Avaricia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
A avaricia amosada por Hieronymus Bosch, detalle d'Os sete pecados capitais e as últimas catro etapas do home . É unha escena dun xuízo no que o xuíz, lonxe de impartir xustiza, acepta un suborno dunha das partes ou incluso das dúas partes en litixio.

A avaricia é a ansia de acumular e atesourar diñeiro, riquezas e máis obxectos mesmo privándose do máis necesario[1].

Está catalogada coma un pecado pola maioría das relixións e o termo te sempre connotacións negativas.

Dante considerábao o quinto pecado en importancia. Relaciónao con verbas coma: cobiza, arela, degoiro ou devezo. É o vicio por excelencia do capitalismo segundo os seus detractores, xa que é o que sustenta as arelas de consumo que permite que aguante o sistema. Por iso a publicidade tende a incitar a avaricia e adquirir moito máis do que é necesario.

O budismo di que a avaricia xorde da ligazón errónea entre riqueza e ledicia e por iso propugna eliminar o vínculo co mundo material, falso e fonte de tristura.

O avaro coma personaxe[editar | editar a fonte]

O avaro converteuse nun personaxe literario arquetípico (inicialmente eran sempre xudeus, polo antisemitismo reinante): unha persoa que vive miserabelmente malia ter diñeiro porque non o quere gastar e que sempre desconfía dos outros, potenciais ladróns ou desprendidos, feito que provoca que remate tendo mal carácter ou até actúe coma antagonista. A figura foi exportada ao cinema.

Os avaros de ficción adoitan ter un rol cómico (o seu amor ao diñeiro fainos vivir situacións ridículas) ou ben moral, xa que rematan recibindo un castigo.

Algúns avaros sonados son:

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para avaricia.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]