Illa do Oso

Illa do Oso
	(nb) Bjørnøya
Tipo	illa
Descubridor ou inventor	Willem Barents ; Jacob van Heemskerck (en)
Parte de	Svalbard
Situado na entidade xeográfica	Mar de Barents
Localización
División administrativa	Svalbard, Noruega
Localización	Océano Ártico
	74°26′24″N 19°02′51″L / 74.44, 19.0475
Bañado por	Mar de Noruega
Características
Altitude	536 m
Dimensións	15,5 () × 20 () km ;
Punto máis alto	Miseryfjellet (pt) (536 m )
Superficie	178 km²
Historia
Data de descuberta ou invención	1596
Actividade
Propietario	Bjørnøen (en)

A illa do Oso (en noruegués Bjørnøya), é unha pequena illa habitada do arquipélago noruegués das illas Svalbard, no mar de Barents.^[1] Administrativamente pertence a Svalbard, un territorio dependente de Noruega.

Foi descuberta por Willem Barents e Jacob van Heemskerk o 10 de xuño de 1596. Debe o seu nome a un oso polar que foi visto nadando cerca. A illa era considerada terra nullius até que o tratado de Svalbard de 1920 púxoa baixo soberanía norueguesa.

A pesar da súa remota situación e a súa natureza estéril, a illa foi testemuña de actividades comerciais durante séculos, tales como minaría de carbón, pesca e caza de baleas. Porén, os asentamentos non duraron máis que uns poucos anos, e hoxe está habitada unicamente polo persoal que traballa na estación meteorolóxica Herwighamna, 9 persoas.

No 2002, e xunto ás súas augas adxacentes, foi declarada reserva natural.

Xeografía

A illa localízase na parte occidental do mar de Barents, aproximadamente a medio camiño entre a illa de Spitsbergen e o cabo Norte.

Ten unha superficie de 178 km².

O seu punto máis alto está a 536 m sobre o nivel do mar, no Miseryfjellet, ao leste da illa.

Na actualidade está habitada tan sói por 9 persoas (censo de 2008).

Historia

Aínda que pode ser que os navegantes da época viquinga a coñeceran, non foi descuberta oficialmente até o 10 de xuño de 1596 por Willem Barents, na súa terceira expedición.

Barnts chamou a esta illa Vogel Eylandt, "illa dos paxaros" en galego.^[2]

Steven Bennet realizou unha exploración máis detallada en 1603 e 1604 e constatou daquela a súa rica poboación de morsas.

A partir de principios do século XVII, a illa utilizuose principalmente como unha base para a caza de morsas e especies de focas.

Por outra parte, ovos das aves mariñas recolectáronse das grandes colonias de reprodución destas aves até 1971.^[3]

Durante a segunda guerra mundial producíronse importantes batallas navais cerca da illa:

O 31 de decembro de 1942, o HMS Sheffield afundiu ao destrutor alemán Friedrich Eckoldt na chamada batalla do mar de Barents.
O 26 de decembro de 1943 afundiu en combate o cruceiro pesado alemán Scharnhorst.

Notas

↑ Só outras tres das illas das Svalbard (Spitsbergen, Bjørnøya e Hopen) teñen asentamentos. Svalbard: General Arquivado 05 de decembro de 2006 en Wayback Machine., Instituto Polar Noruegués. Última actualización 27 de maio de 2004. (URL accedido o 14 de xaneiro de 2017).
↑ Arlov, Thor . (2003). Svalbards historie (en noruegués). Trondheim: Tapir Akademisk Forlag. ISBN 82-519-1851-0.
↑ Circumpolar Seabird Working Group (2001). "Seabird harvest regimes in the circumpolar nations" (PDF). Consultado o 14 de xaneiro de 2017.

[1] Só outras tres das illas das Svalbard (Spitsbergen, Bjørnøya e Hopen) teñen asentamentos. Svalbard: General Arquivado 05 de decembro de 2006 en Wayback Machine., Instituto Polar Noruegués. Última actualización 27 de maio de 2004. (URL accedido o 14 de xaneiro de 2017).

[Arlov-2] Arlov, Thor . (2003). Svalbards historie (en noruegués). Trondheim: Tapir Akademisk Forlag. ISBN 82-519-1851-0.

[eggs-3] Circumpolar Seabird Working Group (2001). "Seabird harvest regimes in the circumpolar nations" (PDF). Consultado o 14 de xaneiro de 2017.

[1]

[2]

[3]