Air Algérie
| Air Algérie | ||
|---|---|---|
 | ||
| IATA AH | OACI DAH | Indicativo AIR ALGERIE |
| Fundación | 15 de marzo de 1947 | |
| Plan de voo frecuente | Air Algérie Plus | |
| Frota | 50 | |
| Destinos | 71 | |
| Holding | Sonatrach | |
| Eslogan da compañía | Always caring for you | |
| Sede | Alxer | |
| Dirixentes | Mohamed-Salah Boultif (CEO) | |
| Páxina web: http://www.airalgerie.dz/ | ||
Air Algérie SpA é a aeroliña nacional de Alxeria, con sede na cidade de Alxer. Opera voos nacionais a 32 aeroportos e internacionais a 39 destinos en 28 países, ademais de tamén voos chárter, aerotaxi e agrícolas. A aeroliña é membro da Asociación de Transporte Aéreo Internacional,[1] a Organización Árabe de Transportistas Aéreos, e a Asociación de Aeroliñas Africanas.[2] Dende decembro do ano 2013 a compañía é totalmente propiedade do goberno do país.
Historia
[editar | editar a fonte]Formación e primeiros anos
[editar | editar a fonte]En 1946 creouse a Compagnie Générale de Transports Aériens (CGTA). Comezou a realizar voos chárter entre Alxeria e Europa no ano seguinte, pero cara finais da década xa tiña voos regulares servindo a Alxer, Basilea, Annaba, Xenebra, Marsella, París, Philippeville e Tolosa. Tres Bretagne de 34 asentos uníronse á frota de sete DC-3 en 1952. A Compagnie Air Transport (CAT), subsidiaria de Air France e a Compagnie Générale Transatlantique, formouse a finais dos 40 para conectar Basilea, Lión, Marsella, París e Tolosa con Alxer, Constantine e Orán. Tamén se iniciaron voos estacionais entre Londres e Deauville. Tras a caída de trafico despois de 1951 comezouse a considerar un socio para fusionarse.[3]
CGTA e CAT fusionáronse o 23 de maio de 1953 para formar a Compagnie Générale de Transports Aériens Air Algérie,[3] cunha frota combinada que incluía un Breguet 761, seis Bretagne, cinco DC-3 e tres DC-4. Tras a fusión, Air Algérie comezou servizos estacionais cara Ajaccio, Clermont, Montpellier e Perpignan. Ademais, engadíuse a Suíza aos voos regulares, realizouse unha parada semanal en Palma de Mallorca coa súa asociación con Aviaco, e a meirande parte das rutas transmediterráneas foron operadas nun acordo con Air France, facendo a aeroliña francesa o 54% deses voos e Air Algérie o resto. A finais dos 50 engadíronse tamén voos a Cote d'Azur.
A aeroliña mercou dous Nord Noratlas en xullo de 1957, chegando un terceiro un ano despois. A compañía converteuse na primeira aeroliña privada francesa en pedir o Sud Aviation Caravelle a comezos de 1958, e o primeiro exemplar lle sería entregado polo fabricante en xaneiro de 1960. Tras a entrega o avión foi usado na ruta entre Alxer e París. O modelo tamén utilizouse nos voos entre París e Bône e París e Orán nos meses seguintes. Cara abril de 1960 a súa frota estaba formada por tres Caravelle, tres DC-3, dez DC-4, dous Lockheed L-749 Constellations e tres three Noratlas. Os Caravelle foron gradualmente despregados nas rutas anteriormente voadas polos Constellations e os DC-4, que foron usados para carga ou vendidos.[3]
Independencia de Alxeria
[editar | editar a fonte]Dúas compañías navieiras, Compagnie Générale Transatlantique e Compagnie de Navigation Mixte, foron as donas da meirande parte das accións (98%) de Air Algérie ata que o país se independizou en 1962. Tras a independencia a Délégation Générale en Alxeria e Air France tomaron o da meirande parte da compañía. A estrutura financeira cambiou en marzo de 1963, cando as navieiras e Air France cederon un 31% da aeroliña,[24] e o goberno arxelino tomou posesión do 51% dos activos da empresa, gañando o status de aeroliña nacional. En abril de 1964 o goberno incrementou a súa participación ata un 57%.[4] Ese nes asinouse un contrato para a compra de dous Ilyushin Il-18 destinados a operar a ruta entre Alxer e Moscova.[5] Air Algérie so recibiría un destes avións, xa que o contrato foi posteriormente cancelado. O único Il-18 da frota foi usado polo goberno. En abril de 1968 había oito DC-4 na frota e ese ano catro Convair 440 ex-Lufthansa foron mercados e convertidos á versión 640. Eses avións substituirían aos DC-4.
Cara marzo de 1970 o goberno era o dono do 83% da compañía; nese momento a frota estaba omposta por un Boeing 737-200, cinco Caravelle, catro CV-640, tres DC-3 e un DC-4.[6] Société de Travail Aérien, unha aeroliña doméstica que fora fundada en 1968, foi absorvida por Air Algérie en maio de 1972. No mes de agosto pedíronse tres Fokker F27-400 por 2,5 millóns de libras. En setembro, cun segundo Boeing 737 pendente de entrega, pedíronse dúas unidades máis dese modelo (un deles convertible). Ese ano o goberno de Alxeria mercou as accións restantes posuídas por Air France e fíxose co 100% da aeroliña. Air Algérie abriría unha nova ruta a Karachi en 1975, e en novembro de 1979 pedíronse catro Boeing 727 por 62 millóns de dólares.[7]
Cara xullo de 1980 Air Algérie tiña 5.621 empregados e unha frota de 57 avións, incluídos 14 Ag-Cat, seis Boeing 727-200, dez Boeing 737-200, tres Boeing 737-200C, un Boeing 747-200C, un Cherokee Six, dous Convair CV-640, un Douglas DC-8-63CF, un Nord 262 e 18 Queen Air.
Frota
[editar | editar a fonte]En setembro de 2015 a frota de Air Algérie estaba formada polos seguintes avións:[8]
| Pasaxeiros | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Avión | En servizo | Pedidos | Pasaxeiros | Notas | |||
| F | C | Y | Total | ||||
| Airbus A330-200 | 8 | — | 14 | 22 | 196 | 232 | |
| 18 | 14 | 219 | 251[9] | ||||
| ATR 72-500 | 12 | — | — | — | 66 | 66 | |
| — | — | 70 | 70 | ||||
| ATR 72-600 | 3 | — | — | — | 68 | 68[10] | |
| Boeing 737-600 | 5 | — | — | 16 | 85 | 101 | |
| Boeing 737-700C | — | 2[11] | TBA | ||||
| Boeing 737-800 | 18 | 7[11] | — | 48 | 114 | 162 | |
| Boeing 767-300 | 3 | — | 10 | 16 | 187 | 213 | |
| Boeing 787-8 | — | 8[12] | TBA | ||||
| Carga | |||||||
| Lockheed L-100-30T | 1 | — | — | ||||
| Total | 50 | 17 | |||||
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ IATA (ed.). "Membros actuais da IATA". Consultado o 24 de xaneiro de 2016.
- ↑ AFRAA (ed.). "Membros actuais da AFRAA". Consultado o 24 de xaneiro de 2016.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Guttery, Ben (1998). Mc Farland & Company, Inc., ed. Encyclopedia of African Airlines. Jefferson, North Carolina. ISBN 0-7864-0495-7.
- ↑ Flight International (ed.). "World airline survey – Air Algérie". Consultado o 3 de febreiro de 2016.
- ↑ Flight International (ed.). "Air commerce – Il-18s for Air Algerie?". Arquivado dende o orixinal o 06 de xaneiro de 2016. Consultado o 3 de febreiro de 2016.
- ↑ Flight International (ed.). "World airlines 1970 – Air Algérie (Compagnie Générale de Transports Aériens)". Arquivado dende o orixinal o 06 de xaneiro de 2016. Consultado o 3 de febreiro de 2016.
- ↑ Flight International (ed.). "Airline market". Arquivado dende o orixinal o 06 de xaneiro de 2016. Consultado o 3 de febreiro de 2016.
- ↑ "Air Algérie Fleet". ch-aviation GmbH. Arquivado dende o orixinal o 07 de setembro de 2015. Consultado o 19 de decembro de 2015.
- ↑ "Air Algérie réceptionne un second A330 flambant neuf" [Air Algérie took delivery of a second wide-body aircraft] (en French). Air Journal. Arquivado dende o orixinal o 02 de xuño de 2015. Consultado o 19 de decembro de 2015.
- ↑ Air Transport World (ed.). "Air Algérie orders three ATR 72-600s, commits to eight Boeing 737-800s". Consultado o 24 de xaneiro de 2016.
- ↑ 11,0 11,1 Air Transport World (ed.). "Air Algérie orders two Boeing 737-700C aircraft". Archived from the original on 16 de xullo de 2014. Consultado o 24 de xaneiro de 2016.
- ↑ CAPA (ed.). "Air Algerie plans large fleet order and an increased long-haul network to boost Algerian economy". Arquivado dende o orixinal o 03 de maio de 2015. Consultado o 24 de xaneiro de 2016.
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Air Algérie |
