Duraluminio

Reforzo transversal de duraluminio afectado polo incendio do dirixible LZ 129 Hindenburg, recuperado do lugar onde caeu, na Base Aérea McGuire, Nova Jersey, o 6 de maio de 1937.

Peza usada no dirixible USS Akron.

O duraluminio é unha aliaxe de aluminio (> 90 %) con cobre (3-5 %), magnesio (0,4-2,4 %) e manganeso (0,3-1 %) e, ás veces, unha pequena porcentaxe de silicio. Pertence á familia das aliaxes aluminio-cobre.

Foi descuberto accidentalmente en 1908 polo químico e enxeñeiro metalúrxico alemán Alfred Wilm (1869-1937), en Düren (Alemaña), aínda que non foi introducido na industria até 1909.

Antes de ser sometido a un tratamento térmico, a aliaxe é dúctil e maleábel. Pero co tratamento térmico, unha reacción entre o aluminio e o magnesio provoca un aumento na dureza e a resistencia á tracción.

Propiedades

O seu peso lixeiro e outras propiedades físicas fixeron que o duraluminio fora amplamente utilizado na industria aeroespacial desde a década de 1920. As súas principais característica son a grande resistencia á tracción e a súa moi elevada resistencia mecánica a temperatura ambiente. Porén, a súa resistencia á corrosión, soldabilidade e aptitude para o anodizado son baixas.

• Boa mecanización.
• Pouca resistencia á abrasión.
• Pouca resistencia á corrosión.

Aplicacións

Os duraluminios empréganse especialmente na industria aeronáutica e na de automoción.

Son aliaxes das máis usadas, dentro dos aluminios, que permiten aplicacións até hai pouco reservadas aos aceiros.

• Parafusos.
• Moldes de soprado.
• Mosquetóns.
• Estampacións.
• Utensilios diversos.

Véxase tamén

Outros artigos

• Aliaxe
• Aliaxes de aluminio
• Aluminio

Ligazóns externas

• L’aluminium historique por Gérard Hartmann (en francés) Consultada o 31 de marzo de 2015.