Olga Xirinacs

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaOlga Xirinacs

(2006) Editar o valor em Wikidata
Nome orixinal(ca) Olga Xirinacs i Díaz Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento11 de maio de 1936 Editar o valor em Wikidata (87 anos)
Tarragona, España Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónescritora , pianista , profesora universitaria , poeta , escritora de literatura infantil Editar o valor em Wikidata
EmpregadorUniversidade Pompeu Fabra Editar o valor em Wikidata
Xénero artísticoPoesía e novela Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua catalá e lingua castelá Editar o valor em Wikidata
InstrumentoPiano Editar o valor em Wikidata
Participou en
28 de marzo de 2022Defensem l’escola en català (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Premios

Páxina webolgaxirinacs.blogspot.com Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm3195435 Dialnet: 120592 Editar o valor em Wikidata

Olga Xirinacs Díaz, nada en Tarragona o 11 de maio de 1936,[1] é unha escritora catalá en lingua catalá e castelá, así como profesora de piano. Posúe unha sólida formación artística, que dá profundidade á súa obra literaria. Escribiu poesía, novela, contos e ensaio.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Colabora na prensa periódica: La Vanguardia, Avui, Foc Nou. Deu cursos de narrativa en Aula de Letras e na Universidade Pompeu Fabra, de Barcelona. Moitos dos seus libros mereceron os premios máis importantes da literatura en lingua catalá, entre eles: Sant Jordi, Sant Joan, Josep Pla, Ramon Llull, Carles Riba, dous Premios da Crítica, entre outros.

É a única muller Mestra en Gai Saber polos Xogos Florais de Barcelona despois de Mercè Rodoreda. En 1990, a Xeneralidade de Cataluña concedeulle a Creu de Sant Jordi.

Escribiu máis de trescentos contos, 250 para adultos e outros para nenos. Até 1996, editáronse 3 volumes.

Unha escola de Tarragona leva o seu nome, a Escola Olga Xirinacs.

Obra[editar | editar a fonte]

Prosa[editar | editar a fonte]

  • Música de cambra. Barcelona 1982.
  • Interior amb difunts. Premio Josep Pla 1982. Barcelona 1983.
  • La mostela africana i altres contes. Barcelona 1985.
  • Al meu cap unha llosa. Premio San Jordi 1984. Barcelona 1985.
  • Zona marítima. Premio de Novela Ramon Llull 1986. Barcelona 1986.
  • Relats de mort i altres matèries. Barcelona 1988.
  • Mar de fons. Barcelona: Editorial Planeta 1988.
  • Tempesta d'hivern. Barcelona 1990.
  • Enterraments lleugers. Premio San Joan 1990. Barcelona 1991.
  • Cerimònia privada. Barcelona 1993.
  • Josep Sala. Tarragona 1993.
  • Sense malícia. Premio Cidade de Palma de Novela 1993. Barcelona 1993
  • Sucant el melindro. Barcelona 1996.
  • La Vía Augusta. Vint pobles fan o Tarragonès. De Llevant a Ponent. Barcelona 1997.
  • Viatge d'aigua. Un passeig per la Costa Daurada. Barcelona 1999.
  • La tarda a Venècia. Barcelona 1999.
  • L'home que mossegava les dones. Barcelona 2000.
  • Pavana per un tauró. Barcelona 2001.
  • Non jugueu al cementiri. Premio Serie Negra de Novela 2001. Barcelona 2002.
  • Els 7 pecats capitals. A peresa – erótica-. Barcelona 2002.
  • Setmana de difunts. Barcelona 2003
  • El viatge. Dietari 1986-1990. Barcelona 2004
  • El Hijo del tejedor. Barcelona 2006.
  • Trens. Barcelona 2006.
  • El balcón de los suicidas. Barcelona 2007.
  • Los viajes de Horacio Andersen. Tarragona 2008.
  • El maestro de nubes. Badalona 2008.

Poesía[editar | editar a fonte]

  • Botons de tiges grises. Barcelona 1977.
  • Clau de blau (Tarraconis vrit amor). Tarragona 1978.
  • Llençol de noces. Barcelona 1979.
  • Tramada. Colectiva co grupo Espiadimonis. Tarragona 1980.
  • Preparo el te sota palmeres roges. Premio Caravel·a 1980. Barcelona 1981.
  • Versifonies. Colectiva co grupo Espiadimonis Tarragona 1987.
  • Llavis que dansen. Barcelona 1987.
  • Ls pluja sobre els palaus. Barcelona 1990.
  • La muralla. Barcelona 1993.
  • Mansardes. Colectiva co grupo Espiadimonis. Tarragona 1997.
  • Grills de mandarina. Lleida 2004.
  • El sol a les vinyes/El sol en los viñedos. Il vangelo, Pasolini in memoriam. Edición bilingüe. Barcelona 2005
  • Eterna. Edición bilingüe. Barcelona 2006
  • La Casona en el parque. Barcelona 2007

Literatura infantil e xuvenil[editar | editar a fonte]

  • Marina. Ilustracións d'Asun Balzola. Barcelona 1986.
  • Patates fregides. Ilustracións de Carme Solé. Barcelona 1994.
  • Sóc un arbre. Ilustracións de Asun Balzola. Barcelona 1994.
  • El far do capità. Ilustracións de Carme Solé. Barcelona 1994.
  • Xocolata. Barcelona 1994.
  • El meu pare és capità. Ilustracións de Gemma Salgues. Barcelona 1995.
  • Final d'estiu. Barcelona 1996.
  • Wendy torna a volar. Barcelona 1996.
  • El vol de Dràcula. Ilustracións de Francesc Infante. Barcelona 1996.
  • Mòmies. Barcelona 1996.
  • Triangles mortals o la sala dels difunts. Ilustracións de Mercè Canals. Barcelona 1998.
  • Mariña/ Cavall de mar. Ilustracións de Asun Balzola. Barcelona 1998.
  • La núvia adormida. Barcelona 1998.
  • La Vaca Xoriça. Ilustracións de Laia Soler. Barcelona 1998.
  • Un cadàver per sopar. Premio Ciutat de Badalona de Narrativa Xuvenil 2000. Barcelona 2000.
  • L'escrivent de làpides. Barcelona 2002.
  • Aprender el abecedario con adivinanzas. Barcelona 2007

Obra traducida[editar | editar a fonte]

Lingua castelá

  • Zona marítima. Novela. Tradución de Sara Pujol. Barcelona 1987.
  • El faro del capitán. Madrid 1994.
  • Fin de verano. Tradución da autora. Madrid 1996.
  • El vuelo de drácula. Madrid, 1996.
  • El árbol de mi patio. Ilustracións de Asun Balzola. Tradución da autora. Barcelona, 1996.
  • Marina y Caballito de mar. Tradución da autora. Madrid, 1998.
  • La noiva dormida. Tradución da autora. Barcelona, 1998.
  • El escribiente de lápidas. Tradución de Pau Joan Hernàndez. Barcelona, 2002.
  • Mi padre es capitán. Barcelona, 2003.
  • El sol a lles vinyes/El sol en los viñedos. Il vangelo, Pasolini in memoriam. Edición bilingüe. Barcelona 2005
  • Eterna. Edición bilingüe. Badalona 2006

Outras linguas

  • Diversos contos traducidos ao alemán, ao éuscaro, ao castelán e ao ruso.
  • Lips that dance (poesía) traducida ao inglés por Hillary J Gardner. Universidade de Washington.
  • Poemas ao francés en revistas diversas de Francia e o Canadá
  • Jardines sobre el mar Antoloxía bilingüe de poemas, a cargo de Elena Zernova. Universidade de San Petersburgo. 2003

Participación en obras colectivas[editar | editar a fonte]

  • Jo sóc aquell que em dic Gerard, Terres de l'Ebre, Editorial Petròpolis, 2010.

Premios [2][editar | editar a fonte]

  • 1976 - Flor Natural, als Jocs Florals de la Llengua Catalana de Lausana.
  • 1976 - Villa Martorell poesía Feix de poemes per omplir un capvespre
  • 1977 - Flor Natural Xogos Florais da lingua catalá en Múnic
  • 1978 - Flor Natural nos Xogos Florais de Barcelona
  • 1980 - Premio Caravel·la para Preparo el te sota palmeres roges
  • 1982 - Premio Pla Josep de narrativa para Interior amb difunts
  • 1984 - Premio Sant Jordi de novela para Al meu cap una llosa
  • 1986 - Premio Critica Serra d'Or de Literatura i Assaig para Al meu cap una llosa
  • 1986 - Premio Ramon Llull Novela para Zona marítima
  • 1987 - Premio Riba Carles á poesía para Llavis que dansen
  • 1987 - Premio Crítica Literatura infantil Serra d'Or para Marina
  • 1990 - Premio Cruz de Sant Jordi
  • 1990 - Premio Sant Joan de narrativa por Enterraments lleugers
  • 1994 - Premio Ciutat de Palma-LlorensVillalonga Novela por Sense malícia
  • 2000 - Premio Ciduad de Badalona de Ficción Juvenil Un cadàver per sopar
  • 2002 - Premio Sèrie Negra de Novel·la No jugueu al cementiri
  • 2012 - Olga XIRINACS. Escritora capital. Homenaxe organizada pola Biblioteca Pública de Tarragona
  • 2014 - Homenaxe URV e exposición Provincia de Tarragona figura e obra do escritor Olga XIRINACS estragão que conmemora o 30º aniversario da concesión do Premio Sant Jordi.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Generalitat de Catalunya (ed.). "Dones-Poetes". Consultado o 21 de outubre de 2013. 
  2. Associació d'Escriptors en Llengua Catalana (ed.). "Olga Xirinacs". Consultado o 30 abril 2014. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]