Centro histórico de Guimarães
| ||||
| Tipo | barrio casco vello patrimonio cultural  | |||
|---|---|---|---|---|
| Localización | ||||
| División administrativa | Oliveira, São Paio e São Sebastião, Portugal | |||
| ||||
| Composto por | ||||
| Características | ||||
| Superficie | Patrimonio da Humanidade: 38,2 ha zona de protección: 129,4 ha | |||
Patrimonio da Humanidade  | ||||
| Tipo | Patrimonio cultural → Europa-América do Norte | |||
| Data | 2001 (25ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (ii), (iii) e (iv) | |||
| Identificador | 1031 | |||
| Monumento nacional de Portugal | ||||
| Identificador | 331951 | |||
| Monumento nacional de Portugal | ||||
| Zona de Couros | ||||
| Data | 20 de marzo de 2024 | |||
| Identificador | 331951 | |||
| Patrimonio da Humanidade | ||||
| Zona de Couros | ||||
| Tipo | Patrimonio cultural → Europa-América do Norte | |||
| Data | 2023 (45ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (iii), (iv) e (v) | |||
|
| ||||
| Monumento nacional de Portugal | ||||
| Centro histórico de Guimarães | ||||
| Identificador | 331951 | |||
O centro histórico de Guimarães atópase asociado ao nacemento da identidade nacional portuguesa do século XII. Constitúe un exemplo excepcionalmente ben conservado da evolución dunha localidade medieval cara a unha cidade moderna. A variada tipoloxía de edificacións mostra o desenvolvemento da arquitectura portuguesa entre os séculos XV e XIX, co uso continuo de técnicas e materiais de construción tradicionais. Foi declarado Patrimonio da Humanidade pola Unesco no ano 2001.[1]
Arquitectura
[editar | editar a fonte]Técnicas de construción
[editar | editar a fonte]As técnicas constructivas dominantes son coñecidas como taipa de rodízio e taipa de fasquio. A colocación do xeso constitúe o revestimento final, sobre o cal se aplican pinturas e decoración artesanais. Estas técnicas constructivas, con raíces medievais, continuarán a utilizarse ata os nosos días por ser un proceso constructivo de fácil execución.
“A taipa de rodízio”
[editar | editar a fonte].jpg)
A taipa de rodízio constitúe unha técnica de construción de paredes exteriores e interiores, soamente utilizada para os andares superiores, xa que o primeiro andar está case sempre construído con granito.
“A taipa de fasquio”
[editar | editar a fonte]A taipa de fasquio é tamén unha técnica de construción de paredes exteriores e interiores, soamente utilizada para os andares superiores ao primeiro. Estas paredes compóñense dunha estrutura de táboas de madeira, ligada con cravos a un segundo plano de táboas, dispostas diagonalmente.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Centro histórico de Guimaraes". whc.unesco.org (en castelán).
 | Centro histórico de Angra do Heroísmo (1983) · Mosteiro dos Xerónimos e Torre de Belén (1983) · Mosteiro de Batalha (1983) · Convento de Cristo (1983) · Centro histórico de Évora (1986) · Mosteiro de Alcobaça (1989) · Paisaxe cultural de Sintra (1995) · Centro histórico do Porto (1996) · Arte rupestre do val do Côa e de Siega Verde1 (1998) · Laurisilva de Madeira (1999) · Centro histórico de Guimarães (2001) · Rexión viñateira do Alto Douro (2001) · Paisaxe vitícola da illa do Pico (2004) · Gornición fronteiriza e fortificacións da cidade de Elvas (2012) · Universidade de Coímbra: Alta e Sofía (2013) · Real Edificio de Mafra: Palacio, basílica, convento e Tapada Nacional de Mafra (2019) · Santuario do Bom Jesus do Monte (2019)
|  | |
