François Mansart

François Mansart
	;
Biografía
Nacemento	23 de xaneiro de 1598 ; París, Francia
Morte	23 de setembro de 1666 (68 anos); París, Francia
Actividade
Campo de traballo	Arquitectura
Lugar de traballo	París
Ocupación	arquitecto
Movemento	Grand Siècle (pt)
Profesores	Salomon de Brosse (pt)
Alumnos	Jules Hardouin-Mansart (pt)
Obra
	Obras destacables Château de Balleroy (en) ; Château de Berny; (século XIII) Castelo de Blois (pt) ; (1634) Temple du Marais (en) ; (1640) Hôtel de Toulouse (en) ; (século XVII) Castelo de Maisons-Laffitte (pt) ; (1667) Église du Val-de-Grâce (en) ;
Familia
Parentes	Jules Hardouin-Mansart, second nephew
Descrito pola fonte	Obálky knih, ; Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron; The Nuttall Encyclopædia >>>:Mansard, François

François Mansart, nado en París o 13 de xaneiro de 1598 e finado na mesma cidade o 23 de setembro de 1666, foi un arquitecto francés, introdutor do clasicismo na arquitectura barroca de Francia. A Encyclopædia Britannica cítao como o arquitecto francés do século XVII de maior logro, con obras recoñecidas polo seu alto grao de refinamento, sutileza e elegancia.^[1]

Traxectoria

François era fillo dun mestre carpinteiro e non foi formado como arquitecto; ao perder bastante novo o seu pai, a súa familia axudouno a capacitarse como cantero e escultor. Crese que puido aprender a profesión de arquitecto no estudio de Salomon de Brosse, o máis popular arquitecto do reinado Henrique IV.

Mansart foi altamente recoñecido dende a década de 1620 polo estilo, habilidade e calidade da súa arquitectura, mais foi considerado como un perfeccionista testán, que non dubidaba en demoler as súas estruturas coa fin de volver comezar a construír sobre elas. Só os máis ricos podían permitirse p luxo de traballar con el.

O único exemplo que sobrevive dos seus primeiros traballos é o castelo de Balleroy, encargado por Gastón de Orleáns, inicidao en 1626. O propio duque quedou tan compracido co resultado que invitou a Mansart a renovar o castelo de Blois en 1635. O arquitecto pretendeu reconstruír esta antiga residencia real de forma completa, mais os seus proxectos foron bloqueados e só se reconstruíu cos planos de Mansart a á norte, en que empregou de xeito hábil as ordes clásicas. En 1632, Mansart deseñou a igrexa de Santa María dos Anxos usando o Panteón como inspiración.^[2]

A maioría dos edificios de Mansart posteriormente foron reconstruídos ou demolidos. O mellor edificio preservado da súa época de maior madureza é o palacio de Maisons-Laffitte, que unicamente conserva a decoración orixinal do seu interior, incluída unha magnífica escaleira. A estrutura é estritamente simétrica, e dá moita importancia ao relevo. Pénsase que serviu de inspiración do Neoclasicismo do século XVIII.

Na década de 1640, Mansart traballou no convento e na igrexa de Val-de-Grâce en París, unha encarga moi codiciada de Ana de Austria. Alegouse o despilfarro en que incorreu para ser apartado e substituído das obras por un arquitecto máis tratable, que fundamentalmente se dedicou a seguir o proxecto elaborado por Mansart.

En 1650, Mansart foi escollido como obxectivo por políticos inimigos do primeiro ministro, o cardeal Mazarino para o que Mansart traballaba frecuentemente. En 1651 publicaron La Mansarade, un panfleto acusando o arquitecto de salvaxes extravagancias e maquinacións.

Logo da ascensión ao trono de Lois XIV, Mansart perdeu moitos encargos. O seu proxecto para remodelar o Louvre e o mausoleo real de Saint-Denis nunca se executaron xa que non enviou planos detallados. Algúns dos seus plans foron retomados posteriormente polo seu sobriño neto, Jules Hardouin-Mansart, que non era tan enxeñoso e individualista e buscaba máis o agrado da súa clientela.

Mansart exerceu grande influencia na obra do arquitecto barroco austríaco Johann Bernhard Fischer von Erlach e no arquitecto inglés Christopher Wren.

Mansarda

O seu nome está asociado en arquitectura coa mansarda.^[3] Denomínase así á xanela disposta sobre o tellado dunha casa para iluminar e ventilar o faiado polo olor a fume, na fachada dun edificio, cuberta por un teito de tellas moi inclinado, dando por resultado un elemento ornamental que adoita coroar o edificio. Con todo, Mansart non inventou este elemento, senón que o tomou da arquitectura italiana e o popularizou en Francia. O seu sobriño neto Jules Hardouin-Mansart deu prestixio a esta estruturao ao utilizalo no palacio de Versalles.

Galería

Château de Balleroy, obra conservada máis antiga de Mansart
Templo du Marais, construído como igrexa de Santa María dos Anxos
Château de Maisons, obra definitoria da arquitectura francesa en que se observan as mansardas sobre o tellado
Igrexa de Val-de-Grâce, construída para Ana de Austria