O único que queda é o amor
| O único que queda é o amor | |
|---|---|
| Autor/a | Agustín Fernández Paz |
| Ilustrador/a | Pablo Auladell |
| Orixe |  Galicia |
| Lingua | Galega |
| Xénero(s) | relatos |
| Editorial | Edicións Xerais de Galicia |
| Data de pub. | 2007 |
| ISBN | ISBN 978-84-9782-628-0 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O único que queda é o amor é un libro de dez relatos de Agustín Fernández Paz publicado en 2007.
Trama[editar | editar a fonte]
“Un radiante silencio”[editar | editar a fonte]
Cando abren unha libraría cunha pequena cafetería fronte ao banco onde traballa, Sara vai tomar café alí e aos poucos días comeza a atopar tarxetas con versos que a fan recobrar a ilusión de vivir e a emoción de descubrir quen llas deixa. Co paso dos días, temendo que sexa unha broma pesada, abandona a libraría e volve tomar café cos seus compañeiros. Pasadas dúas semanas, o autor das tarxetas quéimaas na súa casa, seguro de que ela non volverá.
“Amor de agosto”[editar | editar a fonte]
No verán do 68 un rapaz pobre namorouse de Laura, a filla do seu xefe. Nas festas da vila atreveuse a pedirlle para bailar e pasaron case toda a noite xuntos, vendo estrelas fugaces… Ao día seguinte foi fulminantemente despedido e emigrou a Barcelona, fixo o servizo militar e mantiveron correspondencia, que pouco a pouco foi decaendo. Cando volveu á vila por primeira vez ela xa moceaba co fillo do notario e queimara as súas cartas, mais el sempre as gardou.
Agora, aos 56 anos, aproveitará outra noite de estrelas fugaces para queimalas.
“Esta estraña lucidez”[editar | editar a fonte]
Un can narra que acompaña o seu dono ante á casa dunha muller e lembra todo o pasado: o último ano coa mesma rutina, cando se coñeceron El e Ela e a felicidade que acompañou o seu dono mentres durou a relación, a ruptura, outras relacións pasaxeiras… e a noite dun ano antes, cando morreran nun accidente durante unha treboada. Agora, despois dun ano de prórroga para despedírense dos seres queridos, ao chegar o día van desaparecendo definitivamente.
“Unha historia de fantasmas”[editar | editar a fonte]
A narradora conta a experiencia vivida tempo antes nunha pousada navarra mentres facía o camiño de Santiago. Despois de cear xuntáronse os hóspedes e recitaron cadanseu poema; inspirado no dela un dos homes contou a historia dun accidente de coche que catro anos antes deixara viúva a unha muller que seguía notando a presenza do marido. Impresionada, a narradora quixo falar ao día seguinte co descoñecido, pero ninguén o vira. Descubriu quen era ao mirar nun xornal a nova do accidente.
“Ríos de memoria”[editar | editar a fonte]
María despois de moitos anos volve co seu marido á vila onde pasara a súa adolescencia. Todo está moi cambiado, pero ela vai lembrando a casa onde vivira, o campo onde xogara, o seu amor adolescente e o primeiro bico… O marido nin baixa do coche, entre desinteresado e enfadado.
“Loanza da filatelia”[editar | editar a fonte]
Ernesto Soutelo colecciona caixas de mistos dende a súa infancia. Nos primeiros anos de casados, a súa muller tamén observaba con simpatía aquela teima, mais co tempo acabou aborrecéndoa. Aos 59 anos el morreu dun infarto e meses despois a súa muller decidiu queimar a colección... sen saber que alí estaba agochado un galano para celebrar as vodas de prata.
“Unha foto na rúa”[editar | editar a fonte]
Un luns de xullo Daniel atopou nas rúas de Vigo unha foto dunha muller moi guapa, que só trae o nome de Diana. Engaiolado, ponse a buscala e atopa outra foto, o que lle parece unha segunda oportunidade; mais despois de días de investigación infrutuosa péchase na casa, deprimido. Cando sae atopa unha terceira foto e retoma a pescuda, ata que a abandona definitivamente o 15 de agosto.
Antes de subir ao tren, Diana tirou a oitava foto, a última que deixaba en cada cidade que visitaba mentres fantasiaba con quen a atoparía.
“Meditación ante o álbum de fotos familiar”[editar | editar a fonte]
No pazo familiar herdado, un home lembra os veráns que alí pasou durante a infancia e a adolescencia, rodeado de tíos e curmáns, e como todo foi mudando logo da morte da avoa. Hai uns meses comezou a facer reformas e apareceu entre dous tabiques un esqueleto cunha bala no cranio. Dende aquel día sempre mira o álbum familiar intentando distinguir a mirada dun asasino.
“Despois de tantos anos”[editar | editar a fonte]
Ao saber da morte de Adrián, a protagonista lembra cando o coñeceu, con 20 anos, nas festas de Mondoñedo, aínda que ela xa levaba meses saíndo con Suso; as súas dúbidas, o libro que lle mandou e as cartas que se escribiron ata que se deixou convencer pola nai e casou con Suso. Tiveron unha boa vida e esquecera a Adrián, só o volveu lembrar no último verán cando atopou no faio unha caixa co libro e as cartas que el lle mandara.
Agora prométese levar sempre canda ela a foto de Adrián para ver a súa imaxe no momento da morte.
“Un río de palabras”[editar | editar a fonte]
Inspirado nos anuncios que se pegan en lugares frecuentados ofrecendo servizos e un número de teléfono, o protagonista decide compartir fragmentos de libros que o emocionan e pór o título do libro e o autor. Abraiado, ve como a súa iniciativa ten éxito, as súas tiras desaparecen, e logo ve aparecer outras doutra xente ata que o barrio se inunda de follas de cores.
Referencias literarias na obra[editar | editar a fonte]
Como é usual en toda a obra de Agustín Fernández Paz,[1] o libro está inzado de referencias literarias: desde o propio título, extraído dun texto de Orhan Pamuk que figura como cita inicial[2], pasando polas citas que preceden a cada relato ata as múltiples referencias, alusións ou fragmentos que aparecen en case todos os relatos e que o propio autor explica no epílogo titulado De amores e de libros:
O único que queda é o amor tamén é, ao seu xeito, un libro sobre a importancia da lectura nas nosas vidas, pois contén unha homenaxe explícita a outros libros que aprecio especialmente, dos cales inclúo diversos fragmentos[3]
Premios[editar | editar a fonte]
- Premio Neira Vilas 2007 da Asociación de Editores Galegos.
- Premio da AELG á mellor obra de Literatura Infantil e Xuvenil do ano 2007.
- Premio Frei Martín Sarmiento 2009.
- Premio Nacional de Literatura infantil e xuvenil de España do Ministerio de Cultura do ano 2008.
- Lista de Honra do IBBY, 2010[4].
Traducións[editar | editar a fonte]
- Ao castelán en 2007 por Isabel Soto, como Lo único que queda es el amor, en Anaya[5].
- Ao portugués en 2008 por Maria João Freire de Andrade, como Só resta o amor, en Edições Nelson de Matos[6].
- Ao catalán en 2008 por Josep Franco Martínez, como Només ens queda l’amor, en Edicions Bromera[7].
- Ao éuscaro en 2009 por Uxue Alberdi, como Maitasuna da geratzen den bakarra, en Elkar Argitaletxea[8].
- Ao coreano na editorial Booklight.[9]
- Ao inglés en 2018 por Jonathan Dunne, como Nothing Really Matters in Life More Than Love, en Small Stations Press.[10]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ blog.xerais (ed.). "A literatura e os libros na obra de Agustín Fernández Paz". Arquivado dende o orixinal o 15 de agosto de 2016. Consultado o 20 de marzo de 2018.
- ↑ Fernández Paz, Agustín (2007). O único que queda é o amor. Ed. Xerais. p. 9. ISBN 978-84-9782-628-0.
- ↑ Fernández Paz 2007, p. 174-175.
- ↑ Ficha na páxina web do autor.
- ↑ Ficha Arquivado 17 de setembro de 2017 en Wayback Machine. en BiTraGa.
- ↑ Ficha Arquivado 17 de setembro de 2017 en Wayback Machine. en BiTraGa.
- ↑ Ficha Arquivado 17 de setembro de 2017 en Wayback Machine. en BiTraGa.
- ↑ Ficha Arquivado 17 de setembro de 2017 en Wayback Machine. en BiTraGa.
- ↑ "O único que queda é o amor de Agustín Fernández Paz traducido ao coreano". Arquivado dende o orixinal o 13 de setembro de 2019. Consultado o 20 de marzo de 2018.
- ↑ "Nothing Really Matters in Life More Than Love". bibliotraducion.uvigo.es. Arquivado dende o orixinal o 13 de setembro de 2019. Consultado o 2019-07-21.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Ficha na páxina web de Xerais.
