Batalla de Mercredesburne

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A Batalla de Mercredesburne foi unha batalla entre o exército do líder saxón Aelle e os britanos, no ano 485[1].

Contexto[editar | editar a fonte]

A fundación lendaria do Reino de Sussex é proporcionada pola Crónica anglosaxoa, que afirma que no ano 477 Aelle chegou a un lugar chamado Cymenshore cos seus tres fillos Cymen, Wlenking e Cissa[2][3][4]. A crónica describe como ao desembarcar Aelle matou os defensores locais e levou o aviso ao Bosque de Andred e entón continúa describindo a batalla de Aelle cos britanos en 485 cerca do banco de Mercredesburne, e o seu asedio a Pevensey en 491, despois do cal os seus habitantes foron masacrados[5][6].

O historiador e arqueólogo, Marin Welch suxire que a área entre o Ouse e os vales de Cuckmere en Sussex foron cedidos aos anglosaxóns polos britanos nun tratado de asentamento[7]. Nennio, un monxe e cronista galés do século IX, describe como o líder britano Vortigern organizou un encontro co líder anglosaxón Hengest para chegar a un acordo. Vortigern e trescentos líderes britanos atopáronse con Hengest, supostamente para ratificar o tratado, con todo os homes de Hengest asasinaron a todos os compañeiros de Vortigern, despois de emborrachalos[8]. Vortigern foi entón coaccionado a aceptar un acordo que incluía a cesión de Sussex aos anglosaxóns e a suxestión de que Merecredesburne significa "río da fronteira aceptada por acordo" é vista como unha confirmación desta reivindicación[9].

Batalla[editar | editar a fonte]

imaginary depiction of Ælle
Pintura de Ælle do século XVII.

Segundo a Crónica anglosaxoa, en 485, Aelle librou unha batalla cos britanos en Mercredesburne[6]. Outras versións sobre a batalla derivan de descricións máis elaboradas, como a de Henrique de Huntingdon, unha versión dun historiador do século XII que suxire que cando o exército de Aelle e os seus fillos se enfrontaron aos britanos ningún bando gañou e ambos os lados prometéronse amizade aínda que despois do suceso os anglosaxóns enviaron unha petición aos seus países natais en Xermania para recibir máis tropas[10][11].

O cronista do século XIV Roger de Wendover mesmo nomea ao líder das forzas britanas como Aurelio Ambrosio[12].

O problema para os historiadores é que a Crónica anglosaxoa foi encargada no reinado de Alfredo o Grande 400 anos despois dos supostos feitos. Hai algunha evidencia de que os anglosaxóns usaban runas naquela época[13] Con todo a súa cultura era principalmente de tradición oral e realmente non empezaron a escribir sucesos legais e históricos ata que foron evanxelizados, sendo isto a finais do século VII para os saxóns do sur. Os primeiros cronistas cristiáns tomarían a maioría das súas referencias para o período máis temperán de fontes orais como a poesía[14]. Os historiadores medievais produciron entón versións adornadas dos cronistas para adaptalas aos seus propios propósitos[15].

Desenlace[editar | editar a fonte]

A Crónica anglosaxoa non prové información ningunha sobre a morte de Aelle ou os seus sucesores, pero Henrique de Huntington suxire que Aelle morreu como o primeiro rei de Sussex en 515 e que foi sucedido polo seu fillo Cissa[16].

Localización[editar | editar a fonte]

O lugar da batalla é descoñecido. Os aldeáns de Ashburnham e Penhurst, en East Sussex, manteñen unha tradición de que unha obra de terra presaxoa coñecida como Town Creep, situada en Creep Wood que une as dúas aldeas, foi o sitio de Mercredesburne[17][18]. A tradición oral que sobreviviu ao final do século XIX referíase á obra de terra como o sitio dunha cidade que foi asediada e destruída polos saxóns. En 1896 membros da Sociedade Arqueolóxica de Sussex investigaron esta afirmación, e subsecuentemente publicaron un artigo concluíndo que a obra de terra era unha posíbel localización para a batalla de Mercredesburne, e que o nome moderno, Town Creep, podía ser unha etimoloxía derivada da parte "Mercrede", a pesar de que "burne" (ou corrente) pode referirse á corrente de Ashburn que corre baixo a obra de terra[19][20].

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ ASC 485 Parker MS : This year Ælle fought with the Welsh nigh Mecred's- Burnsted.
  2. ↑ ASC Parker MS. 477AD.
  3. ↑ Welch.Anglo-Saxon England p.9.- When Ælle and his three sons land from three ships on a beach named after one of the sons, we are reading legend rather than history.
  4. ↑ Jones.The End of Roman Britain. p.71. - ..the repetitious entries for invading ships in the Chronicle (three ships of Hengest and Horsa; three ships of Ælle; five ships of Cerdic and Cynric; two ships of Port; three ships of Stuf and Wihtgar), drawn from preliterate traditions including bogus eponyms and duplications, might be considered a poetic convention.
  5. ↑ ASC Parker MS. 485AD.
  6. ↑ 6,0 6,1 ASC Parker MS. 491AD.
  7. ↑ Welch. Early Anglo-Saxon Sussex; pp. 24-25
  8. ↑ Nennius. Ch. 44 - 46
  9. ↑ Friar. The Sutton Companion to Local History. pp.274-275. - Mere from the Old English mære meaning 'boundary land'.
  10. ↑ Britannia.com: Timeline of British History.
  11. ↑ Greenway; Henry of Huntingdon. Historia Anglorum; pp. 90-91 and footnote 38 An expanded version of ASC485....
  12. ↑ Roger of Wendover. Flowers of History; p. 20
  13. ↑ Page. Introduction to runes. pp. 16-19
  14. ↑ Jones. The End of Roman Britain; p. 58.... they must ultimately have been derived from oral traditions, for the Anglo-Saxons were illiterate at the time of the invasions ...
  15. ↑ Greenway; Henry of Huntingdon. Historia Anglorum Sources section p. lxxxvi. Henry [of Huntingdon] was one of the 'weaver' compilers of whom Bernard Guenee has written. Taking a phrase from here and a phrase from there, connecting with one there, he wove together a continuous narrative which, derivative though it mostly is, is still very much his own creation ...
  16. ↑ Greenway. p.97. Footnote57.No genealogy of the South Saxon royal house survives and none seem to have been available to Henry. The death of Ælle and the succession of Cissa are probably deduced from ASC 477 and 491..
  17. ↑ "Penhurst". VillageNet.co.uk. Arquivado dende o orixinal o 07 de xaneiro de 2012. Consultado o 06 de xuño de 2018. 
  18. ↑ "Ashburnham". Asburnham Past. Arquivado dende o orixinal o 31 de decembro de 2012. Consultado o 06 de xuño de 2018. 
  19. ↑ "Towncreep: Is It Mercredsburn? in Sussex Archaeological Collections Volume 39". Sussex Archaeological Society. 
  20. ↑ "Town Creep in Sussex Archaelogical Collections Vol. 40". Sussex Archaeological Society. Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 06 de xuño de 2018. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Anglo-Saxon Chronicle Commissioned in the reign of Alfred the Great
  • Friar, Stephen (2004). The Sutton Companion to Local History. Sutton Publishing. 2004. ISBN 0-7509-2723-2.  Stroud: Sutton Publishing.   
  • Henry of Huntingdon (1996). Diana E. Greenway, ed. Historia Anglorum: the history of the English. Oxford: OUP. Henry of Huntingdon. Diana E. Greenway, ed. Historia Anglorum: the history of the English. OUP. ISBN 0-19-822224-6.   
  • Jones, Michael E. (1998). The End of Roman Britain. Cornell University Press. 1996. ISBN 978-0-8014-8530-5.  Ithaca, NY: Cornell University Press.   
  • Nennius (1859). Nennius. J. A. Giles (trans.), ed. History of the Britons. Bohn.  (), ed. Londres: Bohn. 
  • "Timeline of British History". Britannia.com LLC. Arquivado dende o orixinal o 13 de decembro de 2010. Consultado o 06 de xuño de 2018.  Britannia.com LLC. Consultado o 8 de decembro de 2010. 
  • Page, Raymond Ian (1999). An introduction to English runes, 2nd ed. Woodbridge, Suffolk: Woodbridge, Boydell. An introduction to English runes, 2nd ed. Woodbridge, Boydell. ISBN 0-8511-5946-X.   
  • Sussex Archaeological Collections Volume 39. Sussex Archaeological Society.  39. Lewes: Sussex Archaeological Society. 1894. 
  • Welch, M. G. (1992). Anglo-Saxon England. English Heritage. 1992. ISBN 0-7134-6566-2.  English Heritage.   
  • Welch, Martin (1978). Peter Brandon, ed. The South Saxons: Early Anglo-Saxon Sussex. Chichester: Phillimore. Peter Brandon, ed. (1978). The South Saxons: Early Anglo-Saxon Sussex. Phillimore. ISBN 0-85033-240-0.   
  • Roger of Wendover (1858). J. A. Giles (trans.), ed. Roger of Wendover. J. A. Giles (trans.), ed. Roger of Wendover's Flowers of History. Bohn.  Londres: Bohn.
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Batalla_de_Mercredesburne&oldid=6675813»