Hans Küng

(1928- ) Teólogo Suízo. Formado no Colexio Xermánico, na Universidade Gregoriana e na Sorbona. Doutorouse no Instituto Católico de París. Xoán XXIII nomeouno conselleiro do Concilio Vaticano II. Profesor da Universidade de Tubinga. Paulo VI privoulle da súa cátedra debido as súas ideas heterodoxas, particularmente ao redor da infalibilidade do Papa. Manten unha relación fluída con Bieito XVI de quen foi compañeiro e amigo de xuventude.

Traballo intelectual

Gran coñecedor da teoloxía de Karl Barth sobre a que fixo a súa tese de doutoramento, concentrou o seu esforzo en facer intelixible o cristianismo e a fe en Deus á luz do pensamento contemporáneo. Abordou tamén estudos sobre o Islam, a muller na Igrexa e a moral e está embarcado na construcción dun Proxecto de ética global.

Na súa obra Ser Cristiano, de gran éxito editorial, Küng defende que o cristián é aquel que vive a súa humanidade sociabilidade e relixiosidade a partir de Xesús de Nazareth. Este segue a ser un modelo básico e verificable de vivir a vida en todas as súas facetas. O cristián ha de loitar contra o sufrimento e a dor, sabendo que, no baleiro e o absurdo, pode contar coa solidariedade de Deus.

A seu outro gran traballo, ¿Existe Deus?, repasa o concepto de Deus nos grandes pensadores a partir de Descartes e confronta a idea cristiá de Deus co ateísmo contemporáneo, especialmente a partir de Friedrich Nietzsche, Ludwig Feuerbach, Karl Marx e Sigmund Freud. O Deus cristián non é un Deus do alén a costa da grandeza do home (teoría da proxección e Feuerbach ou do superhome de Nietzsche), senón Aquel que afirma radicalmente a dignidade de todos e cada un, especialmente dos febles e dos marxinados. Non é tampouco o Deus dos dominadores que xustifica a inxustiza (teoría do opio de Marx), senón o Deus que esixe a equidade e a transformación social máis radical a prol do ben común. Finalmente, tampouco coincide cun neurotizante super-eu, froito da sublimación do impulso sexual reprimido e dos complexos infantís (teoría da ilusión de Freud), senón o Deus creador que afirma a vida e o Pai que busca a plena realización da persoa.

Para Küng, a fe en Deus non pode ser demostrada, pero si afirmada como algo razonable que permite confiar, fronte ao nihilismo, nunha orixe, un sustento e un fin á realidade. Sen a fe en Deus, afirma, non é posible descansar nunha racionalidade orixinaria. Considera o ateísmo como ameazado polo nihilismo, porque ningún paso illado ten sentido se todo o camiño é absurdo. A afirmación da nada como orixe e como meta é unha posibilidade vital inauténtica.

Reformista

Küng é un abandeirado da reforma intraeclesial. Avoga por unha maior colexialidade fronte ao centralismo romano, unha meirande participación dos fieis na elección dos bispos e do mesmo Papa. Entende que o celibato nos sacerdotes, aínda que valioso como liberdade para o servizo, ha de ser voluntario e que non existen fundamentos teolóxicos para a non ordenación das muller. Para él o primado do Papa é un servizo ao conxunto da Igrexa, a infalibilidade ha de entenderse como a portavocía do acción do Espírito na totalidade dos crentes, incluídos os laicos.

No terreo da moral, entende que debe avanzarse cara unha visión plenamente positiva da sexualidade, coherente coa fe no Deus Creador e, nesa dirección, debe deixarse á responsabilidade dos fieis a súa valoración das relacións prematrimoniais, a utilización de anticonceptivos non naturais e o divorcio, sen que isto supoña cuestionar o carácter tendencialmente indisoluble do matrimonio.