Gertrud Arndt
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (de) Arndt Grant 20 de setembro de 1903 Racibórz, Polonia |
| Morte | 10 de xullo de 2000 (96 anos) Darmstadt, Alemaña |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Alemaña |
| Grupo étnico | Pobo silesiano |
| Educación | Bauhaus |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Fotografía |
| Lugar de traballo | Darmstadt (1948–2000) |
| Ocupación | fotógrafa , artista téxtil |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Retrato fotográfico |
| Movemento | Bauhaus |
| Lingua | Lingua alemá |
| Familia | |
| Cónxuxe | Alfred Arndt (1927–) |
| Páxina web | bauhaus100.com… |
Gertrud Arndt, nada en Racibórz o 20 de setembro de 1903 e finada en Darmstadt o 10 de xullo de 2000, foi unha fotógrafa e deseñadora alemá asociada co movemento Bauhaus.[1] É lembrada pola súa serie pioneira de autorretratos feita arredor de 1930.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Nada Gertrud Hantschk en Ratibor (entón Alta Silesia) en setembro de 1903, Arndt comezou os seus estudos artísticos como estudante na Kunstgewerbeschule de Erfurt.[2] O seu interese pola fotografía desenvolveuse mentres servía nunha oficina de arquitectura en Erfurt, onde aprendeu técnicas de cuarto escuro e comezou a tomar fotografías de edificios locais. Non se consevan ningunha destas primeiras fotografías. Grazas a unha bolsa de estudo, foi estudante na Bauhaus de 1923 a 1927, onde estudou con László Moholy-Nagy, Wassily Kandinsky e Paul Klee. Arndt tiña inicialmente a esperanza de estudar arquitectura, con todo, sentíase perdida como a única muller no curso de construción.[3] En cambio, matriculouse no taller de teceduría, onde estudou baixo a tutela de Georg Muche e Günta Stölzl.[4][5][6] Ela cría que estudar tecido era o único xeito de continuar os seus estudos na Bauhaus como muller.[3] A súa alfombra máis famosa, que non sobreviviu, estaba na oficina de Walter Gropius desde 1924 en diante.[7] Calificouse como oficial ante o gremio de tecedores en Glauchau , Saxonia en 1927.[6]
Máis tarde ese ano, casou co seu compañeiro de estudos e arquitecto, Alfred Arndt, quen foi nomeado mestre a tempo completo do taller de construción Bauhaus en Dessau en 1929. Aínda que xa non era estudante, Arndt mantívose activa nos eventos da Bauhaus e matriculouse en Walter Peterhan, curso de fotografía de recente creación.[3] Sen traballo a tempo completo, Arndt adoptou a fotografía como un medio para evitar o seu aburrimento. Nos próximos cinco anos producirá unha serie de 43 autorretratos, así como fotografías da súa amiga Otti Berger. En 1932, a parella trasladouse a Probstzella en Turinxia, onde Alfred traballou como arquitecto autónomo.[3] En 1948 instaláronse en Darmstadt, ocupada polos soviéticos, e en 1950 estaban de novo en contacto con outros antigos membros da Bauhaus.[3] Neses anos da posguerra, o interese pola Bauhaus volveu a crecer rapidamente. En 1979 Arndt recibiu aclamación internacional cando as súas fotografías foron expostas no Museo Folkwang.[5] Volveu a Dessau en 1994, invitada pola compañía Vorwerk para discutir sobre a nova liña de alfombras baseadas en deseños exclusivamente de mulleres.[3] Gertud Arndt morreu en xullo de 2000 á idade de noventa e seis anos.[4][5] Sempre xoguetona, suxeriu que os seus amigos e familiares "celebrasen unha alegre festa Bauhaus" despois da súa morte.[3]
Fotografía[editar | editar a fonte]
A fotografía de Arndt, esquecida ata os anos 80, foi comparada coa dos seus contemporáneos Marta Astfalck-Vietz e Claude Cahun.[4] Ao longo dos cinco anos nos que se interesou activamente pola fotografía, capturouse a si mesma e aos seus amigos en varios estilos, traxes e escenarios na serie coñecida como Maskenportäts (Retratos enmascarados). Aínda que nese momento Arndt se negou a atribuír un significado artístico profundo ás súas fotografías, eran imaxinativas e provocadoras. A través dos seus traxes, Arndt creou reinterpretacións lúdicas de tropos femininos como a viúva, a socialite ou a nena pequena.[2] Escribindo para Berlin Art Link, Angela Connor describe as imaxes como "que van desde as graves ao absurdo e ás divertidas".[8]
O propio estilo fotográfico de Arndt era igualmente único, e desafiaba os aspectos habituais da fotografía modernista, que a miúdo incluían ángulos extremos ou simplificacións xeométricas.[3] Pola contra, o espectador enfróntase a Arndt de fronte, incapaz de ignorar a expresión comunicada polo seu rostro e os accesorios que a enmarcaban. Nunha entrevista como nonaxenaria, Arndt díxolle a Sabina Leßmann: "Simplemente me interesa a cara, que se pode facer dunha cara? Só tes que abrir os ollos e xa es outra persoa. Non é verdade?"[3] Hoxe Arndt é considerada unha pioneira do autorretrato feminino, o seu traballo faise eco no de Cindy Sherman e Sophie Calle.[9]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ "Gertrud Arndt". luminous-lint.com. Consultado o 2013.
- ↑ 2,0 2,1 Witkovsky, Matthew S. (2007). Foto: Modernity in Central Europe, 1918 -1945. Thames and Hudson Ltd. ISBN 978-0500543375.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 Müller, Ulrike (2009). Bauhaus Women: Art, Handicraft, Design. Flammairon. pp. 57–61. ISBN 978-2-08-030120-8.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 "Gertrud Arndt (-Hantschk)". bauhaus-online.de. Arquivado dende o orixinal o 2013. Consultado o 2013.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 "Gertrud Arndt (1903–2000): Life and Work". bauhaus.de. Arquivado dende o orixinal o 2013. Consultado o 2013.
- ↑ 6,0 6,1 Fiedler, Jeannine (1990). Photography at the Bauhaus. The MIT Press. ISBN 3-88940-045-0.
- ↑ "Bauhaus Archive in Berlin Exhibits Works by Gertrud Arndt". germany.info. Consultado o 2013.[Ligazón morta]
- ↑ "Before Cindy Sherman came Gertrud Arndt". berlinartlink.com. Consultado o 2013.
- ↑ "Gattin beim Rollenspiel". tagesspiegel.de. Consultado o 2013.
