Cissa de Sussex
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século V  |
| Morte | Despois de 541 |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Familia | |
| Pai | Ælle de Sussex |
Cissa (/ˈtʃɪsɑː/) participou nunha invasión anglosaxoa que desembarcou con tres barcos nun sitio chamado Cimensora no ano 477.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
A invasión estivo dirixida polo pai de Cissa, Ælle, e os seus dous irmáns. Dise que loitaron contra os britanos da zona. A súa conquista do que posteriormente sería Sussex (Inglaterra) continuou coa Batalla de Mercredesburne (485) e Pevensey en 491, na cal se di que morreu até o último britano presente.
A fonte principal para esta historia é a Crónica anglosaxoa, unha serie de escritos en lingua anglosaxoa. A Crónica Anglosaxoa foi escrita no reinado de Alfredo o Grande, é dicir, ao redor de 400 anos despois do desembarco en Cymenshore. Un dos propósitos da crónica era proporcionar as xenealoxías dos reis de Wessex. A pesar de que moitos dos feitos proporcionados pola crónica poden ser verificados, non é o caso da historia de fundación de Sussex implicando a Ælle e aos seus tres fillos. Sábese que os anglosaxóns se asentaron na zona oriental de Sussex durante o século V, pero descoñécese onde estivo situada Cymensora.
A cidade de Chichester, cuxo nome é o primeiro mencionado na Crónica anglosaxoa (895), presuntamente foi nomeada así por Cissa.
Confirmación histórica[editar | editar a fonte]
Segundo a Crónica anglosaxoa, Cissa é un dos tres fillos de Ælle, quen no ano 477 chegou a un sitio chamado Cymensorae (pensouse que estaba na área de Selsey, no reino de Sussex). As crónicas afirman que Ælle e os seus 3 fillos participaron en tres batallas. A primeira foi a Batalla de Cymenshore en 477, a segunda foi a Batalla de Mecredesburne en 485 e a terceira en Pervensey (491), na cal morreron todos os britanos. A Crónica anglosaxoa foi orixinalmente compilada en Winchester, capital de Wessex, e completada en 891. Foi entón cando se distribuíu a varios mosteiros do país para ser copiada. As versións diferentes eran entón actualizadas periodicamente. A crónica conta a historia anglosaxoa desde mediados do século V, até 1154. Antes da Conquista normanda de Inglaterra os manuscritos foran principalmente escritos en lingua anglosaxoa, mentres que despois da conquista se comezaron a escribir en latín. A Crónica escribiuse durante o reinado de Alfredo o Grande, preto de 400 anos despois de Cissa, facendo que a exactitude dos acontecementos e as datas estean consideradas como cuestionábeis. As fontes para os escritos do século V son escuras, aínda así unha análise do texto demostra algunhas convencións poéticas, así que probabelmente foron derivados dunha tradición oral, como sagas en forma de poemas épicos. A Crónica anglosaxoa encargouse por varias razóns, como a de informar acerca da xenealoxía dos reis de Wessex, do que mostra aspectos positivos. O reino de Sussex, fundado por Ælle, foi absorbido por Wessex durante o reinado de Ecgberht de Wessex.
Non se atopou evidencia arqueolóxica para certificar a existencia de Ælle e a dos seus tres fillos na área de Selsey ou en Chichester. A ausencia de cemiterios pertencentes aos primeiros anglosaxóns na área de Chichester indica que os saxóns chegaron alí cen anos despois que Ælle; Algúns propuxeron que Chichester foi unha rexión dos britanos independente (coñecido como Britania posromana) a finais do século V, aínda así non hai ningunha evidencia arqueolóxica para apoiar esa hipótese. Ademais, só se atoparon dous obxectos pertencentes aos primeiros anglosaxóns ao oeste do río Arun e poden ser datados no século sexto. Un daqueles obxectos era un broche longo e pequeno atopado nun cemiterio romano, situado en St. Pancras (área de Chichester). O seu illamento infere que pertenceu a unha muller saxoa que viviu e morreu nunha comunidade de britanos, máis que nun poboamento saxón.
Non hai fontes escritas anglosaxoas que afirmen que Cissa foi algunha vez rei. O cronista de século VIII Beda declarou que Ælle foi o primeiro rei en ter un "imperium" sobre outros reinos anglosaxóns, pero non fai mención dos fillos de Ælle. A fonte máis temperá que declara que Cissa foi rei pertence ao cronista anglo-normando Henrique de Huntingdon, quen escribiu entre 1130 e 1154, e que claramente utilizou a súa imaxinación para cubrir as brechas existentes na historia. Moita da súa información provén de Beda. O cronista do século XIII, Roger de Wendover utilizou o traballo de Henrique como a súa fonte principal, sendo probábel que tanto Henrique como Roger tivesen acceso a manuscritos e a fontes orais agora perdidas. Grazas a ambos os autores suponse que Ælle foi sucedido por Cissa, estando tamén acreditada a data da sucesión. Roger de Wendover mesmo chegou a proporcionar a data da morte de Cissa, dato ausente até entón. A data da súa morte era 590. Se Cissa chegou a Gran Bretaña en 477, tería que morrer con 123 anos. Unha substitución de 'morto en 590, por 'morto aos 90' resolvería este erro. Kirby & Williams observou "parece moi improbábel que estes escritos pertencentes a crónicas medievais tardías proporcionasen unha base certeira para unha reconstrución histórica".
Evidencia de nomes de lugares[editar | editar a fonte]
A primeira parte da Crónica anglosaxoa contén frecuentemente epónimos. Na crónica escrita en 477 os fillos de Ælle chámanse Cymen, Wlenking, e Cissa. Este tres nomees oportunamente están relacionados cun sitio antigo ou co nome dun lugar existente. Cymenshore, o sitio onde a invasión comezou, é nomeado por Cymen, Lancing (Sussex occidental) por Wlenking e Chichester por Cissa. Posibelmente os nomes dos fillos de Ælle foron derivados do nome daqueles lugares; ou quizais os nomes daqueles lugares derivaron das lendas sobre os fillos de Ælle.