Belas dormentes

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Belas Dormentes
Ficha técnica
DirectorEloy Lozano
ProdutorProdutor executivo:
Ángel Lozano
Produtora:
Off Filmes coa participación de TVG, TVE, Via Digital
GuiónEloy Lozano
Baseado enA casa das belas adormentadas de Yasunari Kawabata
IntérpretesClive Arrindell
Teresa Gimpera
Jane Bautista
Denis Rafter
Brendan Price
Unax Ugalde
Xabier Elorriaga
Leticia Dolera
Andrea Bronston
Kim Manning
Mapi Galán
May Keatherley
Kathia Adam
Carolina Ramos
Elena Candorcio
MúsicaKikolai Korndof (extractos da Sinfonía V de Valentín Silvestrov)
MontaxeMartin Eller
DistribuidoraOff Films
Estrea9 de novembro de 2001
Duración122 minutos
OrixeGalicia Galicia
XéneroDrama. Ficción
Orzamento€1 171 970[1]

Belas Dormentes[2] é a versión cinematográfica de A casa das belas adormentadas,[3] novela curta do Premio Nobel de Literatura xaponés Yasunari Kawabata, publicada en 1961. Eloy Lozano levouna ó cine no ano 2000. A rodaxe comezou o 31 de xaneiro e rematou o 28 de marzo dese ano. En maio do 2001 fíxose unha rodaxe adicional. Estreouse o 9 de novembro do 2001.

Sinopse[editar | editar a fonte]

O filme trata sobre as experiencias dun escritor en crise na cidade á que acaba de chegar. Lawrence, escritor e profesor, chega a Santiago de Compostela ós seus 60 anos para dar clases na universidade durante o semestre de inverno. O seu amigo Elías fálalle dunha misteriosa casa secreta onde os vellos da boa sociedade poden durmir con rapazas moi novas e belas que pasan sedadas toda a noite. Lonxe do seu país, bloqueado no libro que pretende escribir e intrigado pola proposta de Elías visita a casa, coñece a Salomé, a madame que a rexenta e tan misteriosa coma ela, e pasa a noite cunha das belas dormentes.

A pesar de que despois desta primeira noite Lawrence se promete non volver, a curiosidade levarao unhas semanas máis tarde de volta á casa onde dorme cunha rapaza diferente á da primeira vez.

Nas noites que se suceden, durmindo sempre con rapazas diferentes, ten soños que alternan con recordos e fantasías e queda prendido da beleza e sensualidade dos corpos sen consciencia das belas dormentes que o acompañan inconscientes. Lawrence descobre que son todas virxes, o que dalgún modo o compele a seguir as regras estritas da casa segundo as cales os clientes non deberían manter relacións sexuais coas mozas.

Frecuentar a casa fai que Lawrence adquira maior conciencia da súa propia crise existencial e da imposibilidade de comunicación coas rapazas. A ausencia do amor, a proximidade da morte, a beleza e a xuventude, e o sentimento de perda que o invade, acaban por volvelo cada vez máis meláncólico e morriñento dun pasado que revisita cada noite pero que el ve perdido para sempre. Nunha combinación caótica de vixilia ó lado de sensuais corpos nus, de fermosos e prácidos soños, e de profundos pesadelos relacionados coas obsesións de cando era novo, Lawrence acaba por identificarse cos demais clientes que na última fase das súas vidas pretenden matar alí as súas penas e a súa soidade. Finalmente, tras saber da morte dunha das belas dormentes que nunca despertan mentres os clientes están con elas, e despois dunha delas morrer aparentemente á súa beira, toma a decisión de drogarse coas mesmas pílulas ca elas e deixarse morrer durmindo na estraña casa das belas adormecidas.

Personaxes[editar | editar a fonte]

Produción[editar | editar a fonte]

A historia narrada por Kawabata na novela conta a historia de Eguchi, un home vello e solitario, que perdeu a muller e que se refuxia nunha misteriosa casa onde paga por durmir con rapazas virxes. Eloy Lozano trae a historia para Galicia na persoa dun respectable profesor visitante, maduro pero non ancián, que non obstante experimenta basicamente as mesmas sensacións de soidade, melancolía, baleiro e inutilidade có ancián xaponés diante da inocente e sedutora tenrura das belas narcotizadas.

Lozano arranxa o guión cunha bolsa de fondos europeos para a realización de guións (European Script Fund). Na produción que acomete coa súa propia produtora Off Films consegue as subvencións da Consellería de Cultura, Comunicación Social e Turismo da Xunta de Galicia, a do Instituto de Cinematografía de las Artes Audiovisuales (ICAA) do Ministerio de Cultura de España, e a colaboración da Universidade de Santiago de Compostela, que, coma a cidade, aparecerá retratada no seu edificio máis antigo, a Facultade de Historia (o claustro, a Biblioteca América), e no máis moderno, a Facultade de Ciencias da Comunicación acabada de construír por Álvaro Siza.

A produción executiva recaeu no seu irmán Ángel Lozano, mentres que a dirección de produción foi desempeñada por Antonio Gonzalo.

Recepción[editar | editar a fonte]

En termos económicos, da recepción pode dicirse que foi un completo fracaso se tomamos como referencia a billeteira. Os datos dispoñibles falan dunha mísera recadación de 6 253 euros.[Cómpre referencia]

En termos críticos, as recensións recibidas polo filme foron de todo tipo, desde as que o eloxiaron na súa plasticidade e poesía (sen dúbida consegue unha especial aura de estrañeza e morosidade poética) ata os máis sospeitosos silencios que probablemente haxa que relacionar coa transgresión que exhibe sen pudor tanto na difícil problemática que aborda (a vellez, o baleiro da existencia, a prostitución, a imposibilidade de comunicación...) como no tratamento propiamente dito dos temas (nudez feminina e masculina, promiscuidade, surrealismo etc.)

O crítico de cine Eduardo Galán Blanco escribiu:

"Seguramente Belas Dormentes é, canda Continental, o filme máis logrado, plasticamente falando, da historia do cinema galego. Mais non só é fermosa, resulta tamén coherente, espartana e zen, na súa relación imaxe-contido. Probablemente debido a esa coherencia, a moitos pareceralles tamén morosa e ata reiterativa; a nós moveunos a un ritmo que consideramos o axeitado para esta historia que xira, moi amodo, ó redor dunha obsesión de vida e morte".[Cómpre referencia]

En similar vea se expresou Xosé Nogueira:

"Sorprendente e mesmo atraente e estimulante para o espectador minimamente avezado [...]. Mérito [...] do Lozano director, que artellou unha posta en escena irrefutablemente coherente –na súa composición, no seu cromatismo, no ritmo das súas secuencias, na sobriedade da súa atmosfera– coa natureza do narrado."[Cómpre referencia]

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]