Emilio Canda Pérez
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1911  Ribadavia, España |
| Morte | 10 de outubro de 1998 (86/87 anos) Madrid, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista , escritor |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Pai | Emilio Canda Adán |
| Irmáns | Mario Canda |
 | |
Emilio Canda Pérez, nado en Ribadavia en 1911 e finado en Madrid o 10 de outubro de 1998[1], foi un xornalista e escritor galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Emilio Canda Adán. Foi redactor-xefe de Vida Gallega dende 1929 e, logo do golpe de Estado do 18 de xullo de 1936, redactor-xefe e director do periódico falanxista ourensán Rumbo (1937), que despois cambiou o seu nome a Arco. Dirixiu a revista pontevedresa Mar, de Ediciones Céltiga, foi un dos fundadores, e despois director de Finisterre (1943) con Sabino Torres e Celso Emilio Ferreiro e en 1945 fundou a revista Ciudad que tamén dirixiu. Trasladouse a Madrid, dirixiu a revista Crítica e en 1954 fundou e dirixiu Ilustración Gallega. Como autor dramático estreou en Vigo en 1940 a comedia Maese Recuerdo e obtivo o Premio Nacional de Teatro en 1965 pola comedia Caminos de Damasco. Tamén foi guionista de cine.
Obras[editar | editar a fonte]
Teatro[editar | editar a fonte]
- En un cuarto de hora. Comedia en tres actos, 1941.
- Caminos de Damasco. Comedia dramática en dos actos, 1965.
Ensaio[editar | editar a fonte]
- Consigna. Memorias de un Alférez Provisional, 1942.
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Casou con Carmen Moreno en 1952.
