Grego ievánico

Historia da
lingua grega
(ver tamén: alfabeto grego)

Protogrego (c. –2000)

Micénico (c. -1600–-1100)

Grego antigo (c. –800–-300)
Dialectos:
Eolio, Arcadochipriota, Ático,
Dórico, Macedonio, Xónico

Koiné (desde c. -300)

Grego bizantino (c. -330–1453)

Grego moderno (desde 1453)
Dialectos:
Capadocio, Chipriota,
Demótico, Griko, Katharevousa,
Póntico, Tsakonio, Ievánico

O ievánico, tamén coñecido cos nomes de romaniota e de xudeu-grego, era o dialecto dos Romaniotas, dos xudeus gregos, cuxa presenza en Grecia se testemuña por escrito desde a época helenística. A súa xenealoxía lingüística faino remontar á koiné helenística (Ελληνική Κοινή) e inclúe tamén elementos de hebreo. O ievánico e o grego falado polas poboacións cristiás eran mutuamente intelixíbeis, pero os xudeus usaban unha variante do alfabeto hebreo para escribiren tanto o ievánico como o grego.

O ievánico é hoxe unha lingua morta, polos motivos seguintes:

a asimilación das (numericamente débiles) comunidades romaniotas polos gregos cristiáns e polos xudeus sefardís;
a emigración de moitos de romaniotas cara aos Estados Unidos e Israel;
a progresión do sionismo, que favoreceu o hebreo como lingua común aos xudeus, en detrimento das linguas xudías da diáspora (yiddish, xudeu-español, xudeu-tat(juhuri) etc.);
a aniquilación da maior parte das comunidades xudías de Tesalónica e Sofía durante o Holocausto.

Véxase tamén

Outros artigos

Ligazóns externas

Jewish Language Research Website: Judeo-Greek Arquivado 23 de outubro de 2005 en Wayback Machine.