Luis Martín-Santos: Diferenzas entre revisións
iw correcta |
Cambios baseados na bibliografía e na ligazón externa amosadas |
||
| Liña 1: | Liña 1: | ||
'''Luis Martín-Santos''', nado en [[Larache]] ([[Marrocos]]) o [[11 de novembro]] de [[1924]] e finado en [[Gasteiz]] o [[21 de febreiro]] de [[1964]], foi un médico psiquiátrico e escritor en lingua castelá. |
'''Luis Martín-Santos''', nado en [[Larache]] ([[Marrocos]]) o [[11 de novembro]] de [[1924]] e finado en [[Gasteiz]] o [[21 de febreiro]] de [[1964]], foi un médico psiquiátrico e escritor en lingua castelá. |
||
A súa novela máis coñecida é ''[[Tiempo de silencio]]'' (1961), obra de denuncia social cunha valente renovación estilística. A trama trancorre en [[Madrid]] no outono de 1949 e o autor amosa, con fina ironía, o panorama das clases sociais da cidade. |
A súa novela máis coñecida é ''[[Tiempo de silencio]]'' (1961), obra de denuncia social cunha valente renovación estilística. A trama trancorre en [[Madrid]] no outono de 1949 e o autor amosa, con fina ironía, o panorama das clases sociais da cidade. |
||
Postumamente publicáronse varios relatos seus en ''Apólogos'' (1970) e a súa inacabada novela ''Tiempo de destrucción'' (1975). |
|||
==Biografía== |
|||
Como médico psiquiátrico dirixiu o Sanatorio Psiquiátrico de [[Donostia]], cidade na que residiu a maior parte da súa vida, e publicou os ensaios ''Dithey, [[Jaspers]] y la comprensión del enfermo mental'' (1955) e ''Libertad, temporalidad y transferencia en el psicoanálisis existencial'' (1964). |
|||
Aos cinco anos trasladouse a [[Donostia]], onde o seu pai (médico militar), fora destinado. Cursou Medicina en [[Salamanca]] e doctorouse en [[Madrid]] no [[1947]]. Especializouse en [[Psiquiatría]], tanto en [[Madrid]] coma na [[Alemaña]]. Á súa volta consegue o posto de director do Centro Psiquiátrico de Donostia, sendo frecuentes as súas estancias en Madrid, onde conta con amigos coma [[Sánchez Ferlosio]] ou [[Juan Benet]]. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
Finou nun accidente de automóbil en 1964. |
Finou nun accidente de automóbil en 1964. |
||
==Obras de [[Psiquiatría]]== |
|||
* ''Dithey, [[Jaspers]] y la comprensión del enfermo mental'' (1955) |
|||
* ''Libertad, temporalidad y transferencia en el psicoanálisis existencial'' (1964). |
|||
==Obras literarias== |
|||
* ''[[Tiempo de silencio]]'' ([[1961]]) |
|||
* ''Apólogos'' ([[1970]]), póstuma |
|||
* ''Tiempo de destrución'' ([[1975]]), póstuma e inacabada. |
|||
==Bibliografía== |
|||
* Lázaro, F. e Tusón, V. ([[1982]]). ''Literatura Española''. Ed. Anaya |
|||
==Ligazóns externas== |
|||
* http://www.lecturalia.com/autor/1033/luis-martin-santos |
|||
[[Categoría:Escritores en lingua castelá|Martin-Santos]] |
[[Categoría:Escritores en lingua castelá|Martin-Santos]] |
||
Revisión como estaba o 24 de xaneiro de 2010 ás 14:35
Luis Martín-Santos, nado en Larache (Marrocos) o 11 de novembro de 1924 e finado en Gasteiz o 21 de febreiro de 1964, foi un médico psiquiátrico e escritor en lingua castelá. A súa novela máis coñecida é Tiempo de silencio (1961), obra de denuncia social cunha valente renovación estilística. A trama trancorre en Madrid no outono de 1949 e o autor amosa, con fina ironía, o panorama das clases sociais da cidade.
Biografía
Aos cinco anos trasladouse a Donostia, onde o seu pai (médico militar), fora destinado. Cursou Medicina en Salamanca e doctorouse en Madrid no 1947. Especializouse en Psiquiatría, tanto en Madrid coma na Alemaña. Á súa volta consegue o posto de director do Centro Psiquiátrico de Donostia, sendo frecuentes as súas estancias en Madrid, onde conta con amigos coma Sánchez Ferlosio ou Juan Benet.
Tamén tivo unha salientable actividade política, chegando a ser membro do Comité Executivo do daquela clandestino Partido Socialista Obrero Español, circunstancia pola cal foi detido en varias ocasións.
Finou nun accidente de automóbil en 1964.
Obras de Psiquiatría
- Dithey, Jaspers y la comprensión del enfermo mental (1955)
- Libertad, temporalidad y transferencia en el psicoanálisis existencial (1964).
Obras literarias
- Apólogos (1970), póstuma
- Tiempo de destrución (1975), póstuma e inacabada.
Bibliografía
- Lázaro, F. e Tusón, V. (1982). Literatura Española. Ed. Anaya