Manuel Crespo Alfaya
| Manuel Crespo Alfaya | |
|---|---|
| Nacemento | 22 de decembro de 1918 |
| Lugar de nacemento | Ponteareas |
| Falecemento | 2 de abril de 2006 |
| Lugar de falecemento | Pontevedra |
| Nacionalidade | España |
| Ocupación | político |
| Fillos | Pablo Crespo |
| Irmáns | Carlos Crespo Alfaya |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Manuel Crespo Alfaya, nado en Ponteareas o 22 de decembro de 1918[1] e finado en Pontevedra o 2 de abril de 2006,[2] foi un político galego.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Manuel Crespo Medal, secretario do Concello de Pazos de Borbén, e Engracia Alfaya Cerdeira.[3] Estudou Maxisterio e fíxose mestre. Foi oficial maior e secretario comarcal do Frente de Juventudes de Pontevedra e despois secretario provincial. Manuel Crespo Alfaya foi un home de peso na ditadura, funcionario e xefe dos servizos técnicos, foi secretario local de FET y de las JONS en Pontevedra e secretario da Obra Social do Movimiento nos anos 50, nos anos 60 delegado do Ministerio de Información e Turismo que dirixía Manuel Fraga Iribarne. Promoveu a Festa do Marisco do Grove. Foi un dos fundadores de Alianza Popular. Pío Cabanillas nomeouno delegado de Cultura en 1977,[4] converténdoo no seu home de confianza na cidade de Pontevedra. Crespo Alfaya coñeceu a Mariano Rajoy e converteuse nun dos seus principais homes de confianza, e logo ao seu sucesor na Deputación, Xosé Cuíña.
Rajoy nomeouno en 1986 Xefe do Gabinete Técnico cando Xerardo Fernández Albor lle ofreceu a Vicepresidencia da Xunta de Galicia, cargo do que cesou a petición propia o 16 de outubro de 1987. Crespo Alfaya pasou a ser conselleiro da CRTVG, posto ao que tamén renunciou.
Obras[editar | editar a fonte]
- España en Paz. Pontevedra, 1964.
- Las bienales 1969-1981, 1987 (con Miguel Pereira Figueroa).
- Pontevedra turística. Guía provincial, 1989 (con Miguel Pereira Figueroa).
Recoñecementos[editar | editar a fonte]
- Fillo predilecto de Ponteareas.
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Casou en Pontevedra con María Teresa Freijeiro Villaverde en 1946.[5] Enviuvou en 1951,[6] casou con María de los Remedios Sabarís e foi pai do tamén político Pablo Crespo Sabarís.
