José Ramón Lence
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 16 de outubro de 1874 A Coruña, España |
| Morte | 19 de xaneiro de 1951 (76 anos) Buenos Aires, Arxentina |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista |
  | |
José Ramón Lence,[1] nado na Coruña o 16 de outubro de 1874 e finado en Buenos Aires o 19 de xaneiro de 1951, foi un escritor e xornalista galego.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Trasladouse coa familia a Monforte de Lemos, onde estudou no colexio dos Escolapios. Publicou artigos na prensa local (El Eco de Lemos, Heraldo de Lemos e La Ciudad del Cabe), foi redactor e administrador de La Concordia e dirixiu La Opinión.
En 1904 emigrou a América. Dirixiuse primeiro a Montevideo, onde foi redactor de La Democracia. En 1905 trasladouse a Buenos Aires e incorporouse á redacción de El Diario Español. Promoveu unha campaña para a constitución do Centro Gallego en maio de 1907.
En 1908 fundou con José Vázquez Romaguera o semanario Correo de Galicia. Converteuse no periódico galego de maior difusión en América, sen interrupción ata 1946, cando cambiou a súa denominación por Nuevo Correo.
As súas actitudes políticas foron cambiantes. Nun principio profesou un rexeneracionismo entusiasta tinguido de catolicismo social, que o levou a simpatizar co maurismo.
Nos anos 20, ante o fracaso da reforma do réxime monárquico desde arriba, e logo dunha viaxe a Galicia, mantivo un fugaz idilio político co nacionalismo galego e mostrouse oposto á ditadura de Primo de Rivera. En abril de 1927 converteuse en asesor literario da revista Céltiga ao establecerse un convenio entre esta e Correo de Galicia.[2]
Nos anos 30, especialmente dende 1932, experimentou un desapego respecto ao réxime republicano español, que culminou co seu aliñamento co bando franquista en 1936.
Obras
[editar | editar a fonte]Publicou La Conquista de América (1914), Jornadas de lucha (1924) e Memorias de un periodista (1945). Tamén escribiu teatro para a colectividade galega, como o monólogo Pedro da Portela, a zarzuela La galleguita (1914), escrita con Ramón Fernández Mato (que recrea o reencontro con Galicia dos emigrados a través do namoramento entre un fillo de americano retornado e unha moza galaica), o sainete lírico El almacenero (1915), Rosiña de Belesar, con música de Egidio Paz Hermo (1915), as comedias Gente de Casa (1915), El señor presidente e Luz de Aurora (1917).
A súa obra literaria trata temas costumistas. Tamén intenta abordar cuestións de actualidade e desenvolver en forma alegórica debates de interese para a inmigración.
Notas
[editar | editar a fonte]Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Núñez Seixas, X. M. (2014). "Periodismo, patriotismo «regional» y estrategias de liderazgo: Fortunato Cruces, José R. Lence y los gallegos de Buenos Aires (1900-1936)". Las patrias ausentes. Estudios sobre historia y memoria de las migraciones ibéricas (1830-1960) (PDF). Oviedo: Genueve Ediciones. pp. 413–451. Archived from the original on 11 de marzo de 2012. Consultado o 30 de outubro de 2011.
