pitchfork (en inglés). Consultado o 2019-12-23.
- ↑ "L7 Leaves Powerful Memories | The Seattle Times". archive.seattletimes.com. Consultado o 2019-12-23.
- ↑ "L7 Danforth Music Hall, Toronto ON, September 6". exclaim.ca (en inglés). Consultado o 2019-12-23.
- ↑ Lane, Chris (2016-07-18). "L7 Proves They're Far More Than Just a Nostagia Act". Houston Press. Arquivado dende o orixinal o 01 de xuño de 2020. Consultado o 2019-12-23.
- ↑ Renée, Christ (xullo de 1993). The Magnificent 7 (en inglés). SPIN Media LLC.
- ↑ "Venus Zine: The Greatest Female Guitarists of All Time, A–G". web.archive.org. 2011-08-13. Archived from the original on 13 de agosto de 2011. Consultado o 2019-12-23.
- ↑ Dickinson, Chrissie. "L7 is, better late than never, getting respect". chicagotribune.com. Consultado o 2019-12-23.
- ↑ "An Oral History of L7’s ‘Pretend We’re Dead’". Spin. 2012-03-07. Arquivado dende o orixinal o 01 de xuño de 2020. Consultado o 2019-12-23.
- ↑ Blistein, Jon; Blistein, Jon (2017-08-16). "L7 Detail 'Pretend We're Dead' Documentary Release". Rolling Stone (en inglés). Consultado o 2019-12-23.
- ↑ Edwards 2017-11-08T14:38:00.311Z, Briony. "6 things we learned from new documentary L7: Pretend We're Dead". loudersound (en inglés). Consultado o 2019-12-23.