Nicolás Salmerón

Modelo:InfpoliticoNicolás Salmerón y Alonso. Nado en Alhama de Almería, Almería o 10 de abril de 1838, e finado en Pau, Francia o 20 de setembro de 1908. Político e filósofo español, foi Presidente do Poder Executivo da Primeira República Española durante un mes e medio no ano 1873. Dimitíu do seu cargo por negarse a firmar unha pena de morte. Foi catedrático de Historía Universal na Universidade de Oviedo e de Metafísica na Universidade de Madrid. Estudou as teorías de Krause, que inspiraron á Institución Libre de Ensino.

Biografía

O seu pai foi médico, e o seu irmán máis vello, Francisco Salmerón (1822-1878) foi político e xurista. Estudou o ensino en Almería. Máis tarde viaxou a Granada onde estudou Dereito e Filosofía, sendo co-discípulo deFrancisco Giner de los Ríos. En Madrid foi influenciado pólas teorías de Krause a través de Julián Sanz del Río, o seu profesor. En 1858, foi profesor de Filosofía no Instituto de San Isidro de Madrid e ao ano seguinte foi nomeado profesor axudante na Facultade de Letras da Universidade Central. O 13 de xullo de 1869 obtivo a cátedra de Metafísica na Universidade Central. En 1867 foi detido polas súas actividades revolucionarias no seo do Partido Demócrata, a carón de Francisco Pi i Margall, pasando cinco meses no cárcere. Durante o Sexenio Democrático (1868-1874) foi un dos líderes do republicanismo, a pesar das diferenzas doutrinais que tiña de federalismo Francisco Pi i Margall. No ano 1871 foi elixido deputado por Badaxoz.

A Primeira República

Coa proclamación da República en 1873, foi nomeado Ministro de Gracia e Xustiza do goberno de Estanislao Figueras. Tentou reformar o sistema xudicial e establecer unha lexislación secular. Trala dimisión de Pi i Margall, as Cortes Constituíntes nomearono Presidente do Poder Executivocon 193 votos contra 93de Pi i Margall, cargo que exerceu entre o 18 de xullo e o 7 de setembro de 1873. A situación de todo o período foi especialmente crítica, o que o levou a non poder controlar as sublevacións cantonais que xurdían en España. Os seus problemas co Exército no foron menores durante o seu período presidencial, e a súa negativa a asinar a pena capital obligarono a dimitir. Dous días despois de abandonar o cargo de PresidenteSus problemas con el Ejército no fueron menores en esa corta Presidencia y su negativa a firmar distintas condenas a muerte le obligaron a dimitir. Os enfrontamentos co seu sucesor, Emilio Castelar, axudaron involuntariamente ó golpe de Estado do xeneral Pavía que, xunto co de Arsenio Martínez Campos o 29 de decembro de 1874, deron fin a primeira experiencia republicana en España.

Restauración da Monarquía

Artigo principal: Restauración borbónica en España.

Estatua de Nicolás Salmerón en Almería

No 1874 regresa a súa cátedra de Metafísica, pero coa Restauración borbónica verase privado da plaza o 17 de xullo de 1875 nun amplo proceso de depuración universitaria. Aínda que tratou de manter un despacho de avogados en Madrid, a situación obligouno a partír cara o exilio en París, onde xunto a Manuel Ruiz Zorrilla fundou o Partido Republicano Progresista. Non volveu a España ata 1885, trala amnistía de Práxedes Mateo Sagasta de 1881, e puido recuperar a súa cátedra. Foi de novo deputado no 1886 e despois ininterrompidamente de 1893 ata 1907.

Finou en Pau, Francia o 20 de setembro de 1908, mentres estaba de vacacións. No ano 1915 trasladaron os seus restos ó monuento funerario levantado no cemiterio civil de Madrid, á dereita do mausoleo de Francisco Pi i Margall, o seu predecesor na presidencia da República. No su epitadio aparece unha glosa realizada por Georges Clemenceau (primeiro ministro francés de 1907 a 1912), e recordase que deixou o poder por non asinar unha sentencia de morte.

Véxase tamén

• Primeira República Española

Ligazóns externas

• Biografía e algúns textos (en castelán)

Primeira República española
Segue a: Francisco Pi i Margall	Nicolás Salmerón (1873-1873)	Precede a: {{{DESPOIS}}}
	Presidente do Goberno de España