Illa do Oso
| Illa do Oso | |
|---|---|
| Bjørnøya | |
 | |
 | |
| Situación | |
| País | Noruega |
| Arquipélago | Svalbard |
| Mar | Mar de Barents |
| Coordenadas | 74°31′00″N 19°01′00″L / 74.51667, -19.01667Coordenadas: 74°31′00″N 19°01′00″L / 74.51667, -19.01667 |
| Xeografía | |
| Superficie | 178 km² |
| Punto máis alto | 536 m |
| Demografía | |
| Poboación | 9 habitantes (2008) |
| Xentilicio | Ositanos |
| Lingua propia | Noruegués |
A illa do Oso (en noruegués Bjørnøya), é unha pequena illa habitada do arquipélago noruegués das illas Svalbard, no mar de Barents.[1] Administrativamente pertence a Svalbard, un territorio dependente de Noruega.
Foi descuberta por Willem Barents e Jacob van Heemskerk o 10 de xuño de 1596. Debe o seu nome a un oso polar que foi visto nadando cerca. A illa era considerada terra nullius até que o tratado de Svalbard de 1920 púxoa baixo soberanía norueguesa.
A pesar da súa remota situación e a súa natureza estéril, a illa foi testemuña de actividades comerciais durante séculos, tales como minaría de carbón, pesca e caza de baleas. Porén, os asentamentos non duraron máis que uns poucos anos, e hoxe está habitada unicamente polo persoal que traballa na estación meteorolóxica Herwighamna, 9 persoas.
No 2002, e xunto ás suás augas adxacentes, foi declarada reserva natural.
Xeografía[editar | editar a fonte]
A illa localízase na parte occidental do mar de Barents, aproximadamente a medio camiño entre a illa de Spitsbergen e o cabo Norte.
Ten unha superficie de 178 km².
O seu punto máis alto está a 536 m sobre o nivel do mar, no Miseryfjellet, ao leste da illa.
Na actualidade está habitada tan sói por 9 persoas (censo de 2008).
Historia[editar | editar a fonte]
Aínda que pode ser que os navegantes da época viquinga a coñeceran, non foi descuberta oficialmente até o 10 de xuño de 1596 por Willem Barents, na súa terceira expedición.
Barnts chamou a esta illa Vogel Eylandt, "illa dos paxaros" en galego.[2]
Steven Bennet realizou unha exploración máis detallada en 1603 e 1604 e constatou daquela a súa rica poboación de morsas.
A partir de principios do século XVII, a illa utilizuose principalmente como unha base para a caza de morsas e especies de focas.
Por outra parte, ovos das aves mariñas recolectáronse das grandes colonias de reprodución destas aves até 1971.[3]
Durante a segunda guerra mundial producíronse importantes batallas navais cerca da illa:
- O 31 de decembro de 1942, o HMS Sheffield afundiu ao destrutor alemán Friedrich Eckoldt na chamada batalla do mar de Barents.
- O 26 de decembro de 1943 afundiu en combate o cruceiro pesado alemán Scharnhorst.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Só outras tres das illas das Svalbard (Spitsbergen, Bjørnøya e Hopen) teñen asentamentos. Svalbard: General Arquivado 05 de decembro de 2006 en Wayback Machine., Instituto Polar Noruegués. Última actualización 27 de maio de 2004. (URL accedido o 14 de xaneiro de 2017).
- ↑ Arlov, Thor . (2003). Svalbards historie (en noruegués). Trondheim: Tapir Akademisk Forlag. ISBN 82-519-1851-0.
- ↑ Circumpolar Seabird Working Group (2001). "Seabird harvest regimes in the circumpolar nations" (PDF). Consultado o 14 de xaneiro de 2017.
