Hunos: Diferenzas entre revisións
Liña 22: | Liña 22: | ||
[[Categoría:Pobos antigos]] |
[[Categoría:Pobos antigos]] |
||
[[af:Hunne]] |
|||
[[als:Hunnen]] |
|||
[[an:Hunnos]] |
|||
[[ar:الهون]] |
|||
[[az:Hunlar]] |
|||
[[be:Гуны]] |
|||
[[be-x-old:Гуны]] |
|||
[[bg:Хуни]] |
|||
[[bs:Huni]] |
|||
[[ca:Huns]] |
|||
[[cs:Hunové]] |
|||
[[cv:Хунсем]] |
|||
[[cy:Hyniaid]] |
|||
[[da:Hunnerne]] |
|||
[[de:Hunnen]] |
|||
[[el:Ούννοι]] |
|||
[[en:Huns]] |
|||
[[eo:Hunoj]] |
|||
[[es:Hunos]] |
|||
[[et:Hunnid]] |
|||
[[eu:Huno]] |
|||
[[fa:هون]] |
|||
[[fi:Hunnit]] |
|||
[[fr:Huns]] |
|||
[[fy:Hunnen]] |
|||
[[he:הונים]] |
|||
[[hi:हूण लोग]] |
|||
[[hr:Huni]] |
|||
[[hu:Hunok]] |
|||
[[hy:Հոներ]] |
|||
[[id:Hun]] |
|||
[[is:Húnar]] |
|||
[[it:Unni]] |
|||
[[ja:フン族]] |
|||
[[ka:ჰუნები]] |
|||
[[kk:Ғұндар]] |
|||
[[ko:훈족]] |
|||
[[ky:Хундар]] |
|||
[[la:Hunni]] |
|||
[[li:Hunne]] |
|||
[[lt:Hunai]] |
|||
[[lv:Huņņi]] |
|||
[[mk:Хуни]] |
|||
[[mwl:Hunos]] |
|||
[[nl:Hunnen]] |
|||
[[no:Hunere]] |
|||
[[pl:Hunowie]] |
|||
[[pt:Hunos]] |
|||
[[ro:Huni]] |
|||
[[ru:Гунны]] |
|||
[[sh:Huni]] |
|||
[[simple:Huns]] |
|||
[[sk:Huni]] |
|||
[[sl:Huni]] |
|||
[[sq:Hunët]] |
|||
[[sr:Хуни]] |
|||
[[sv:Hunner]] |
|||
[[sw:Wahunni]] |
|||
[[th:ชาวฮัน]] |
|||
[[tr:Hunlar]] |
|||
[[tt:Hunnar]] |
|||
[[ug:ھونلار]] |
|||
[[uk:Гуни]] |
|||
[[vi:Người Hung]] |
|||
[[zh:匈人]] |
Revisión como estaba o 24 de marzo de 2013 ás 04:50
Os hunos eran un dos pobos bárbaros máis violentos e ávidos da guerras e pillaxes. Eran nómades (non tiñan vivenda fixa e vivían percorrendo campos e bosques) e eran excelentes criadores de cabalos. Como non construían casas, vivían nos seus carros e tamén en barracas que armaban nos camiños que percorrían. A principal fonte de renda dos hunos era a práctica do saqueo dos pobos dominados. Cando chegaban nunha rexión, espallaban o medo, pois eran extremadamente violentos e crueis cos inimigos. O principal líder deste pobo foi Atila, o líder huno responsábel de diversas conquistas, guerras e batallas.
Desde que foron criados os primeiros cabalos fortes dabondo para seren montados, a historia da Asia e da Europa foi interrompida, periodicamente, por conquistadores bárbaros, cabalgando pola planicie e criando imperios.
A Estepa
A vida na Estepa da Asia Central é extremadamente dura; homes e mulleres dependen para case todo dos seus rabaños e do comercio coas nacións civilizadas á súa volta. As temperaturas no inverno descenden a -40° C, e a auga é un recurso precioso. Simplemente sobrevivir nese ambiente é un éxito.
Atila
Atila o Huno, que era anón, foi considerado un dos responsábeis da caída do Imperio Romano. As tribos xermánicas que conquistaron grandes anacos do Imperio estaban na verdade fuxindo de Atila, coñecido como o Flaxelo de Deus.
Moi pouco se sabe da vida de Atila antes del, por volta de 433 e con máis ou menos 25 anos, subir ao trono de rei dos Hunos, xuntamente con seu irmán Bleda, a quen asasinou en 445. Segundo a lenda, Atila tería morto o seu primeiro inimigo aos seis anos de idade e levaba a espada do deus da guerra. Tiña, segundo os cronistas, 1,20 metros de altura. No 447, Atila invadiu o Imperio Romano, derrotando todos os exércitos romanos e deixando só de conquistar Constantinopla grazas ás murallas da cidade.
O emperador pasa a pagar un imposto de 900 quilos de ouro anual aos hunos. No ano 450, o novo emperador rexeita pagar o tributo. En vez de invadir o Imperio de Oriente, Atila invade o lado occidental do Imperio; non soamente era este máis feble, ademais el tiña unha desculpa: a irmá do emperador, Honoria, fora aprisionada, sospeitosa de traizón. Da prisión, ela enviou o seu anel a Atila, pedíndolle que servise de campión. Atila declarou que consideraba o xesto unha oferta de casamento, e pediu a metade do Imperio como dote. No 451, xunto con Xeiserico, rei dos vándalos, invade o imperio cun exército con, segundo os cronistas da época, 600.000 homes. (O número real probábel, segundo historiadores modernos, achegábase máis a 150.000, aínda así enorme para o século V.). Na batalla de Châlons, Atila é derrotado polo xeneral romano Aecio, mais este non ten tropas dabondo para impedir que o exército huno atravese o Danubio de volta, máis ou menos intacto. No ano seguinte, Atila invadiu novamente o Imperio, sen que desa vez ningún exército se opuxese a el. Ás portas de Roma, dá a volta, sen que ata hoxe se saiba exactamente por que. Dous anos despois, Atila morreu dun derrame. Cando a noticia chegou a Roma e Constantinopla, rezáronse misas en todas as Igrexas agradecéndollo a Deus.
Época post-Atila
Despois da morte de Atila, irromperon varias disputas entre os seus fillos polo poder. De resultas diso, os pobos dominados polos hunos aproveitáronse e conseguiron liberárense do seu xugo.
Novecentos anos despois, as armas de fogo marcaban o comezo da fin dos cabaleiros nómades. Con elas, a civilización á fin dominaría todos os pobos da Estepa.