Umm ar-Rasas

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Um er-Rasas (Kastrom Mefa'a)
Arcos de Umm ar-Rasas
Umm ar-Rasas Arcs.jpg en Líbano
Umm ar-Rasas Arcs.jpg
Umm ar-Rasas Arcs.jpg
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País Xordania
LocalizaciónGobernación de Amman
TipoCultural
CriteriosI, IV, VI
Inscrición2004 (28º sesión)
Rexión da UNESCOEstados árabes
Identificador1093

Umm ar-Rasas (árabe: أم الرّصاص), nome antigo: Kastron Mefa'a, está situado a 30 km ao sueste de Madaba na Gobernación de Ammán no centro de Xordania. Antes era accesible por ramais da Estrada real, e está situada na rexión esteparia semiárida do deserto xordano. O sitio foi asociado co asentamento bíblico de Mephaat mencionado no Libro de Xeremías. O exército romano utilizou o lugar como guarnición estratéxica, pero despois foi convertido e habitado por comunidades cristiás e islámicas. En 2004, o sitio inscribiuse como Patrimonio da Humanidade da UNESCO,[1] e é valorado polos arqueólogos polas súas extensas ruínas que datan dos períodos Romano, Bizantino e primeiros musulmáns. A sociedade académica Franciscana de Xerusalén, Studium Biblicum Franciscanum (SBF),[2] realizou escavacións no extremo norte do xacemento en 1986, pero gran parte da área permanece soterrada baixo restos.

Historia antiga[editar | editar a fonte]

Particularmente durante as épocas da Idade de Bronce Antiga III-IV, Idade do Ferro II e épocas romano-bizantinas, densas poboacións habitaron as rexións topográficas máis aló das marxes occidentais do Mar Morto.[3] Entre estes asentamentos antigos, o lugar de Mefaat menciónase nos textos bíblicos como unha das cidades da meseta que debe ser condenada a unha gran destrución (Xeremias 48:21).[4] Moitos ramais da Estrada Real proporcionaron un medio para chegar ás cidades antigas máis remotas, pero a ruta principal serviu como precursora da Via Traiana Nova construído polo emperador romano Traxano (53-117 d.C.).[5] Esta estrada, cos seus numerosos ramais, facilitou a viaxe e instaláronse campamentos militares romanos no camiño como medida defensiva contra asaltos bárbaros a través da fronteira do deserto romano coñecido como Limes Arabicus. Eusebio de Cesarea identificou a Mefaat como o campamento dun exército romano preto do deserto no seu Onomasticon (K.128:21).[6] Ademais, a escavación dunha igrexa bizantina aquí expuxo unha inscrición que nomea a zona como "Castron Mephaa" que apoia aínda máis a teoría de que Umm-ar Rasas e o bíblico Mephaat son a mesma.[7]

Mosaicos[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Umm ar-Rasas mosaicos.
Pescador, a metade superior da figura borrada

O descubrimento máis importante do lugar foi o piso de mosaico da Igrexa de Santo Estevo. Feita en 785 (descuberto despois de 1986). O chan de mosaico perfectamente conservado é o máis grande de Xordania. No panel central represéntanse escenas de caza e pesca, mentres que outro panel ilustra as cidades máis importantes da rexión, incluíndo Filadelfia (Ammán), Madaba, Esbounta (Heshbon), Belemounta (Ma'an), Areópole (Ar-Rabba), Charac Moaba (Karak), Xerusalén, Nablus, Cesarea, e Gaza. O marco do mosaico é especialmente decorativo. Seis mestres en mosaicos asinaron a obra: Staurachios de Esbus, Euremios, Elías, Constantinus, Xermanus e Abdela. Ao norte da igrexa de Santo Estevo atópase outro chan de mosaico danado na anterior (587) Igrexa do bispo Sergio. Nas proximidades escaváronse outras catro igrexas, algunhas con restos de decoración en mosaico.

Período bizantino[editar | editar a fonte]

No século IV d.C., a chegada da peregrinación fixo que Palestina se convertese no núcleo do mundo cristián, e decenas de homes e mulleres piadosos atravesaron o deserto en busca de lugares de importancia bíblica. así como a comuñón co seu creador.[8] O número de peregrinos intensificouse no século V d.C., e moitos cristiáns optaron por establecerse no deserto establecendo comunidades monásticas. Umm ar-Rasas converteuse nun centro eclesiástico con numerosas igrexas bizantinas.[9] Entre os achados notables desenterrados en Umm-ar Rasas está a Igrexa de Santo Estevo que presenta mosaicos elaborados e sofisticados. O descubrimento de inscricións gregas dentro dos mosaicos confirmou que data de 756-785 d.C.[10] O intervalo de datas coincide co período do Califato Abbásida de dominio musulmán, e demostra a ocupación cristiá máis tarde que as áreas circundantes.[10] Os mosaicos ilustran viñetas municipais cun texto explicativo que abarca unha serie de cidades de Palestina, Xordania e ao longo do delta do Nilo.[11] Ausentes dos mosaicos de Umm ar-Rasas están retratos dos principais lugares sagrados venerados por peregrinos como Belén, Hebrón ou Nazaret a diferenza do Mapa de Madaba atopado preto.

Torre de estilita[editar | editar a fonte]

Torre estilita vista desde lonxe

A característica salientable de Umm ar-Rasas sitúase a uns 1 mile (1,6 km) ao norte das ruínas amuralladas.[12] Interpretado como unha torre estilita, a estrutura elevada serviu como plataforma para os ascetas cristiáns que vivían illados na parte superior, así como un altar para unha chamada á oración.[13] Ornamentado con símbolos cristiáns esculpidos nos catro lados, o alicerce cadrado perdura na distancia como unha proba da comunidade, noutrora florecente, establecida na era bizantina como centro de iluminación espiritual.

Conquista musulmá[editar | editar a fonte]

Os exércitos musulmáns penetraron en Palestina durante o verán do 634 d.C., e nun primeiro momento atacaron rexións ao longo da costa mediterránea, incluída a Franxa de Gaza.[14] Descontento co control bizantino, as tribos locais de fala árabe que vivían nas extensións desérticas axudaron aos invasores musulmáns a facilitar a súa conquista. A campaña eficaz caracterizouse por unha destrución limitada, e moitas cidades de Terra Santa rendéronse en condicións ao dominio musulmán.[15] As igrexas bizantinas transformáronse con pouca frecuencia en mesquitas, pero especialmente durante o período abasí, o goberno musulmán fixo cumprir activamente leis restritivas contra as imaxes cristiás.[15] Os mosaicos foron desfigurados pola eliminación e montaxe de teselas de cores como se ve na Igrexa de Santo Estevo. Despois da vitoria musulmá, os cristiáns continuaron peregrinando a lugares sagrados, con todo, o número diminuíu coa ameaza de encarceramento por parte dos funcionarios musulmáns.[16] Moitos dos mosteiros e igrexas construídos polos cristiáns bizantinos foron finalmente abandonados.

Galería[editar | editar a fonte]

  • Igrexa de San Estevo. É unha representación abstracta do propio Kastron Mephaa cunha columna como centro.[17]
    Igrexa de San Estevo. É unha representación abstracta do propio Kastron Mephaa cunha columna como centro.[17]
  • traballos de restauración da Torre en 2017
    traballos de restauración da Torre en 2017
  • Mosaicos interiores. Unha representación de Askalon.
    Mosaicos interiores. Unha representación de Askalon.
  • arco desde un ángulo oblicuo
    arco desde un ángulo oblicuo

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Centre, UNESCO World Heritage. "Um er-Rasas (Kastrom Mefa'a)". UNESCO World Heritage Centre. Consultado o 17 de outubro de 2020. 
  2. ↑ "Studium Biblicum Franciscanum - Information". Arquivado dende o orixinal o 2007-12-05. Consultado o 2007-10-29. 
  3. ↑ Dearman (1997), p. 205
  4. ↑ May & Metzger (1977)
  5. ↑ Dearman (1997), p. 206
  6. ↑ Timm (2010), p. 477
  7. ↑ Dearman (1997), p. 210
  8. ↑ Wilken (1988), p. 216
  9. ↑ Britt (2015), p. 260
  10. ↑ 10,0 10,1 Wilken (1988), p. 236
  11. ↑ Bowersock (2006), pp. 11–13
  12. ↑ Wilken (1988), p. 217
  13. ↑ Ball (2000), p. 290
  14. ↑ Wilken (1988), p. 234
  15. ↑ 15,0 15,1 Schick (1988), p. 220
  16. ↑ Schick (1988), p. 239
  17. ↑ Bowersock (2006), p. 68.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Umm_ar-Rasas&oldid=6680796»