Hervé Guibert
_-_2021-08-01_-_1.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 14 de decembro de 1955 Saint-Cloud, Francia |
| Morte | 27 de decembro de 1991 (36 anos) Clamart, Francia |
| Causa da morte | Morte natural (SIDA ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista , guionista , escritor , director de cinema , autor de diarios , fotógrafo , autobiógrafo , crítico de arte |
| Período de actividade | 1977 - 1991 |
| Empregador | Le Monde |
| Lingua | Lingua francesa |
| Obra | |
| Arquivos en |
|
Premios
| |
     | |
Hervé Guibert, nado en París o 14 de decembro de 1955 e finado en Clamart o 27 de decembro de 1991, foi un escritor francés.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Xornalista, escritor e fotógrafo, foi un amigo moi achegado de Michel Foucault, Isabelle Adjani e Sophie Cale. Afeccionado á fotografía, foi crítico do xornal Le Monde durante oito anos. A súa relación coa escritura era esencialmente autobiográfica e tendía á autoficción.
En 1984, escribiu o guión de L’Homme Blessé, unha película de Patrice Chéreau, que obtivo o premio César ao mellor guión.
En 1990, Guibert revelou o seu seropositividade na novela À l'ami qui ne m'a pas sauvé la vie que o consagrará co gran público. Esta novela é a primeira dunha triloxía composta de Protocole compassionnel e de l'Homme au chapeau rouge. Nestas últimas obras describe diariamente a progresión da súa enfermidade.
Morreu da sida en 1991. Realizou un labor artístico encarnizado sobre a súa enfermidade que o deixou sen forzas, como o testemuñan as fotografías do seu corpo e a película dirixida coa produtora Pascale Breugnot unhas semanas antes da súa morte, chamado La pudeur ou l'impudeur.
Obra traducida ao galego[editar | editar a fonte]
En 1998, na colección "Ferros", Edicións Xerais publicou dúas novelas curtas do autor nun volume titulado O meu criado e mais eu. Citomegalovirus. Realizaron a tradución Santiago Lopo e Xavier Queipo.
Bibliografía en francés[editar | editar a fonte]
- La Mort propagande, París, Régine Deforges, 1977, collection Le Livre de Poche, 1991.
- Suzanne et Louise, París, Éditions libres Hallier, 1980. Réédition, Gallimard, París, 2005.
- L’Image fantôme, París, Minuit, 1981.
- Les Aventures singulières, París, Minuit, 1982.
- Voyage avec deux enfants, París, Minuit, 1982.
- Les Chiens, París, Minuit, 1982.
- L’Homme blessé, París, Minuit, 1983.
- Les Lubies d’Arthur, París, Minuit, 1983.
- Le Seul Visage, París, Minuit, 1984.
- Des Aveugles, París, Gallimard, 1985, collection Folio,1991.
- Mes Parents, París, Gallimard, 1986, collection Folio, 1994.
- Vous m’avez fait former des fantômes, París, Gallimard, 1987.
- Les Gangsters, París, Minuit, 1988.
- L’Image de soi, ou l’injonction d’un beau moment, (avec Hans Georg Berger) Bordeaux, William Blake & Co., 1988.
- Mauve le vierge, París, Gallimard, 1988.
- Fou de Vincent, París, Minuit, 1989.
- L’Incognito, París, Gallimard, 1989.
- A l’ami qui ne m’a pas sauvé la vie, París, Gallimard, 1990.
- Le Protocole compassionnel, París, Gallimard, 1991.
- Mon valet et moi, París, Seuil, 1991.
- Vice, París, Jacques Bertoin, 1991.
- Cytomégalovirus, Journal d’hospitalisation, París, Seuil, 1992.
- L’Homme au chapeau rouge, París, Gallimard, 1992.
- Le Paradis, París, Gallimard, 1992.
- La Pudeur ou l’Impudeur, TF1, 30 Jan. 1992.
- Photographies, París, Gallimard, 1993.
- La Piqûre d’amour et autres textes suivi de La Chair fraîche, París, Gallimard, 1994.
- Vole mon dragon, París, Gallimard, 1994.
- Lettres d’Égypte : du Caire à Assouan, 19.., Arles, Actes Sud, 1995.
- Enquête autour d’un portrait (Sur Balthus), París, Les Autodidactes, 1997.
- La Photo, inéluctablement, París, Gallimard, 1999.
- Le Mausolée des amants, París, Gallimard, 2001.
- Les Articles intrépides, París, Gallimard, 2008.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Sitio dedicado a Hervé Guibert (en francés)
| Control de autoridades |
|
|---|
