Gonzalo das Penas
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século XV  |
| Morte | 1475 (Gregoriano) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Relixión | Igrexa católica |
| Actividade | |
| Ocupación | sacerdote católico |
| Lingua | Lingua castelá |
| Orde relixiosa | Orde de San Bieito |
Gonzalo das Penas, tamén coñecido como Gonzalo de Aciveiro[1], finado en Aciveiro en 1475, foi un relixioso galego e abade do Mosteiro de Santa María de Aciveiro.
Vida[editar | editar a fonte]
Descoñecese a data precisa do seu nacemento, podendo situarse a principios do século XV, segundo uns autores en Amarante, outros din que en Penas (Monterroso) e outros falan dalgún lugar do actual termo municipal de Forcarei.
Sendo moi novo ingresaría no mosteiro do que chegou a ser nomeado abade cara ao ano 1429 ou 1430. Desde ese momento iniciou unha importante tarefa restauradora ata conseguir converter a súa comunidade nunha das mais observantes da regra de San Bernaldo en Galicia, aumentando deste xeito o seu prestixio e número de relixiosos.
Seguindo a Antonio López Ferreiro sería o abade que obtivo o establecemento en Aciveiro do Colexio de Teoloxía Moral.
No ámbito económico conseguiu aumentar considerablemente os beneficios do mosteiro, realizando numerosos foros e provisións de beneficios. Asemade, iniciou un importante plan de construcións que non se chegaron a levar a cabo. Tamén realizou numerosas obras civís na Terra de Montes, como a construción e mellora de camiños, pontes (como a do lugar de Andán que cruza o río Lérez), muíños, fraguas de ferrería...
Acudiu aos Concilios Composteláns XXXVIII, XXXIX, XL e XLI no que debeu ter un papel bastante activo.
Morreu cara ao ano 1475, e foi enterrado na igrexa monacal nun sepulcro hoxe en día desaparecido.
Un tema non exento de polémica é se o Gonzalo venerado na vila portuguesa de Amarante é o mesmo que o de Aciveiro.
Tras a súa morte o pobo encheu a súa vida con numerosas lendas, entre elas a lenda da Pomba ou a do Oso de Oseira, esta última ilustrada pola prosa de Ramón Cabanillas.
A lenda do Oso de Oseira[editar | editar a fonte]
Nos tempos da Santa Irmandade, cando Bernal Yáñez de Moscoso tiña preso a Alonso II de Fonseca e as correrías dos Osorio, Lemos e Lanzós eran continuas, nun día de principios de outono San Gonzalo chegaba en visita de amizade ao Mosteiro de Oseira, e sobre o seu ombreiro levaba unha pomba branca. No monte, ao redor do mosteiro, as mesnadas de Afonso de Lanzós agardaban unha oportunidade para franquear as portas do edificio.
Ao chegar á porta o frade petou nela, pero os monxes do interior non lle abriron collidos polo medo. Ante este feito San Gonzalo bicou á pomba e esta entrou voando no edificio. Ao pouco tempo a porta abriuse aparecendo un branco frade que lle permitiu o acceso ao santo, pero cando os guerreiros trataron de aproveitar a ocasión para entrar tras del atopáronse cun oso pardo xigante abravado en pé e en posición atacante que os puxo en fuga.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Rodríguez Fraiz, Antonio. O Mosteiro de Aciveiro. Terra de Montes. (2005). (Páxinas 150 a 155). Deputación Provincial de Pontevedra. ISBN 84-8457-220-X
- ↑ "Guía de nomes galegos". Real Academia Galega. Consultado o 2024-01-05.