Abdus Salam

Abdus Salam (esquerda) nunha reunión.

Abdus Salam, nado o 29 de xaneiro de 1926 en Santokdas, Sahiwal en Punxab e finado o 21 de novembro de 1996 en Oxford, Inglaterra, foi físico teórico de Paquistán que recibiu o Premio Nobel de Física en 1979 polo seu traballo no Modelo electrodébil, unha síntese matemática e conceptual do electromagnetismo e a interacción nuclear débil, até agora o último paso que se deu para chegar á unificación de todas as forzas da natureza.

Biografía

Naceu o 29 de xaneiro de 1926 en Jhang Maghiana, India (hoxe Paquistán). Cursou estudos no Colexio do Goberno en Lahore e doutorouse en matemáticas e física en 1952 pola Universidade de Cambridge. Abdus Salam foi un estudante moi brillante. Desde 1956, foi Profesor de Física Teórica no Imperial College London, que é unha prestixiosa institución británica de educación que se centra en estudos relacionados coa ciencia, a enxeñaría e o medicamento, complementada por unha escola de negocios.

Foi nomeado director do Centro Internacional de Física Teórica de Trieste, Italia, cando se fundou en 1964.

Abdus Salam morreu aos 70 anos, o 21 de novembro de 1996, en Oxford, a causa do Parkinson. Foi sepultado en Rabwah (Chenab Nagar), Punxab, Paquistán.

O profesor Abdus Salam foi un devoto Ahmadi (musulmán). Debido á presión política dos Ahmadis en Paquistán, Abdus Salam non foi homenaxeado oficialmente polo Goberno de Paquistán, a pesar de ser o primeiro Premio Nobel do país.

Investigacións científicas

Recibiu o Premio Nobel de Física en 1979 polo seu traballo no Modelo electrodébil a cal é unha teoría física que unifica a interacción nuclear débil e o electromagnetismo, dúas das catro interaccións fundamentais da natureza. á súa vez, este modelo áchase incluído na Teoría da grande unificación (GUT), que une a interacción electrodébil coa interacción nuclear forte. Abdus Salam, Sheldon Lee Glashow e Steven Weinberg chegaron á mesma teoría independentemente e compartiron o Premio Nobel. A validez da teoría foi confirmada experimentalmente polos traballos de supersicotrón de protóns no CERN en Xenebra, e o descubrimento dos Bosóns W e Z, que son as partículas mediadoras da interacción nuclear débil, unha das catro interaccións fundamentais da natureza. Son tres tipos de partículas fundamentais moi masivas que se encargan en xeral de cambiar o sabor doutras partículas, os leptóns e os quarks.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• (en inglés) Páxina do Instituto Nobel, Premio Nobel de Física 1979