Aerodramus maximus
| Aerodramus maximus | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Aerodramus maximus en voo | |||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||
| Aerodramus maximus Hume, 1878 | |||||||||||||||||||||
 Área de dispersión de Aerodramus maximus
| |||||||||||||||||||||
| Subespecies | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
Aerodramus maximus é unha especie de ave da subclase das neornites, infraclase dos neognatos, orde dos apodiformes, familia dos apódidos e tribo dos colocaliinos (que reúne ás salanganas),[2] unha das vinte e seis integradas hoxe no xénero Aerodramus.
Taxonomía[editar | editar a fonte]
Descrición[editar | editar a fonte]
A especie foi descrita en 1878 polo reformador político, ornitólogo e botánico inglés, que traballou na India británica, Allan Octavian Hume, baixo o nome de Collocalia maxima,[3] que é o seu protónimo.[4]
Etimoloxía[editar | editar a fonte]
Para a do xénero, ver Aerodramus.
O epíteto específico, maximus, é o nominativo singular do superlativo do adxectivo latino magnus, -a, -um, "grande", "de máximas dimensións". Literalmente: "grandísimo".
Subespecies[editar | editar a fonte]
Segundo o Congreso Ornitolóxico Internacional (IOC), organización cuxas decisións seguen a maioría dos ornitólogos, establece na actualidade (2019) a seguinte clasificación da especie, coas tres subespecies que se indican:[5][6]
- Aerodramus maximus (Hume, 1878)
Características[editar | editar a fonte]
Cunha lonxitude corporal de 14 cm, é a máis grande das salanganas.[7][8] A súa plumaxe é predominantemente de cor parda agrisada; a cola está levemente fendida o centro.[7]
A especie ten a capacidade de ecolocalización, o que lle permite visitar as colonias de cría situadas en covas, que tamén lle serven de refuxio para descansar e durmir.[7]
Distribución e hábitat[editar | editar a fonte]
A súa área de distribución está situada no sueste asiático, principalmente na península Malaia e nas illas da Sonda,[7] pero tamén se atopa en Myanmar, Tailandia, Filipinas e Vietnam.
Os seus hábitats naturais son os bosques tropicais e subtropicais húmidos e os bosques de montañas húmidos.[1]
Usos[editar | editar a fonte]
- Véxase tamén: Sopa de niño de anduriña.
Aerodramus maximus é unha das principais fontes de niños comestíbeis para a elaboración da famosa delicatessen chinesa: a sopa de niño de anduriña,[9] que se consumiu tradicionalmente na China durante os últimos 400 anos.[10]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 BirdLife International (2016): Aerodramus maximus na Lista vermella da UICN. Versión 2019-2. Consultada o 18 de outubro de 2019.
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para salangana.
- ↑ Wikispecies
- ↑ Aerodramus maximus (Hume, 1878) en AviBase.
- ↑ Ver Aerodramus na páxina Order Apodiformes da IOC World Bird List do Congreso Ornitolóxico Internacional. Versión 9.2. Consultada o 18 de outubro de 2019.
- ↑ Aerodramus maximus (Hume, 1878) no ITIS. Consultada o 18 de outubro de 2019.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Phil Chantler 1995, pp. 148 e ss.
- ↑ Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para salangana.
- ↑ Marcone, Massimo F. (2005): "Characterization of the edible bird's nest the Caviar of the East". Food Research International 38: 1125-1134.
- ↑ Hobbs, Joseph J. (2004): "Problems in the harvest of edible birds’ nests in Sarawak and Sabah, Malaysian Borneo." Biodiversity and Conservation 13: 2209-2226.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Aerodramus maximus |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Phil Chantler (1995): Swifts: A Guide to the Swifts and Tree Swifts of the World. Mountfield, East Sussex, UK: Pica Press. ISBN 978-0-3000-7936-4.
- Joseph del Hoyo, Andrew Elliot e Jordi Sargatal, eds. (1999): Handbook of the Birds of the World. Volume 5: Barn-owls to Hummingbirds. Barcelona, España: Lynx Edicions. ISBN 978-84-8733-425-2.
- Josep Del Hoyo, Nigel J. Collar, David A. Christie, Andrew Elliott e Lincoln D. C. Fishpool (2014): HBW and Birdlife International Illustrated Checklist of the Birds of the World, Volume 1 Non-Passerines. Barcelona, España: Lynx Edicions. ISBN 978-84-8733-410-8.
