Mecánica clásica: Diferenzas entre revisións
m bot Engadido: sh:Klasična mehanika |
m bot Engadido: pnb:کلاسیکل مکینکس; cambios estética |
||
Liña 1: | Liña 1: | ||
A '''Mecánica Clásica''' (tamén coñecida como [[Mecánica]] de [[Isaac Newton|Newton]], chamada así en honra a [[Isaac Newton]], o que fixo contribucións fundamentais á |
A '''Mecánica Clásica''' (tamén coñecida como [[Mecánica]] de [[Isaac Newton|Newton]], chamada así en honra a [[Isaac Newton]], o que fixo contribucións fundamentais á teoría) é a parte da [[física]] que analiza as [[forza]]s que actúan sobre un [[obxecto]]. A mecánica clásica subdivídese nas ramas da [[estática]], que trata con obxectos en [[equilibrio]] (obxectos que se consideran nun [[sistema de referencia]] no que están parados) e a [[dinámica]], que trata con obxectos que non están en [[equilibrio]] (obxectos en [[movemento]]). A Mecánica Clásica reduce o seu estudo ó dominio da [[experiencia]] diaria, quer dicer, con eventos que vemos ou palpamos cos nosos sentidos. Ten diversas extensións: A [[mecánica relativista]] vai máis aló da mecánica clásica e trata con obxectos movéndose a [[velocidade]]s grandes (de valor relativamente próximo á velocidade da [[luz]]). A [[mecánica cuántica]] trata con sistemas de reducidas dimensións (a escala semellante á atómica), e a teoría do [[campo]] [[cuántica|cuántico]] trata con sistemas que teñen ambas propriedades. |
||
Aínda sendo unha [[aproximación]], a mecánica clásica é moi útil pois é moito máis doada de comprender (e matematicamente moito máis sinxelo de computar), e por conseguinte máis doado de aplicar, e é válida abondo para a gran maioría de casos prácticos nunha gran cantidade de sistemas. A teoría, por exemplo, descrebe con grande exactitude sistemas como [[foguete |
Aínda sendo unha [[aproximación]], a mecánica clásica é moi útil pois é moito máis doada de comprender (e matematicamente moito máis sinxelo de computar), e por conseguinte máis doado de aplicar, e é válida abondo para a gran maioría de casos prácticos nunha gran cantidade de sistemas. A teoría, por exemplo, descrebe con grande exactitude sistemas como [[foguete]]s, planetas, moléculas orgánicas, trompos, trens, e tamén a traxectoria dunha bola de fútbol. |
||
A mecánica clásica é amplamente compatible con outras teorías clásicas como a [[electrodinámica clásica|electromagnetismo]], e a [[termodinámica]], tamén "clásicas" (estas teorías teñen tamén o seu correspondente cuántico). |
A mecánica clásica é amplamente compatible con outras teorías clásicas como a [[electrodinámica clásica|electromagnetismo]], e a [[termodinámica]], tamén "clásicas" (estas teorías teñen tamén o seu correspondente cuántico). |
||
===Descrición da Teoría=== |
=== Descrición da Teoría === |
||
===Magnitudes de Posición e Posicións=== |
=== Magnitudes de Posición e Posicións === |
||
Denotamos a posición dun obxecto co [[vector]] |
Denotamos a posición dun obxecto co [[vector]] '''r''', con respecto a un punto fixo no espazo. Se '''r''' é unha funcion do tempo ''t'' denotado por '''r'''(t), o tempo ''t'' tomámolo dende un tempo inicial arbitrario. Entón temos que a velocidade (tamén un vector pois ten [[magnitude]] e [[dirección]]) é: |
||
:: |
::'''v''' = <sup>d'''r'''</sup>/<sub>d''t''</sub> |
||
A aceleración, ou a cantidade de variación da velocidade (a derivada de |
A aceleración, ou a cantidade de variación da velocidade (a derivada de '''v''') é: |
||
:: |
::'''a''' = <sup>d'''v'''</sup>/<sub>d''t''</sub> |
||
A posición indícanos o lugar do obxecto que estamos analizando. Se tal obxecto muda de lugar, a función |
A posición indícanos o lugar do obxecto que estamos analizando. Se tal obxecto muda de lugar, a función '''r''' descrebe o novo lugar que ocupa o obxecto. Estas cantidades '''r''', '''v''', e '''a''' poden ser descritas aproximadamente, é dicer sen usar cálculo diferencial, mas os resultados son só ''aproximados'' pois todas estas funcións e cantidades están definidas en acordo co cálculo. Nembargantes, estas aproximacións daránnos unha máis doada comprensión das equacións. |
||
Se, por exemplo, fixéramos un experimento e poidéramos medir o tempo (t), e saber a posición dun obxecto (r) nese tempo (t), poderiamos definir as cantidades anteriores de xeito máis sinxelo. Denotamos primeiro o tempo inicial como t<sub>0</sub>, que é cando iniciamos o [[cronómetro]] do noso experimento, e denotamos o tempo final sinxelamente como t ou t<sub>final</sub>. |
Se, por exemplo, fixéramos un experimento e poidéramos medir o tempo (t), e saber a posición dun obxecto (r) nese tempo (t), poderiamos definir as cantidades anteriores de xeito máis sinxelo. Denotamos primeiro o tempo inicial como t<sub>0</sub>, que é cando iniciamos o [[cronómetro]] do noso experimento, e denotamos o tempo final sinxelamente como t ou t<sub>final</sub>. Se denotamos a posición inicial como r<sub>0</sub>, entón designamos a posición final co símbolo r ou r<sub>final</sub>. Agora, tendo xa definidas as cantidades fundamentais, podemos expresar as cantidades físicas en termos aproximados do seguinte xeito. |
||
A velocidade do obxecto é denotada por: |
A velocidade do obxecto é denotada por: |
||
::'''v''' = ( |
::'''v''' = ('''r-r<sub>0</sub>''')/(t-t<sub>0</sub>) |
||
tamén coa expresión: |
tamén coa expresión: |
||
::'''v''' = <sup>incremento |
::'''v''' = <sup>incremento '''r'''</sup>/<sub>incremento t</sub> |
||
A aceleración denótase con |
A aceleración denótase con |
||
Liña 33: | Liña 33: | ||
::'''a''' = ('''v'''<sub>final</sub>-'''v'''<sub>inicial</sub>)/(t<sub>final</sub>-t<sub>inicial</sub>) |
::'''a''' = ('''v'''<sub>final</sub>-'''v'''<sub>inicial</sub>)/(t<sub>final</sub>-t<sub>inicial</sub>) |
||
===Forzas=== |
=== Forzas === |
||
O Principio fundamental da dinámica (segundo principio de Newton) relaciona a [[masa]] e a velocidade dun corpo cunha magnitude vectorial, a [[forza]]. Se se supón que m é a masa dun corpo e '''F''' é o vector resultante de sumar todas as forzas aplicadas ó mesmo (resultante ou forza neta), entón <br> |
O Principio fundamental da dinámica (segundo principio de Newton) relaciona a [[masa]] e a velocidade dun corpo cunha magnitude vectorial, a [[forza]]. Se se supón que m é a masa dun corpo e '''F''' é o vector resultante de sumar todas as forzas aplicadas ó mesmo (resultante ou forza neta), entón <br /> |
||
::'''F''' = <sup>d (m |
::'''F''' = <sup>d (m '''v''')</sup> / <sub>dt</sub> |
||
onde m non é, necesariamente, independente de t. Por exemplo, un [[foguete]] expulsa gases diminuíndo a masa de combustible e polo tanto, a súa masa total, que decrece en función do tempo. Á cantidade mv chámaselle ''momento'' |
onde m non é, necesariamente, independente de t. Por exemplo, un [[foguete]] expulsa gases diminuíndo a masa de combustible e polo tanto, a súa masa total, que decrece en función do tempo. Á cantidade mv chámaselle ''momento'' ou ''[[cantidade de movemento]]''. |
||
Cando m é independente de t (como sucede a miúdo), a anterior equación vólvese: |
Cando m é independente de t (como sucede a miúdo), a anterior equación vólvese: |
||
::'''F''' = m |
::'''F''' = m·'''a''' |
||
A forma exacta de '''F''' obténse de consideracións sobre a circunstancia particular do obxecto. A terceira lei de Newton dá unha indicación particular sobre |
A forma exacta de '''F''' obténse de consideracións sobre a circunstancia particular do obxecto. A terceira lei de Newton dá unha indicación particular sobre '''F''': se un corpo A exerce unha forza '''F''' sobre outro corpo B, entóns B exerce unha forza (de reacción) de igual dirección e sentido oposto sobre A, '''-F''' (terceiro principio de Newton ou principio de acción e reacción). |
||
Un exemplo dunha forza é a |
Un exemplo dunha forza é a friccion ou [[rozamento]], que para movementos en seno de gases é [[función]] da velocidade da partícula (desprezando neste efeito a pequenas velocidades). Por exemplo: |
||
::'''F'''<sub>fricción</sub> = - k'''v''' |
::'''F'''<sub>fricción</sub> = - k'''v''' |
||
Liña 61: | Liña 61: | ||
A inexistencia de forzas, ó aplicar o segundo principio de Newton, lévanos a que a aceleración é nula (primeiro principio de Newton ou Principio de inercia) |
A inexistencia de forzas, ó aplicar o segundo principio de Newton, lévanos a que a aceleración é nula (primeiro principio de Newton ou Principio de inercia) |
||
Forzas importantes son a forza gravitacional (a forza que resulta do [[campo gravitatorio]]) ou a |
Forzas importantes son a forza gravitacional (a forza que resulta do [[campo gravitatorio]]) ou a forza de Lorentz (no [[campo electromagnético]]). |
||
===Enerxía=== |
=== Enerxía === |
||
Se unha forza '''F''' aplícase a un corpo que realiza un desprazamento dr, o traballo realizado pola forza é unha magnitude escalar de valor: |
Se unha forza '''F''' aplícase a un corpo que realiza un desprazamento dr, o traballo realizado pola forza é unha magnitude escalar de valor: |
||
Liña 74: | Liña 74: | ||
onde T é a [[enerxía cinética]]. Para unha partícula puntual, T defínese: |
onde T é a [[enerxía cinética]]. Para unha partícula puntual, T defínese: |
||
::T = ½ m |
::T = ½ m '''v'''² |
||
Para obxectos extensos compostos por moitas partículas, a enerxía cinética é a suma das enerxías cinéticas das partículas que o constitúen. |
Para obxectos extensos compostos por moitas partículas, a enerxía cinética é a suma das enerxías cinéticas das partículas que o constitúen. |
||
Liña 82: | Liña 82: | ||
::'''F''' = - grad V |
::'''F''' = - grad V |
||
Se se supón que todas as forzas que actúan sobre un corpo son conservativas, e V é a enerxía potencial do corpo (obtida por suma das enerxías potenciais de cada punto debidas a cada forza), entón<br> |
Se se supón que todas as forzas que actúan sobre un corpo son conservativas, e V é a enerxía potencial do corpo (obtida por suma das enerxías potenciais de cada punto debidas a cada forza), entón<br /> |
||
'''F''' · d'''r''' = - |
'''F''' · d'''r''' = - V · d'''r''' = - d V<br /> |
||
logo, |
logo, - d V = d T<br /> |
||
así, |
así, d (T + V) = 0 |
||
Este resultado é coñecido como a [[lei de conservación da enerxía]], indicando que a enerxía total E = T + V é constante (non é función do tempo). |
Este resultado é coñecido como a [[lei de conservación da enerxía]], indicando que a enerxía total E = T + V é constante (non é función do tempo). |
||
===Outros resultados=== |
=== Outros resultados === |
||
A segunda lei de Newton permite obter outros resultados, á súa vez considerados como leis. Ver por exemplo [[momento angular]]. |
A segunda lei de Newton permite obter outros resultados, á súa vez considerados como leis. Ver por exemplo [[momento angular]]. |
||
===Formalización=== |
=== Formalización === |
||
Existen dúas importantes formalizacións alternativas da mecánica clásica: a [[mecánica Lagranxiana]] e a [[mecánica Hamiltoniana]]. Son equivalentes ás leis de Newton e as súas consequencias, mas resultan máis prácticas para a resolución de problemas complexos que a aplicación directa das mesmas. |
Existen dúas importantes formalizacións alternativas da mecánica clásica: a [[mecánica Lagranxiana]] e a [[mecánica Hamiltoniana]]. Son equivalentes ás leis de Newton e as súas consequencias, mas resultan máis prácticas para a resolución de problemas complexos que a aplicación directa das mesmas. |
||
==Véxase tamén== |
== Véxase tamén == |
||
Palabras relacionadas de aparatos que usan no seu funcionamiento a mecánica clásica: |
Palabras relacionadas de aparatos que usan no seu funcionamiento a mecánica clásica: |
||
*[[Xiroscopio]] |
* [[Xiroscopio]] |
||
*[[Péndulo]] |
* [[Péndulo]] |
||
Efeitos estudables en mecánica clásica: |
Efeitos estudables en mecánica clásica: |
||
*[[Cavitación]] |
* [[Cavitación]] |
||
[[Categoría:Física]] |
[[Categoría:Física]] |
||
Liña 150: | Liña 150: | ||
[[no:Klassisk mekanikk]] |
[[no:Klassisk mekanikk]] |
||
[[pl:Mechanika klasyczna]] |
[[pl:Mechanika klasyczna]] |
||
[[pnb:کلاسیکل مکینکس]] |
|||
[[pt:Mecânica clássica]] |
[[pt:Mecânica clássica]] |
||
[[ro:Mecanică clasică]] |
[[ro:Mecanică clasică]] |
Revisión como estaba o 18 de setembro de 2010 ás 00:42
A Mecánica Clásica (tamén coñecida como Mecánica de Newton, chamada así en honra a Isaac Newton, o que fixo contribucións fundamentais á teoría) é a parte da física que analiza as forzas que actúan sobre un obxecto. A mecánica clásica subdivídese nas ramas da estática, que trata con obxectos en equilibrio (obxectos que se consideran nun sistema de referencia no que están parados) e a dinámica, que trata con obxectos que non están en equilibrio (obxectos en movemento). A Mecánica Clásica reduce o seu estudo ó dominio da experiencia diaria, quer dicer, con eventos que vemos ou palpamos cos nosos sentidos. Ten diversas extensións: A mecánica relativista vai máis aló da mecánica clásica e trata con obxectos movéndose a velocidades grandes (de valor relativamente próximo á velocidade da luz). A mecánica cuántica trata con sistemas de reducidas dimensións (a escala semellante á atómica), e a teoría do campo cuántico trata con sistemas que teñen ambas propriedades.
Aínda sendo unha aproximación, a mecánica clásica é moi útil pois é moito máis doada de comprender (e matematicamente moito máis sinxelo de computar), e por conseguinte máis doado de aplicar, e é válida abondo para a gran maioría de casos prácticos nunha gran cantidade de sistemas. A teoría, por exemplo, descrebe con grande exactitude sistemas como foguetes, planetas, moléculas orgánicas, trompos, trens, e tamén a traxectoria dunha bola de fútbol.
A mecánica clásica é amplamente compatible con outras teorías clásicas como a electromagnetismo, e a termodinámica, tamén "clásicas" (estas teorías teñen tamén o seu correspondente cuántico).
Descrición da Teoría
Magnitudes de Posición e Posicións
Denotamos a posición dun obxecto co vector r, con respecto a un punto fixo no espazo. Se r é unha funcion do tempo t denotado por r(t), o tempo t tomámolo dende un tempo inicial arbitrario. Entón temos que a velocidade (tamén un vector pois ten magnitude e dirección) é:
- v = dr/dt
A aceleración, ou a cantidade de variación da velocidade (a derivada de v) é:
- a = dv/dt
A posición indícanos o lugar do obxecto que estamos analizando. Se tal obxecto muda de lugar, a función r descrebe o novo lugar que ocupa o obxecto. Estas cantidades r, v, e a poden ser descritas aproximadamente, é dicer sen usar cálculo diferencial, mas os resultados son só aproximados pois todas estas funcións e cantidades están definidas en acordo co cálculo. Nembargantes, estas aproximacións daránnos unha máis doada comprensión das equacións.
Se, por exemplo, fixéramos un experimento e poidéramos medir o tempo (t), e saber a posición dun obxecto (r) nese tempo (t), poderiamos definir as cantidades anteriores de xeito máis sinxelo. Denotamos primeiro o tempo inicial como t0, que é cando iniciamos o cronómetro do noso experimento, e denotamos o tempo final sinxelamente como t ou tfinal. Se denotamos a posición inicial como r0, entón designamos a posición final co símbolo r ou rfinal. Agora, tendo xa definidas as cantidades fundamentais, podemos expresar as cantidades físicas en termos aproximados do seguinte xeito.
A velocidade do obxecto é denotada por:
- v = (r-r0)/(t-t0)
tamén coa expresión:
- v = incremento r/incremento t
A aceleración denótase con
- a = (vfinal-vinicial)/(tfinal-tinicial)
Forzas
O Principio fundamental da dinámica (segundo principio de Newton) relaciona a masa e a velocidade dun corpo cunha magnitude vectorial, a forza. Se se supón que m é a masa dun corpo e F é o vector resultante de sumar todas as forzas aplicadas ó mesmo (resultante ou forza neta), entón
- F = d (m v) / dt
onde m non é, necesariamente, independente de t. Por exemplo, un foguete expulsa gases diminuíndo a masa de combustible e polo tanto, a súa masa total, que decrece en función do tempo. Á cantidade mv chámaselle momento ou cantidade de movemento. Cando m é independente de t (como sucede a miúdo), a anterior equación vólvese:
- F = m·a
A forma exacta de F obténse de consideracións sobre a circunstancia particular do obxecto. A terceira lei de Newton dá unha indicación particular sobre F: se un corpo A exerce unha forza F sobre outro corpo B, entóns B exerce unha forza (de reacción) de igual dirección e sentido oposto sobre A, -F (terceiro principio de Newton ou principio de acción e reacción).
Un exemplo dunha forza é a friccion ou rozamento, que para movementos en seno de gases é función da velocidade da partícula (desprezando neste efeito a pequenas velocidades). Por exemplo:
- Ffricción = - kv
onde k é unha constante positiva. Se temos unha relación para F semellante á xá exposta, pode substituírse na segunda lei de Newton para obter unha equación diferencial, a equación do movemento. Se o rozamento é a única forza que actúa sobre o obxecto, a equación de movemento é:
- - k v =m a= m dv/dt
O que pode integrarse para obter:
- v = v0 exp (- k t / m)
onde v0 é a velocidade inicial (unha condición de límite na integración). Esto dinos que a velocidade de este corpo decrece de forma exponencial a zero. Esta expresión pode ser de novo integrada para obter r.
A inexistencia de forzas, ó aplicar o segundo principio de Newton, lévanos a que a aceleración é nula (primeiro principio de Newton ou Principio de inercia)
Forzas importantes son a forza gravitacional (a forza que resulta do campo gravitatorio) ou a forza de Lorentz (no campo electromagnético).
Enerxía
Se unha forza F aplícase a un corpo que realiza un desprazamento dr, o traballo realizado pola forza é unha magnitude escalar de valor:
- dW = F · dr
Se se supón que a masa do corpo é constante, e dWtotal é o traballo total realizado sobre o corpo, obtido ó sumar o traballo realizado por cada unha das forzas que actúa sobre o mesmo, entón, aplicando a segunda lei de Newton pódese amosar que:
- dWtotal = dT
onde T é a enerxía cinética. Para unha partícula puntual, T defínese:
- T = ½ m v²
Para obxectos extensos compostos por moitas partículas, a enerxía cinética é a suma das enerxías cinéticas das partículas que o constitúen.
Un tipo particular de forzas, coñecidas como forzas conservativas, pode ser expresado como o gradiente dunha función escalar, a enerxía potencial, V:
- F = - grad V
Se se supón que todas as forzas que actúan sobre un corpo son conservativas, e V é a enerxía potencial do corpo (obtida por suma das enerxías potenciais de cada punto debidas a cada forza), entón
F · dr = - V · dr = - d V
logo, - d V = d T
así, d (T + V) = 0
Este resultado é coñecido como a lei de conservación da enerxía, indicando que a enerxía total E = T + V é constante (non é función do tempo).
Outros resultados
A segunda lei de Newton permite obter outros resultados, á súa vez considerados como leis. Ver por exemplo momento angular.
Formalización
Existen dúas importantes formalizacións alternativas da mecánica clásica: a mecánica Lagranxiana e a mecánica Hamiltoniana. Son equivalentes ás leis de Newton e as súas consequencias, mas resultan máis prácticas para a resolución de problemas complexos que a aplicación directa das mesmas.
Véxase tamén
Palabras relacionadas de aparatos que usan no seu funcionamiento a mecánica clásica:
Efeitos estudables en mecánica clásica: