António Lobo Antunes
António Lobo Antunes | |
---|---|
![]() | |
Nacemento | 1 de setembro de 1942 |
Lugar de nacemento | Lisboa |
Nacionalidade | Portugal |
Alma máter | Universidade de Lisboa |
Ocupación | médico escritor |
Pai | João Alfredo Lobo Antunes |
Irmáns | João Lobo Antunes, Manuel Lobo Antunes e Nuno Lobo Antunes |
Coñecido por | Que Cavalos São Aqueles Que Fazem Sombra No Mar?, Manual dos Inquisidores, Fado Alexandrino, O Arquipélago da Insónia, Exortação aos Crocodilos e Os Cus de Judas |
Premios | Premio Camões, FIL Award, Premio Xerusalén, Premio Nonino, Premio Iberoamericano de Letras José Donoso, Austrian State Prize for European Literature, Grã-Cruz da Ordem Militar de Sant'Iago da Espada, Commandeur des Arts et des Lettres, Ordem da Liberdade, honorary doctor of Babeș-Bolyai University, doutore honoris causa pela Universidade de Trás-os-Montes e Alto Douro e Prémio Autores |
Na rede | |
http://antonioloboantunesnaweb.blogspot.com | |
![]() ![]() ![]() | |
[ editar datos en Wikidata ] | |
António Lobo Antunes, nado o 1 de setembro de 1942 en Lisboa, é un escritor portugués, que foi candidato Premio Nobel de Literatura.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Lobo Antunes é licenciado en Medicina, con especialidade de Psiquiatría pola Facultade de Medicina da Universidade de Lisboa. Entre 1970 e 1973 participou na última fase da guerra de liberación colonial de Angola, como oficial e médico que foi tema recorrente en moitos dos seus libros. Despois exerceu a profesión nun hospital lisboeta ata 1985 en comezou a dedicarse exclusivamente á literatura e o xornalismo.[1]
Leva publicados máis de 30 libros, converténdose nun dos autores de lingua portuguesa máis vendidos. Ten recibido unha morea de premios, como o Camões, o Juan Rulfo, o Xerusalén ou o Fernando Namora. En 1998 acadou o Premio Rosalía de Castro do Centro PEN Galicia.[2]
Obra[editar | editar a fonte]
- Memória de Elefante, (1979)
- Os Cus de Judas, (1979)
- Conhecimento do Inferno, (1980)
- Explicação dos Pássaros, (1981)
- Fado Alexandrino, (1983)
- Auto dos Danados, (1985)
- As Naus, (1988)
- Tratado das Paixões da Alma, (1990)
- A Ordem Natural das Coisas, (1992)
- A Morte de Carlos Gardel, (1994)
- A História do Hidroavião (con ilustracións de Vitorino), (1994)
- Manual dos Inquisidores, (1996)
- O Esplendor de Portugal, (1997)
- Livro de Crónicas, (1998)
- Exortação aos Crocodilos, (1999)
- Não Entres Tão Depressa Nessa Noite Escura, (2000)
- Que farei quando tudo arde?, (2001)
- Segundo Livro de Crónicas, (2002)
- Letrinhas das Cantigas (edição limitada), (2002)
- Boa Tarde às Coisas Aqui em Baixo, (2003)
- Eu Hei-de Amar Uma Pedra, (2004)
- D'este viver aqui neste papel descripto: cartas da guerra ("Cartas da Guerra"), (2005)
- Terceiro Livro de Crónicas, (2006)
- Ontem Não Te Vi Em Babilónia, (2006)
- O Meu Nome é Legião, (2007)
- O Arquipélago da Insónia, (2008)
- Que Cavalos São Aqueles Que Fazem Sombra no Mar?, (2009)
- Sôbolos Rios Que Vão, (2010)
- Quarto Livro de Crónicas, (2011)
- Comissão das Lágrimas, (2011)
- Não É Meia Noite Quem Quer, (2012)
- Quinto Livro de Crónicas, (2013)
- Caminho Como Uma Casa Em Chamas, (2014)
- Da Natureza dos Deuses (2015)
- Para Aquela que Está Sentada no Escuro à Minha Espera (2016)
- Até Que as Pedras Se Tornem Mais Leves Que a Água (2017)
- A Última Porta antes da Noite (2018)
- Dicionário da Linguagem das Flores (2020). Dom Quixote. 376 páxs. ISBN 978-972-20-7108-6
Traducidos ao castelán:[editar | editar a fonte]
- De la naturaleza de los dioses (2019)[3]
- No es medianoche quien quiere (2017)
- Comisión de las lágrimas (2015)
- Sobre los ríos que van (2014)
- Tercer libro de crónicas (2013)
- ¿Qué caballos son aquellos que hacen sombra en el mar? (2012)
- El archipiélago del insomnio (2010)
- Mi nombre es legión (2009)
- Acerca de los pájaros (2008)
- Conocimiento del infierno (2007) (2008)
- Cartas de la guerra. Correspondencia desde Angola (2006). Correspondencia coa súa muller.[4]
- Yo he de amar a una piedra (2004)
- Buenas tardes a las cosas de aquí abajo (2003)
- Las naves (2002)
- Segundo libro de crónicas (2002)
- ¿Qué haré cuando todo arde? (2002)
- Exhortación a los cocodrilos (2000)
- No entres tan deprisa en esa noche oscura (2000)
- Esplendor de Portugal (1997) (1999)
- Manual de Inquisidores (1996)
- Libro de crónicas (1995)
- La muerte de Carlos Gardel (1994)
- El orden natural de las cosas (1992)
- Tratado de las pasiones del alma (1990)
- Auto de los condenados (1985)
- Fado alexandrino (1983)
- En el culo del mundo (1979) (2012)
- Memoria de Elefante (1979)
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ lecturalia.com. "António Lobo Antunes: libros y biografía autor". Lecturalia (en castelán). Consultado o 2020-03-26.
- ↑ "Premios Rosalía de Castro 2012 para Esther Vázquez, Jose Viale Moutinho, Enric Casasses e Miren Agur Meabe". Universidade de Santiago de Compostela. Consultado o 2020-12-12.
- ↑ Ayén, Xavi (2019-11-26). "Lobo Antunes: “La vida es amor y amistad; el resto es una mierda”". La Vanguardia (en castelán). Consultado o 2020-03-26.
- ↑ Barrio, Javier Martín del (2018-11-26). "António Lobo Antunes se juega la vida". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 2020-03-26.