Saltar ao contido

Interleucina 4

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Interleucina 4
Análise da estrutura en solución da interleucina humana 4 determinada por técnicas de resonancia magnética nuclear tridimensionais.
Identificadores
SímboloIL4
PfamPF00727
Pfam clanCL0053
InterProIPR002354
PROSITEPDOC00655
SCOPe2int / SUPFAM

A interleucina 4 (IL-4 ou IL4) é unha citocina do grupo das interleucinas que induce a diferenciación das células T colaboradoras virxes (células Th0) a células Th2. Unha vez que as células Th2 foron activadas pola acción da IL-4, estas producen cantidades adicionais de IL-4 nun bucle de retroalimentación positiva. A célula que produce inicialmente a IL-4, e que causou así a diferenciación da Th0, non foi aínda identificada con certeza, pero estudos recentes indican que estas células efectoras poden ser os basófilos.[1] A IL-4 está estreitamente relacionada coa interleucina 13 e ambas as dúas teñen funcións similares.

Ten varias funcións biolóxicas entre as que están a estimulación da proliferación de células B e T activadas, e a diferenciación das células B en células plasmáticas. É un regulador clave nas inmunidades humoral e adaptativa. A IL-4 induce na célula B o cambio de clase ás IgE, e regula á alza a produción de MHC de clase II. A IL-4 fai diminuír a produción de células Th1, macrófagos, IFN-gamma, e IL-12 en células dendríticas.

A sobreprodución de IL-4 está asociada a alerxias.[2]

Inflamación e reparación de feridas

[editar | editar a fonte]

Os macrófagos dos tecidos xogan un importante papel na inflamación crónica e na curación de feridas. A presenza de IL-4 nos tecidos extravasculares promove a activación alternativa dos macrófagos en células M2 e inhibe a activación clásica dos macrófagos en células M1. O incremento de macrófagos reparadores (M2) está acoplado coa secreción de IL-10 e TGF-β que teñen como resultado a diminución da inflamación patolóxica. A liberación de arxinase, prolina, poliaminases e TGF-β por parte da célula M2 activada está ligada coa reparación de feridas e a fibrose.[3]

O receptor da interleucina 4 chámase IL-4Rα. Este receptor pode atoparse formando parte de tres complexos diferentes no corpo. Os receptores de tipo 1 están compostos da subunidade IL-4Rα cunha cadea γ común e únense especificamente á IL-4. Os receptores de tipo 2 constan dunha subunidade IL-4Rα unida a unha subunidade diferente chamada IL-13Rα1. Estes receptores de tipo 2 teñen a capacidade de unirse tanto a IL-4 coma a IL-13, dúas citocinas con funcións biolóxicas moi relacionadas.[4][5]

Estrutura

[editar | editar a fonte]

A IL-4 presenta un pregamento globular compacto (similar ao doutras citocinas), estabilizado por 3 pontes disulfuro.[6] Unha metade da estrutura está dominada por un feixe de hélices alfa con xiro levoxiro.[7] As hélices son antiparalelas, con dúas conexións colgantes, que caen formando unha folla beta antiparalela de dúas febras.[7]

Descubrimento

[editar | editar a fonte]

Esta citocina foi codescuberta por Maureen Howard e William Paul[8] e a Dra. Ellen Vitetta e o seu grupo de investigación en 1982.

A secuencia de nucleótidos da IL-4 humana foi illada catro anos despois confirmando a súa semellanza cunha proteína de rato chamada factor-1 estimulador de célula B (BCSF-1).[9]

Importancia clínica

[editar | editar a fonte]

A IL-4 tamén favorece a mitoxénese, desdiferenciación, e metástases no rabdomiosarcoma.[10] A IL-4, xunto con outras citocinas de Th2, están implicadas na inflamación das vías aéreas observada nos pulmóns de pacientes con asma alérxica.

  1. Sokol, C.L., Barton, G.M., Farr, A.G. & Medzhitov, R. (2008). "A mechanism for the initiation of allergen-induced T helper type 2 responses". Nat Immunol 9 (3): 310–318. PMID 18300366. doi:10.1038/ni1558. 
  2. Hershey, Gurjit K. Khurana; Friedrich, Michal F.; Esswein, Laura A.; Thomas, Matthew L.; Chatila, Talal A. (1997-12-11). "The Association of Atopy with a Gain-of-Function Mutation in the α Subunit of the Interleukin-4 Receptor". New England Journal of Medicine 337 (24): 1720–1725. ISSN 0028-4793. PMID 9392697. doi:10.1056/NEJM199712113372403. 
  3. Jon Aster, Vinay Kumar, Abul K. Abbas; Nelson Fausto (2009). Robbins & Cotran Pathologic Basis of Disease (8th ed.). Philadelphia: Saunders. p. 54. ISBN 1-4160-3121-9. 
  4. Maes T, Joos GF, Brusselle GG (September 2012). "Targeting interleukin-4 in asthma: lost in translation?". Am. J. Respir. Cell Mol. Biol. 47 (3): 261–70. PMID 22538865. doi:10.1165/rcmb.2012-0080TR. 
  5. Chatila TA (October 2004). "Interleukin-4 receptor signaling pathways in asthma pathogenesis". Trends Mol Med 10 (10): 493–9. PMID 15464449. doi:10.1016/j.molmed.2004.08.004. 
  6. Carr C, Aykent S, Kimack NM, Levine AD (February 1991). "Disulfide assignments in recombinant mouse and human interleukin 4". Biochemistry 30 (6): 1515–23. PMID 1993171. doi:10.1021/bi00220a011. 
  7. 7,0 7,1 Walter MR, Cook WJ, Zhao BG, Cameron RP, Ealick SE, Walter RL, Reichert P, Nagabhushan TL, Trotta PP, Bugg CE (October 1992). "Crystal structure of recombinant human interleukin-4". J. Biol. Chem. 267 (28): 20371–6. PMID 1400355. 
  8. Howard M, Paul WE (1982). "Interleukins for B lymphocytes". Lymphokine Res. 1 (1): 1–4. PMID 6985399. 
  9. Yokota T; et al. (1986). "Isolation and characterization of a human interleukin cDNA clone, homologous to mouse B-cell stimulatory factor 1, that expresses B-cell- and T-cell-stimulating activities". Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 83 (16): 5894–8. PMC 386403. PMID 3016727. doi:10.1073/pnas.83.16.5894. 
  10. Hosoyama T, Aslam MI, Abraham J, Prajapati SI, Nishijo K, Michalek JE, Zarzabal LA, Nelon LD, Guttridge DC, Rubin BP, Keller C (May 2011). "IL-4R Drives Dedifferentiation, Mitogenesis, and Metastasis in Rhabdomyosarcoma". Clin Cancer Res 17 (9): 2757–2766. PMC 3087179. PMID 21536546. doi:10.1158/1078-0432.CCR-10-3445. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Este artigo incorpora texto en dominio público de Pfam e InterPro - IPR002354.