Ignacio Alabart

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaIgnacio Alabart
Biografía
Nacemento9 de abril de 1996 Editar o valor em Wikidata (28 anos)
A Coruña, España Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónxogador de hóckey a patíns Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata
Deportehóckey a patíns Editar o valor em Wikidata
Traxectoria
  Equipo enllaç= enllaç=
2013- Futbol Club Barcelona Hóquei a patíns
2015-2017→cesión a  CP Voltregà
2017- Selección de hóckey a patíns masculina de España Editar o valor em Wikidata
Familia
PaiFrancesc Alabart i Sedó (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Twitter: igna_alabart Editar o valor em Wikidata

Ignacio Alabart González, nado na Coruña o 9 de abril de 1996, é un xogador de hóckey a patíns galego, internacional absoluto coa selección nacional, que xoga de defensa-medio no FC Barcelona da OK Liga.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Naceu na Coruña, nunha familia moi vencellada ao hóckey a patíns. Seu pai é o catalán Kiko Alabart, histórico xogador do HC Liceo.[1] Seu avó materno foi Antonio González, que xogou no Deportivo da Coruña, tanto na sección de fútbol como na de hóckey, e que foi tamén presidente do propio Deportivo, da Federación Galega de Patinaxe, da Federación Española de Patinaxe e primeiro mandatario da CERS.[2] Ademais seus tíos Antonio, Ignacio e Jorge González, xogaron na época dourada do Dominicos, e os seus curmáns Jorge e Antonio González tamén son xogadores de hóckey.[3][4]

Formouse dende os 5 anos no Compañía de María, co que gañou o Campionato de España infantil en 2008.[5] En 2012 chegou á Masía para militar nas categorías inferiores do FC Barcelona. O seu debut co primeiro equipo chegou o 5 de maio de 2013, con 17 anos, nun partido contra o Blanes na OK Liga. Continuou compaxinando o equipo xuvenil co filial e co primeiro equipo durante as seguintes dúas tempadas. Na tempada 2014/15 gañou o Campionato de España júnior co equipo xuvenil, anotou 33 goles co filial na Primeira Nacional e debutou na Liga Europea co primeiro equipo, contra o Dinan Quevert.[6][7] No verán de 2015 foi cedido ao CP Voltregà, onde colleu experiencia durante dous anos.

No ano 2017 volveu ao cadro do FC Barcelona. Dende entón foi un fixo das aliñacións do equipo barcelonés, co que gañou na súa primeira tempada catro títulos: Supercopa de España, Copa do Rei, OK Liga e Liga Europea.[8] Gañou outros catro títulos ao ano seguinte, comezando pola Copa Continental e a Intercontinental (derrotando en ambas ao FC Porto) e rematando coa Copa e a Liga. Na tempada 2019/20 gañou a súa terceira liga consecutiva, despois de que a tempada acabase precipitadamente por mor da pandemia por coronavirus, revalidando o título outra vez ao ano seguinte.

Selección nacional[editar | editar a fonte]

En 2012 gañou coa selección galega sub-16 o Campionato de España de seleccións autonómicas.[9] O mesmo ano foi convocado coa selección española sub-17 para disputar o Campionato de Europa, que acabou conquistando o equipo español. En 2014 foi subcampión do mundo sub-20.

En 2017, xa coa selección absoluta, proclamouse campión do mundo en Nanjing, tras derrotar na final a Portugal,[10] mentres que ao ano seguinte gañou o Campionato de Europa e a Copa Latina.[11][12] En 2021 revalidou o título europeo na cidade portuguesa de Paredes, despois de derrotar na final a Francia.[13]

Palmarés[editar | editar a fonte]

FC Barcelona[editar | editar a fonte]

Selección española[editar | editar a fonte]

Selección española sub-17[editar | editar a fonte]

  • Campionato de Europa sub-17 (1): 2012.

Selección galega sub-16[editar | editar a fonte]

  • Campionato de España de seleccións autonómicas (1): 2012.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Un cerebro en la pista y en el despacho" (en castelán). 6 de xuño de 2020. Consultado o 29 de novembro de 2020. 
  2. ↑ "El eterno presidente". La Opinión A Coruña (en castelán). 9 de decembro de 2015. Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  3. ↑ "Los González, tres generaciones sobre cuatro ruedas". La Opinión A Coruña (en castelán). 9 de decembro de 2015. Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  4. ↑ González, Jorge. "La saga de los González: una institución". Stickazo (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  5. ↑ "El Compañía se hace mayor". La Opinión A Coruña (en castelán). 13 de maio de 2008. Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  6. ↑ "Ignacio Alabart se incorpora al primer equipo del Barça Lassa". fcbarcelona.es (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  7. ↑ "FC Barcelona (SP) v Dinan Quevert (FR)" (en inglés). Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  8. ↑ Varela, María (31 de maio de 2018). "La temporada perfecta de Ignacio Alabart". La Opinión A Coruña (en castelán). Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  9. ↑ "La selección gallega Sub-16 se proclamó Campeona de España" (en castelán). 29 de xuño de 2012. Arquivado dende o orixinal o 18 de febreiro de 2021. Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  10. ↑ "España vuelve por su fueros y gana su decimoséptimo Mundial masculino". Marca (en castelán). 9 de setembro de 2017. Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  11. ↑ "Alabart, único azulgrana convocado para la Copa Latina". Mundo Deportivo (en castelán). 1 de marzo de 2018. Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  12. ↑ "Ignacio Alabart, campeón de la Taça Latina" (en castelán). 1 de abril de 2018. Consultado o 2 de decembro de 2020. 
  13. ↑ "España supera a Francia en la prórroga y revalida el título". DxT Campeón (en castelán). 20 de novembro de 2021. Consultado o 22 de novembro de 2021. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacio_Alabart&oldid=6393773»