Kokugaku
O Kokugaku (xaponés: 国学; literalmente, "estudos nacionais") foi un movemento intelectual, filosófico e filolóxico xaponés orixinado durante o período Edo.[1] Os eruditos do kokugaku enfocáronse no estudo dos clásicos nipóns, fronte ás correntes dominantes centradas no chinés, o confucianismo ou o budismo.[1][2] Os catro principais pensadores do kokugaku foron Kamo no Mabuchi, Motoori Norinaga, Kada no Azumamaro e Hirata Atsutane.[1][3]
Historia[editar | editar a fonte]
A escola kokugaku ten as súas orixes nos séculos XVII e XVIII, cando se coñecía como kogaku 古学 ("estudos antigos"), wagaku 和学 ("estudos xaponeses") ou inishie manabi 古学び ("estudos da antigüidade"), o termo privilexiado pola escola de Motoori Norinaga. Segundo este último, o nacemento da kokugaku pode rastrexarse na obra do monxe budista Keichū.[4]
Este movemento fundamentábase na investigación sobre a época dourada nipoa, especialmente os textos do shintō e a literatura antiga.[3] As súas análises sobre a poesía anterior ao Muromachi intentaban determinar as características do espírito nacional xaponés, que para Norinaga se resumía no sentimento de mono no aware.[5]
O termo kokugaku, cuñado para diferenciarse do kangaku 漢学 ("estudos chineses"), foi popularizado por Hirata Atsutane no século XIX. Tratábase dunha resposta ao sinocéntrico neoconfucianismo, predominante durante o período Edo, a pesar de que empregaban moitos dos métodos propios destas escolas.[4] Os eruditos do kokugaku criticaron aos pensadores confucianos, cuxas ideas consideraban represivas e moralizantes.
O pensamento do kokugaku influíu sobre a filosofía do sonnō jōi.[6] Esta ideoloxía estivo na base dos movementos que conduciron á caída do shogunato Tokugawa no 1868 e á posterior restauración Meiji.[6] Tamén tivo un grande impacto no desenvolvemento do chamado shintō de estado.[6]
Pensamento[editar | editar a fonte]
O kokugaku buscaba liberar a cultura xaponesa das influencias foráneas, especialmente as chinesas, intentando atopar o que consideraban a pureza natural do carácter nipón.[2] Neste sentido, consideraban que o corazón chinés era diferente do xaponés. Xa que logo, centráronse na investigación filolóxica dos antigos textos nativos, sobre todo os da relixión nativa do shintō.[6]
Principais pensadores[editar | editar a fonte]
- Keichū (1640-1701)
- Kamo no Mabuchi (1697-1769)
- Kada no Azumamaro (1669-1736)
- Motoori Norinaga (1730-1801)
- Hirata Atustane (1776-1843)
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 "Kokugaku - Shintoism, Nationalism, Intellectualism - Britannica". www.britannica.com (en inglés). Consultado o 2024-01-19.
- ↑ 2,0 2,1 Earl, David Magarey (1981-10-16). Emperor and Nation in Japan: Political Thinkers of the Tokugawa Period (en inglés). Bloomsbury Academic. ISBN 978-0-313-23105-6.
- ↑ 3,0 3,1 Fujiwara, Gideon; Nosco, Peter (2021). Zalta, Edward N., ed. The Kokugaku (Native Japan Studies) School (Fall 2021 ed.). Metaphysics Research Lab, Stanford University.
- ↑ 4,0 4,1 Murphy, Regan E. (2009). "Esoteric Buddhist Theories of Language in Early Kokugaku: The Sōshaku of the Man'yō daishōki". Japanese Journal of Religious Studies 36 (1): 65–92. ISSN 0304-1042.
- ↑ Marra, Michael F. (2007-04-30). The Poetics of Motoori Norinaga: A Hermeneutical Journey (en inglés). University of Hawaii Press. ISBN 978-0-8248-3078-6.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Josephson, Jason Ananda (2012-10-03). The Invention of Religion in Japan (en inglés). University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-41235-1.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Kokugaku(Glossary of Shinto Names and Terms)
