Fanny Brice
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 29 de outubro de 1891 Manhattan, Estados Unidos de América |
| Morte | 29 de maio de 1951 (59 anos) Hollywood, Estados Unidos de América |
| Causa da morte | Morte natural (Hemorraxia cerebral ) |
| Lugar de sepultura | Westwood Village Memorial Park Cemetery (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Teatro, filme, Radio, música e radiodifusión |
| Ocupación | música , modelo , locutora de radio , actriz de cinema , cantante , actriz de teatro , actriz |
| Período de actividade | 1951 - |
| Xénero artístico | Música pop tradicional (pt) |
| Lingua | Lingua inglesa |
| Instrumento | Voz |
| Selo discográfico | Victor Talking Machine Company |
| Familia | |
| Cónxuxe | Billy Rose (1929–1938) Nicky Arnstein (1919–1927) |
| Fillos | William Brice (pt) (  ) Nicky Arnstein |
Premios | |
        | |
Fania Borach, nada en Nova York o 29 de outubro de 1891 e finada nos Ánxeles o 29 de maio de 1951,[1] foi unha cómica, modelo, cantante e actriz estadounidense, coñecida como Fanny Brice ou Fannie Brice.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Fanny Brice naceu en Nova York, no seo dunha familia de orixe xudía húngara, con dous irmáns máis vellos ca ela. O seu irmán máis novo Lew Brice, tamén foi artista, e o primeiro marido da actriz Mae Clarke.[2]
En 1908 deixou a escola para traballar nunha revista burlesca, e dous anos máis tarde comezou a súa asociación con Florenz Ziegfeld, sendo titular das súas Ziegfeld Follies desde 1910 ata os anos 30.[1]
Nas Follies de 1921 cantou a canción "My Man", que acadou un grande éxito e foi a súa canción máis representativa. Tamén a gravou para o selo Victor Records. A segunda canción máis asociada con ela foi "Second Hand Rose". Gravouna numerosas veces para Victor e tamén para Columbia.
Entre os seus filmes destacaron My Man (1928), Be Yourself! (1930) e Everybody Sing (1938), con Judy Garland. Brice, Ray Bolger e Harriet Hoctor foron os únicos intérpretes orixinais de Ziegfeld que se interpretaron nos filmes The Great Ziegfeld (1936) e Ziegfeld Follies (1946). Polas súas contribucións ao cinema e á radio, Brice foi incluída posturmamente no Paseo da Fama de Hollywood con dúas estrelas.[3]
Carreira[editar | editar a fonte]
Desde a década de 1930 ata a súa morte en 1951, Fanny actuou na radio como unha irritante nena chamada Snooks, papel que interpretou por primeira vez nun sketch de Follies. Primeiro con Alan Reed e despois con Hanley Stafford como pai, Baby Snooks estreouse en The Ziegfeld Follies of the Air en febreiro de 1936 na CBS. Trasladouse á NBC en decembro de 1937, interpretando a Snooks como parte do programa Good News, e despois regresou á CBS con Maxwell House Time, un programa dividido entre números de Snooks e do humorista Frank Morgan, en setembro de 1944. Volveu de novo á NBC en novembro de 1948, cun programa propio, inicialmente chamado Toasties Time e máis tarde coñecido como The Baby Snooks Show.
Brice era tan meticulosa co seu espectáculo e coa súa personaxe que se sabe que actuaba vestida de nena, a pesar de ser vista só polo público do estudo. Tiña 45 anos cando o personaxe comezou a súa vida radiofónica. Ademais de Reed e Stafford, os seus compañeiros de elenco incluíron a Lulu Roman, Lalive Brownell, Lois Corbet e Arlene Harris como a súa nai, Danny Thomas como Jerry, Charlie Cantor como Uncle Louie e Ken Christy como Mr. Weemish.
Brice e Stafford levaron a Baby Snooks e Daddy á televisión só nunha ocasión, unha actuación de 1950 no Popsicle Parade of Stars da CBS. Despois da experiencia, devolveu a Stafford e a súa personaxe á seguridade da radio, onde fixo a súa seguinte actuación no mítico programa de Tallulah Bankhead The Big Show en novembro de 1950, coprotagonizado por Groucho Marx e Jane Powell.[4]
Seis meses despois da súa actuación en The Big Show, Fanny Brice faleceu en Hollywood aos 59 anos por mor hemorraxia cerebral.[5] Está enterrada no cemiterio do Westwood Village Memorial Park nos Ánxeles.
Matrimonios[editar | editar a fonte]
Brice tivo un matrimonio de tres anos na súa adolescencia cun peiteador local, Frank White.[5] O seu segundo marido foi un xogador profesional, Nicky Arnstein. Antes da súa voda, Arnstein estivo recluído 14 meses en Sing Sing, onde Brice o visitaba semanalmente. Casaron en 1918 despois de viviren xuntos durante seis anos.
En 1924 Arnstein foi acusado dun roubo de fianzas en Wall Street. Brice insistiu na súa inocencia e pagou os altísimos custos da defensa. Arnstein foi condenado e cumpriu tres anos na penitenciaría federal de Leavenworth, Kansas. Liberado en 1927, Arnstein desapareceu das vidas de Brice e dos seus dous fillos. Para o seu pesar, Brice divorciouse del.
En 1929 casou co compositor e produtor de teatro Billy Rose[6] e actuou na súa revista Crazy Quilt, entre outros. Brice solicitou o divorcio de Rose en 1938.[7]
Na cultura popular[editar | editar a fonte]
Aínda que se cambiaron os nomes das personaxes principais, a trama do filme de 1939 Rose of Washington Square inspirouse no matrimonio e a carreira de Brice, ata o punto de tomar prestado o título dunha canción que interpretou nos Follies e incluída "My Man". Demandou a 20th Century Fox por invadir a súa privacidade e gañou o caso. O produtor Darryl F. Zanuck viuse obrigado a eliminar varios números asociados á actriz.
Barbra Streisand interpretou a Brice no musical de Broadway Funny Girl de 1964, que se centrou no ascenso á fama de Brice e na súa turbulenta relación con Arnstein. En 1968 Streisand gañou o Oscar á mellor actriz por interpretar o mesmo papel na súa versión cinematográfica. A secuela de 1975 Funny Lady centrouse na relación de Brice co empresario Billy Rose.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Colin Larkin, ed. (1992). The Guinness Encyclopedia of Popular Music (First ed.). Guinness Publishing. p. 325. ISBN 0-85112-939-0.
- ↑ Goldman, Herbert G. (1992). Fanny Brice. Oxford University Press. pp. 7–10. ISBN 978-0-19-535901-5. Parámetro descoñecido
|url-access=ignorado (Axuda) - ↑ "Hollywood Walk of Fame – Fanny Brice". walkoffame.com/. Hollywood Chamber of Commerce. Consultado o 30 de novembro de 2017.
- ↑ "Let There Be Laughter – Jewish Humor Around the World". Beit Hatfutsot. 12 de marzo de 2019.
- ↑ 5,0 5,1 "Fanny Brice Dies at the Age of 59". The New York Times. 30 de maio de 1951. Consultado o 26 de outubro de 2014.
- ↑ "New York City Marriage Index, 1866–1937". Ancestry.com. New York City Department of Records/Municipal Archives.
- ↑ "Billy Rose Free to Wed Again – And So's Fannie". Brooklyn Daily Eagle. 27 de outubro de 1938.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Fanny Brice  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Goldman, Herbert, Fanny Brice: The Original Funny Girl, Oxford University Press, 1993, ISBN 0-19-508552-3
- Grossman, Barbara, Funny Woman: The Life and Times of Fanny Brice, Indiana University Press, 1992, ISBN 0-253-20762-2
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Saxony/Jasmine: Videoclips de Fanny Brice
- Fanny Brice Collection
- Jewish Virtual Library: Fanny Brice
| Control de autoridades |
|
|---|
- Nados en Manhattan
- Nados en 1891
- Finados en 1951
- Estadounidenses de ascendencia alemá
- Estadounidenses de ascendencia xudeohúngara
- Paseo da Fama de Hollywood
- Actores de Nova York
- Actores de cine dos Estados Unidos de América
- Actores de teatro dos Estados Unidos de América
- Actores de teatro musical dos Estados Unidos de América
- Actores de voz dos Estados Unidos de América
- Cantantes de Nova York
- Humoristas dos Estados Unidos de América