Yannick Bellon
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Marie-Annick Bellon 6 de abril de 1924 Biarritz (Francia) |
| Morte | 2 de xuño de 2019 (95 anos) 18.º arrondissement de Paris, Francia (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Educación | Institut des Hautes Études Cinématographiques (pt) |
| Actividade | |
| Ocupación | directora de cinema , produtora , guionista , montador , realizadora |
| Lingua | Lingua castelá e lingua francesa |
| Familia | |
| Nai | Denise Bellon (pt) |
| Irmáns | Loleh Bellon |
   | |
Marie-Annick Bellon, coñecida publicamente como Yannick Bellon, nada en Biarritz (Pireneos Atlánticos) o 6 de maio de 1924 e finada en París o 2 de xuño de 2019, foi unha directora de cine francesa.[1]
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Proviña dunha familia de artistas próximos ao movemento surrealista. Era filla da fotógrafa Denise Bellon (coñecida polas súas achegas documentais sobre o surrealismo e as súas reportaxes de viaxes) e sobriña do cineasta e actor Jacques Brunius.
As súas películas abordaron temas polémicos na sociedade: a violación, o cancro, a bisexualidade e alimentaron debates e controversias.[2]
Comeza primeiro a dirixir curtametraxes. A súa segunda longametraxe destaca especialmente: La Femme de Jean (1974) película na que a protagonista tenta reconstruír a súa vida despois do seu divorcio. En L'Amour Violé (1978) con Nathalie Nell, Pierre Arditi e Daniel Auteuil efectúa a autopsia dunha violación e a readaptación posterior. A película tivo dificultades para atopar un produtor mais foi amplamente vista e xerou unha importante polémica.[2] En 1981 estrea L'Amour nu sobre a historia dunha muller con cancro de mama que esconde a súa enfermidade ao home do que está namorada. Tres anos despois, con La Triche, Victor Lanoux encarna o papel dun comisario de policía, pai de familia, que non ten problema en lucir os seus enredos amorosos con mulleres mais, porén, esconde coidadosamente as relacións cos homes.[2]
Vida persoal[editar | editar a fonte]
A súa irmá Loleh Bellon é actriz dramática. Era tamén tía de Jaime Semprún.
Filmografía[editar | editar a fonte]
- Goémons (1947)
- Colette (1951)
- Varsovie, quand même... (1954)
- Un matin comme les autres (1956)
- Le second souffle (1959)
- Le bureau des mariages (1962)
- Quelque part quelqu'un (1972)
- La femme de Jean (1974)
- Jamais plus toujours (1976)
- L'amour violé (1978)
- L'amour nu (1981)
- La triche (1984)
- Les enfants du désordre (1989)
- L'affût (1992)
- Le souvenir d'un avenir (2001), con Chris Marker. Película sobre a súa nai, Denise Bellon
Premios e nomeamentos[editar | editar a fonte]
No ano 1974 gañou a Concha de prata á mellor dirección do Festival Internacional de Cine de Donostia por La femme de Jean.[3]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Morreu a cineasta feminista Yannick Bellon (1924-2019)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 "Mort de la cinéaste féministe Yannick Bellon" (en francés). 3 de xuño de 2019. Consultado o 9 de xuño de 2019.
- ↑ "Festival de San Sebastián". sansebastianfestival (en castelán). Consultado o 2023-05-23.